januari 2013 – De kunst van

OUTFIT: (NOT SO) WEATHERPROOF COATING

30 januari 201330 januari 2013 Milou7 reacties

Na al die positieve reacties op mijn ‘This week in outfits’ post, besloot ik dat ik wel vaker mijn kleding kon laten zien. Het setje hierboven droeg ik op dinsdag. Vanuit school zouden we naar de Technische Universiteit Eindhoven fietsen voor een wiskundedag. Bij de planning van deze dag kon natuurlijk geen rekening gehouden worden met het weer. Het weer hield ook geen rekening met onze planning: het kwam met bakken uit de hemel. Dat was een verfrissend fietstochtje dus. Ik dacht slim geweest te zijn door mijn gecoate broek aan te doen. Regenjassen hadden toch ook zo’n coating? Zo’n sóórt coating misschien wel, maar de werking was toch iets anders, ontdekte ik. Ik werd gewoon hartstikke nat, al was het maar een ritje van twintig minuutjes. Ach ja, mijn broek léék in ieder geval droog, dat was dan nog iets.

LOVE: LITTLE THINGS THAT MAKE ME HAPPY

29 januari 20132 februari 2013 Milou3 reacties

– Dat ik na dagen (maar het lijkt wel maanden) de blauwe lucht weer heb gezien. Hartstikke leuk hoor, al die sneeuw, maar als het verandert in spiegelglad ijs op de weg ben ik er wel een beetje klaar mee. Zondag werd mijn wens beantwoord, door de komst van een hele hoop regen. Tsja… Het ene kwaad had plaats gemaakt voor het andere. Ik zag mezelf al nat en bibberend op school komen de volgende dag. De koele maar blauwe lucht deze ochtend maakte me dus erg blij. En toen ik het na gym erg warm had en buiten de zon scheen had ik bijna het idee dat het lente was. En ook al is het niet waar, toch wordt ik er vrolijk van.

– Een schoon, nieuw, wiskundeschrift. (Ik heb het dus niet over wiskunde zelf, hè. Niet dat ik het zo’n ramp vind, maar gelukkig word ik er niet van.)

– Blog-gerelateerde dingen: heel veel leuke reacties, nieuwe (onbekende) bezoekers, stijgende cijfers. En – totaal onbenullig, maar toch: wanneer je ‘milou’ + mijn achternaam intypt op Google, er ‘blog’ achter verschijnt.

– Dit briefje wat ik kreeg van een jongen uit mijn klas. Heeft geen verdere uitleg nodig, toch?

– Onverwachte leuke dingen. Ik heb vandaag kinderen uit groep acht rondgeleid op onze school. Ik stond niet ingeroosterd, maar er werd iemand ziek. Dat is natuurlijk niet leuk, maar dat betekende wel een extra rondleiding voor mij. Het is echt zo leuk om te doen. Door de school wandelen, dingen vertellen die voor mij heel logisch lijken maar dat absoluut niet waren toen ik zelf in groep acht zat. Ik herken mezelf ook wel terug in die kinderen. Vaak zijn ze nogal druk van opwinding, constant vragen afvurend. Maar als ze dan een lokaal binnenlopen om even te kijken, durven ze vaak niet zo ver. Het zijn toch allemaal ‘grote kinderen’ die daar vlak voor je zitten. En dat er steeds net iets te hard ‘Ahh, wat schattig!’ geroepen wordt, helpt natuurlijk ook niet echt. Tegen ons lijken ze echter alles te durven zeggen. ‘Zijn er veel knappe jongens op deze school?’ Aan de andere kant komen ze dankjewel zeggen na de rondleiding. En dan kan ook ik het niet laten te denken: ‘Nahh. Wat schattig.’

– Complimentjes van onbekenden. Tijdens zo’n rondleiding lopen er ook ouders en leerkrachten mee en ook zij stellen natuurlijk vragen. Nadat we de route hadden afgewerkt sprak één van de ouders mij nog aan omdat ze nog met wat vragen zat. Ik probeerde alles zo goed mogelijk te beantwoorden, daar ben ik voor op dat moment. Het gesprek ging van het één over in het ander, en eindigde met een hoop complimentjes. Dat ik het zo leuk vertelde allemaal, dat ik goed in mijn schoenen stond en dat dat te zien was. Dat ik zo te horen heel bevlogen bezig was met de dingen die ik deed. ‘Maar ga nu maar pauze houden, hoor!’ Een beetje verbaasd maar ook blij liep ik weg.

Zo verandert een doorsnee maandag in een dag die ik me zal herinneren, om al deze kleine dingetjes.

HATE: PERFORATED T-SHIRTS

28 januari 201327 januari 2013 Milou6 reacties

Ik vraag me af welk verband jullie zien tussen deze foto’s. Dat het allemaal t-shirts zijn? Dat ze allemaal gestreept zijn (fout, dat is niet waar)? Om te zien wat ik bedoel moet je misschien iets dichter bij je scherm gaan zitten. Wat je ziet zijn zes fijne, zachte, flinterdunne t-shirtjes. Van die shirtjes die je helemaal afdraagt tot ze van ellende uit elkaar vallen. Ik heb er een hoop van, en heb een haat-liefdeverhouding met ze. De liefde komt van het eerdergenoemde (fijn, zacht, heel dun), de haat… Is vastgelegd op deze foto’s. Ik weet niet wat het is met mij, maar er komen al-tijd gaatjes in. En altijd op dezelfde plek: in het midden van het shirt, een stukje onder mijn navel. Alsof ik ben uitgeschoten met de perforator. Herkent iemand zich hierin of ben ik de enige met dit probleem? Nu is probleem misschien wel een groot woord. Mama is handig met naald en draad, dus meestal is het zo opgelost. Maar het is hetzelfde als met het scheuren van een nagel, het te koud hebben onder de dekens en te warm erboven, niet genoeg dip hebben voor je chips of niet genoeg chips voor je dip… Eerste wereldproblemen, maar toch irritant. Dan heb ik weer eens een leuk, fijn, heerlijk zacht t-shirt heb gekocht en hoor ik mama zeggen: ‘Eh, Milou, dat nieuwe roze shirt van jou, hè…’ Dan wordt het me soms even te veel. ‘Neeee! Nee, dat kan echt niet! Die heb ik alleen maar gedragen om ‘m te passen!’ ‘Nee, ik bedoel niet dat t-shirt. Het is dat met die streepjes.’ Het betreffende shirt heb ik al wél eens gedragen. Één keer, welgeteld. Niets ‘drie keer is scheepsrecht’, nee, bij mij is het meteen bingo. Er zijn al verschillende theorieën langsgekomen, waarvan de meest waarschijnlijke is dat mijn shirts achter de rits van mijn broek blijven hangen. Sinds die theorie er is probeer ik er echt op te letten. (En dat is denk ik meteen waar het fout gaat. Ik probeer erop te letten. Wat niet betekent dat ik er altijd op let…) Tevergeefs dus. Mijn favorietjes worden natuurlijk het meest gedragen, en zijn daardoor ook het meest gehavend. Sommigen hebben al drie keer een reparatie ondergaan. Ik vrees voor het moment waarop die kleine gaatjes zullen uitscheuren en één groot, gapend gat zullen vormen waar geen naald en draad tegenop kan. Die kleine gaatjes op mijn buik, daar kan ik mee leven. Maar zo’n groot gat is me toch iets te fris op de fiets.

LOVE: DOING NOTHING

26 januari 201326 januari 2013 Milou2 reacties

Oh mensen, wat heerlijk. Mijn toetsweek is voorbij. Mijn leraren zijn allemaal erg lief voor me geweest en hebben geen huiswerk opgegeven. Buiten is het koud en is het afwisselend aan het sneeuwen, waaien, ijzelen of alles tegelijk. Binnen brandt de haard. (Ik kijk even op van mijn computerscherm. Nee, de haard brandt helemaal niet. Waarom brandt de haard niet? Ik ga er nu iets aan doen. Zo, dat is beter.) Ik zit op de bank, mijn hoofd half begraven in mijn sjaal, en denk aan het feit dat ik helemaal niets hoef te doen. Gewoon helemaal niets. Op vakantie wordt het weleens gevraagd. ‘Maar, wat vind je er nou zo fijn aan?’ (Dat ik helemaal niets hoef te doen, dus.) Laat het me je uitleggen.

Wanneer je niets hoeft te doen, kan je voor twee dingen kiezen. 1. Je neemt het ervan en doet daadwerkelijk helemaal niets. Gewoon gaan liggen, in bed of op de bank, en voor je uit staren, je ogen sluiten of het leven overdenken. Alhoewel, het leven overdenken is eigenlijk wel iets. En dan heb je – al dan niet onbewust – gekozen voor optie 2: iets doen waar je geen tijd voor had toen je wél iets moest doen. (Denk aan belangrijkere dingen: huiswerk maken, de hond uitlaten, sporten, naar school/werk gaan, dat soort zaken.) Wat je gaat doen is een erg persoonlijke keuze. Ik heb vaak een hoop leuke ideeën (nu ga ik eindelijk eens dat moeilijke pianostuk leren/lekker tekenen of schilderen/een gave fotoserie maken/macarons bakken/het leven overdenken) maar eindig vaak doelloos surfend op het internet. Beetje blogs lezen, foto’s kijken, Twitter checken… Eigenlijk wat ik doe wanneer ik eigenlijk wél dingen moet doen, maar daar geen zin in heb. En het is allebei heerlijk. Die leuke dingen, maar ook het doelloos surfen. Ik kan er dan met de volle 100% van genieten. Nou doe ik dat met veel dingen, maar als ik wéét dat ik nog enorm veel moet doen is het toch wat onrustiger. Bovendien, als je niets te doen hebt is daar vaak een goede reden voor. Er zit een lange periode op en je hebt nu vakantie, je toetsweek is voorbij en daarom heb je geen huiswerk, of je hebt superhard gewerkt en bent nu eindelijk klaar met je to-do list. Het is een soort schouderklopje voor je zelf. ‘Goed bezig! En nu mag je lekker niets gaan doen. Of je kiest voor optie 2 en doet wel iets. Maar alleen leuke dingen, hè!

Morgen komt er trouwens een leuk artikel online (al zeg ik het zelf, natuurlijk) waar ik de hele week mee bezig ben geweest. Het gaat ook nog vaker terugkomen, dus ik zou zeggen: stay tuned!

PICTURE THIS: FRIENDS IN FALL

24 januari 201324 januari 2013 Milou4 reacties

Toen ik door mijn foto’s scrollde kwam ik een serie tegen die ik afgelopen herfst maakte van Carmen, Babs en Ilme, drie vriendinnen van me. Het was voor een opdracht van de fotografiecursus die ik heb gevolgd. Misschien heb je er wel iets van voorbij zien komen, maar de volledige serie heb ik hier nooit laten zien. (Vraag me niet waarom, sommige dingen schieten er nou eenmaal bij in.) Het is denk ik drie maanden geleden dat ik deze foto’s maakte. Nu zou ik dan ook dingen anders doen, maar toch wil ik de foto’s hier plaatsen. Alleen al omdat we zo er enorm veel kou voor hebben geleden. Aan de andere kant hebben we ook enorm veel lol gehad die middag. Van die kou is op de foto’s niets te zien, maar de lol, die spat er vanaf. Klik verder voor de foto’s!

Doorgaan met het lezen van “PICTURE THIS: FRIENDS IN FALL”

PICTURE THIS: THESE THINGS HAPPEN

23 januari 201323 januari 2013 Milou6 reacties

Een stem roept mijn naam, als een soort levende wekker. Het licht gaat aan, maar als ik mijn gordijnen open doe blijkt het buiten nog hartstikke donker. Met de slaap nog in mijn ogen kleed ik me aan. Ik ken mezelf en wéét inmiddels dat ik niet zo’n zonnestraaltje ben ’s ochtends. Een setje kleren ligt dus al keurig klaar (soms niet keurig, maar toch, het ligt er wel en daar gaat het om!). Ontbijt, een beetje leven op mijn gezicht aanbrengen en dan naar school. Testweek, wat een feest! Tijdens het studie uur leun ik tevreden achterover. Ik heb al mijn boeken bij me, ik ken de stof. Ik zag nog net op tijd dat ik mijn trui achterstevoren aanhad (en deed er iets aan), kreeg het voor elkaar om tandpasta in mijn haar te smeren – vraag me niet hoe – en niet zo’n beetje ook. Maar ook dat kwam allemaal goed. Naast me kwam de zon op. Ik weet dat het elke dag zou moeten gebeuren, maar als ik met -10 door het donker naar school fiets durf ik het soms te betwijfelen. Toch kleurde de hemel langzaam van inktblauw naar roze, oranje en geel. (Nee, dat is niet waar. Dat zou iets te perfect zijn.) Ik pakte mijn oordopjes, zette een vrolijk muziekje op en keek nog eens in het rond. Ik zag mijn klasgenootjes, sneeuw op het schoolplein en… Nee. @#$@! Dacht ik dat ik overal aan gedacht had. En dan blijk ik, met mijn suffe hoofd, in het holst van de nacht, hartjessokken aangetrokken te hebben. (En nee, dat is in principe niet erg. Maar wel als je lage schoenen draagt en een vrij korte broek aanhebt. En je die sokken vervolgens de hele dag kunt zien, al helemaal als je op de fiets zit. En ja, dat valt mensen blijkbaar dus wél op. Had ik ook niet gedacht, maar ik werd er de hele dag vriendelijk aan herinnerd.) Maar ja. De dag begint niet altijd met een felgekleurde hemel. Soms kom je erachter dat je rare sokken draagt. Die dingen gebeuren.

PICTURE THIS: #FOTOINBAD

21 januari 201321 januari 2013 Milou7 reacties

Had ik het gisteren over studie ontwijkend gedrag, krijg ik vandaag een schoolvoorbeeld via een groepsgesprek op Whatsapp. ‘Jongens ik zit in bad zo saai vind ik deze shit.’ Nou worden er wel vaker rare dingen gezegd in dit gesprek, maar daar ga ik het nu niet over hebben. Daar zou ik een heel eigen verhaal aan kunnen wijden. (Oké, één voorbeeldje dan. ‘Morgen iedereen met de fiets?’ Ik: ‘Ja er zit niets anders op haha.’ ‘Ik ga met de slee.’ ‘Mag ik achterop?’) Ik zag vriendin X daar al zitten, een beetje hopeloos in dat bad. Grapje natuurlijk. Of toch niet?

Ik had het ook kunnen weten eigenlijk. De nodige digitale lachstuipen volgden. Lachstuipen ja, niet zomaar een grinnikje. Ook via je telefoon kan je duidelijk maken hoe hard je ergens om moet lachen. ‘Haha’ is in het echt slechts een glimlachje, ‘hahaha’ is een korte lach met geluid. Wanneer iemand ‘ha. ha.’ zegt heeft hij of zij geen reden tot lachen (als in: ‘Ik ben mijn samenvatting kwijt! Shit, nou moet ik alles opnieuw gaan doen!’ ‘Hij zit in de brievenbus.’ ‘ha. ha.’). ‘lol’ staat voor laughing out loud, maar ik vind het zo droog klinken dat ik me daar niets bij voor kan stellen wanneer het op mijn beeldscherm verschijnt. ‘HAHAHAHAHA’, ook wel de digitale lachstuip, verscheen er meerdere malen in ons gesprek. ‘#fotoinbad maak m trending!!!’ Aangezien iedereen wel boven de boeken hing, maar niemand er écht mee bezig was, volgde de rest al snel.

(En dan heb ik nog een paar laatste vragen voor je. Herken je mij? Doe je mee met #fotoinbad? En vind je me heel raar na het lezen van dit verhaal of valt het nog mee?)

PICTURE THIS: DISTRACTION

20 januari 201320 januari 2013 Milou11 reacties

Met goede moed sla ik mijn boeken open. Niet voordat ik een tweet eruit heb gegooid: ‘En nu maar eens écht beginnen met leren. #letsgetthispartystarted.’ Zo. Nu weet iedereen dat ik druk bezig ben en ze me absoluut niet mogen storen. Ik schuif mijn telefoon aan de kant en begin te lezen. Doodse stilte, op het getik van mijn klok na. Tik. Tik. Oké, de abc-formule. De discriminant is b kwadraat min vier ac. Tik. Tik. En dan is x… Tik. Tik. min b min wortel d of.. Tik. Tik. Tik. TIK. TIK!!! Argh! Zo kan ik echt niet leren. Tijd voor een achtergrondmuziekje.

Iets later dan gepland begin ik aan Engels. Ik moest die muziek eerst nog opzoeken en dat heeft gewoon even tijd nodig. Niet alles is geschikt. Liever geen radio, die reclames tussendoor zijn vreselijk irritant. Het moet ook niet te druk zijn, of heel erg in je hoofd blijven hangen. (‘Hey, ho, there she goes, she thinks she’s made of candy-eheh!’ Niet erg bevorderlijk voor de concentratie.) Uiteindelijk bleek helemaal niets uit mijn muziekbibliotheek geschikt. Waar had die vriendin het nou laatst over op Facebook? Even opzoeken. Toen bleken er een paar mensen jarig te zijn, ja, dan is het wel zo leuk om die even te feliciteren. En dat er dan iemand een paar dringende vragen heeft over wiskunde, daar kan ik natuurlijk ook niets aan doen. En om het nou af te kappen terwijl we morgen die test al hebben…

Maar goed, Engels dus. Ik leer dat altijd via Wrts, en om dat te kunnen doen is het onvermijdelijk om mijn laptop open te slaan. Een gevaarlijk moment dus, aangezien het internet de allergrootste afleiding is van het leren. Maar blijkbaar ken ik mezelf en heb ik Google ingesteld als mijn startpagina. Zes letters op een wit scherm, dat kan ik nog wel weerstaan. Bij Engels stuit ik op vage definities. Letterlijk vertaald: ‘de kamer die een grote kom met een stoel bevat, verbonden met een waterpijp, die je gebruikt wanneer je het afvalmateriaal uit je lichaam kwijt moet raken.’ Dat is wel een heel ingewikkelde manier om een toilet te beschrijven. Daarbij zijn er een hoop woorden die qua definitie erg op elkaar lijken. ‘A feeling of worry or fear, especially about the future’, ‘Worried or afraid that something unpleasant may happen’, ‘Worried and afraid’, ‘Worried or afraid’ (zoek de verschillen) ‘extremely afraid’ (maar dat is ook wel echt iets anders). (Even voor de duidelijkheid: ik verzin dit niet.) Je kan je dus voorstellen dat het op deze manier niet echt opschiet. Om niet te zeggen: echt níét opschiet.

Maar ik blijk niet de enige. In de groepsgesprekken op What’s app worden wrtslijsten gedeeld en wiskundeuitwerkingen doorgestuurd. Twitter stroomt vol met geklaag. ‘De grootte van een sneeuwvlok is zo veel interessanter dan economie.’ ‘Oooohhhh ik moet nog zo veel leren maar heb zo weinig tijd!’ (ga leren dan, en niet je tijd verdoen aan Twitter). Kom op nou jongens, zo moeilijk is het allemaal niet. Gewoon een kwestie van op tijd beginnen (al is het daar nu misschien wat laat voor), pauzes nemen tussen het leren (in plaats van leren tussen de pauzes) en goed voor jezelf zorgen (mandarijntjes vind ik altijd lekker tijdens het leren. Al is chocola natuurlijk ook niet verkeerd). Maar ik mag eigenlijk ook niets zeggen. Blogposts schrijven kun je immers ook studieontwijkend gedrag noemen.

PICTURE THIS: ME TAKING PICTURES

15 januari 201315 januari 2013 Milou8 reacties

Wanneer je foto’s maakt, sta je er zelf niet vaak op. Geen probleem, vind ik. Het is altijd een heel gedoe met timers en statieven (of het ontbreken hiervan, dan wordt het helemaal lastig) en vaak is het ook gewoon niet de bedoeling. Een mooie foto van een buddhabeeld in Hong Kong zou er niet echt beter van worden wanneer ik lekker prominent op de voorgrond zou gaan staan. Ondanks dit alles vind ik het af en toe wél leuk om mezelf terug te zien op een foto. Als ik langs de plaatjes scroll die ik het afgelopen jaar gemaakt heb, kan ik soms haast niet geloven dat ik op al die plekken ben geweest en al die dingen heb meegemaakt en dit alles heb gefotografeerd. Maar wanneer ik dan een foto van mezelf zie waarop ik aan het fotograferen ben, kan ik er niet omheen. Ik heb zo veel leuke dingen gedaan en toffe plaatsen bezocht in één jaar! En dan vallen me nog wat andere dingen op, namelijk: tijdens het fotograferen is het soms onvermijdelijk om rare poses aan te nemen. Op een stoel, kruk of tafel, gehurkt in de sneeuw of voorover geleund op een balustrade. Daarnaast kan ik blijkbaar geen haar in mijn gezicht verdragen als ik bezig ben. Knotjes, staarten of vlechten, maar één keertje had ik het los (toen was ik net naar de kapper geweest, dus zat het heel mooi.) Ik heb wat foto’s van mij verzameld, de meesten gemaakt door mijn ouders, met daarbij de foto’s die ik op dat moment aan het maken was. Snappen jullie het nog? Zo nee, scroll gewoon even verder. En zo ja… dan zou ik het ook doen!

Soms was het een haastklusje vlak voor de training. Daar sta je dan in je hockeyrokje!

Een prachtig aquarium in Dubai.

Doorgaan met het lezen van “PICTURE THIS: ME TAKING PICTURES”

VIDEO: FOR LACK OF A BETTER NAME

12 januari 201312 januari 2013 Milou1 reactie

Dus dit is zeg maar wat wij de hele dag doen op school… Nee hoor, alleen bij Cultuur. Voor het blok Animatie maakten we zelf een stop-motion filmpje. We begonnen met fotograferen. Althans, dat was de bedoeling, mijn camera was na vijf minuten leeg. De volgende dag was het dus zaak om in dezelfde kleren weer naar school te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar ook Carmens houding moest overeenkomen. Na 320 foto’s, 12 overhemden en nogal wat kramp (‘Nog heeeeel even blijven staan! Hand iets hoger. Nee, terug!’) waren we tevreden. Toen volgde een middagje monteren, (virtueel) knippen en plakken en klooien met muziek. En dan is dit het eindresultaat. Hope you like it!

(Kleine waarschuwing: ben je geen fan van Yellow Claw, zet je geluid dan ietsjes zachter.)