Voeten – De kunst van

#150 ROES

5 juni 2014 MilouPlaats een reactie

Een van de docenten van mijn school had bedacht dat het handig was om een speaking exam in te plannen, op de dag na de Londen-reis. Er viel wat voor te zeggen, omdat je al vijf dagen Engels had gesproken. Maar gezien we voor het examen om kwart voor negen aanwezig moesten zijn (op een zaterdag), leverde het toch heel wat gefoeter op.

Ik kon er niet mee zitten; ik had een heerlijke week achter de rug en werd om half acht wakker met mijn hoofd vol fijne herinneringen, na een nacht slapen in mijn eigen bed. Ik was nog te suf om me druk te maken over dat examen, dus dat was alleen maar voordelig. Ik kletste me er doorheen: gewoon braaf de gewenste antwoorden geven en vaak thank you zeggen. Na een kwartier vol chitchat mocht ik alweer gaan.

Ik at de eerste kersjes van het jaar en sprong op de trampoline, wat bij mij nog steeds een soort instant happiness veroorzaakt. Daarnaast ook instant meligheid. En ik genoot ervan. Net als van het fijne weer, het uitzoeken van de foto’s en het monteren van het filmpje. Ik zat nog steeds in de Londen-roes – eigenlijk kwam ik vandaag pas langzaam thuis.

#142 OUT OF CONTROL

25 mei 2014 MilouPlaats een reactie

We hadden een klein probleempje met een losgeslagen meetlint. We wilden het oprollen, maar het werd alleen maar langer en langer, en ik lachte steeds harder en harder en want ik zag ons al fietsen, zo’n twintig meter lint achter ons aan slepend.

PICTURE THIS: #FOTOINBAD

21 januari 201321 januari 2013 Milou7 reacties

Had ik het gisteren over studie ontwijkend gedrag, krijg ik vandaag een schoolvoorbeeld via een groepsgesprek op Whatsapp. ‘Jongens ik zit in bad zo saai vind ik deze shit.’ Nou worden er wel vaker rare dingen gezegd in dit gesprek, maar daar ga ik het nu niet over hebben. Daar zou ik een heel eigen verhaal aan kunnen wijden. (Oké, één voorbeeldje dan. ‘Morgen iedereen met de fiets?’ Ik: ‘Ja er zit niets anders op haha.’ ‘Ik ga met de slee.’ ‘Mag ik achterop?’) Ik zag vriendin X daar al zitten, een beetje hopeloos in dat bad. Grapje natuurlijk. Of toch niet?

Ik had het ook kunnen weten eigenlijk. De nodige digitale lachstuipen volgden. Lachstuipen ja, niet zomaar een grinnikje. Ook via je telefoon kan je duidelijk maken hoe hard je ergens om moet lachen. ‘Haha’ is in het echt slechts een glimlachje, ‘hahaha’ is een korte lach met geluid. Wanneer iemand ‘ha. ha.’ zegt heeft hij of zij geen reden tot lachen (als in: ‘Ik ben mijn samenvatting kwijt! Shit, nou moet ik alles opnieuw gaan doen!’ ‘Hij zit in de brievenbus.’ ‘ha. ha.’). ‘lol’ staat voor laughing out loud, maar ik vind het zo droog klinken dat ik me daar niets bij voor kan stellen wanneer het op mijn beeldscherm verschijnt. ‘HAHAHAHAHA’, ook wel de digitale lachstuip, verscheen er meerdere malen in ons gesprek. ‘#fotoinbad maak m trending!!!’ Aangezien iedereen wel boven de boeken hing, maar niemand er écht mee bezig was, volgde de rest al snel.

(En dan heb ik nog een paar laatste vragen voor je. Herken je mij? Doe je mee met #fotoinbad? En vind je me heel raar na het lezen van dit verhaal of valt het nog mee?)