Na een dag met vier lieve vriendinnen, wilde ik graag nog een foto maken. Onweer stond op het punt om los te barsten, het moest snel. Niemand vond zichzelf meer erg toonbaar, want zwembadhaar, mascaravlekken en meer van dat soort onzin. Dus dan maar van de achterkant. En het maakte ook niet uit hoe ze erop stonden. I love them in any way.
Met drie lieve vriendinnen was ik vandaag in Den Bosch. Omdat één van ons herstellende is van een heel rottig virus genaamd pfeiffer, werd het een iets andere ervaring dan verwacht.
‘Ik voel me zo bekeken,’ zei ze, terwijl we met z’n vieren langzaam de stad in schuifelden. ‘Ik weet zeker dat die mensen denken: ze is pas vijftien, maar gedraagt zich als een oma.’ Ze had gelijk. Sommige mensen keken inderdaad verbaasd achterom wanneer ze ons inhaalden. ‘Maar weet je,’ zei ik tegen haar, ‘ze kunnen het wel raar vinden… Maar dan weten ze alsnog niet wie van ons zich aanpast, en wie daadwerkelijk de kracht even niet heeft om snel te lopen.’
We deden het dus allemaal rustig aan vandaag. We gingen met de lift in plaats van de trap, namen ruim de tijd om te lunchen en al vrij snel daarna streken we neer op het terras. Er brak een hevig onweer los, dat wij vanonder een luifel en in de nabijheid van warmtelampen konden aanschouwen. Gewapend met onze parapluutjes trotseerden we af en toe de regen, om dan vlug weer ergens naar binnen te gaan om even te kijken. Of gewoon om even uit te rusten. En dat was oké. We hadden het toch wel gezellig.
Of het nu komt door pfeiffer, liefdesverdriet of zorgen: niet in staat zijn om dingen te doen, is rot. Zeker wanneer je veel kan, veel wil en misschien ook wel veel moet. Van jezelf, of van anderen. Maar soms is het niet anders en moet je gas terugnemen. Dat is vaak moeilijk te accepteren, zeker wanneer je ziet dat anderen het vlotte tempo wel aankunnen. Op die momenten zal je erop moeten vertrouwen dat er mensen zijn die af en toe stoppen, je ondersteunen en met je mee schuifelen. Totdat je langzaam weer terug kunt naar hoe het was, of naar hoe je het graag zou willen.
Een dagje Efteling om de vakantie te beginnen, dat klonk als een prima plan. Mijn Weer-app gaf code rood voor de hele dag, maar hé, we zijn niet van suiker. En wanneer we dat wel waren geweest, hadden we het grootste deel van de dag geen enkel probleem gehad. In de Bobbaan, Vliegende Hollander en Joris en de Draak hielden we het allemaal droog (de druppels die bij de attracties horen niet meegeteld). We besloten gewoon alle binnenattracties te doen: de Droomvlucht (erg ‘knus’, met z’n vieren op een driepersoons bankje), de Vogelrok, Villa Volta (‘Wij hebben tijdelijk last van een technische storing. Gelieve op uw plaats te blijven zitten.’) en de Pandadroom, waarvan we zeker waren dat hij was ingekort. De mensen die wél van suiker waren, hadden het park inmiddels al verlaten, net als de complete basisscholen, die om vier uur weer bij de schoolpoort verwacht werden. Zij misten echter het mooiste deel van de dag. Met de zon op ons gezicht verlieten we de Efteling, terwijl de muziek langzaam wegstierf. Maar wanneer je de Eftelingmuziekjes kent, weet je: in ons hoofd zou het nog wel even doorklinken.
Toen ik door mijn foto’s scrollde kwam ik een serie tegen die ik afgelopen herfst maakte van Carmen, Babs en Ilme, drie vriendinnen van me. Het was voor een opdracht van de fotografiecursus die ik heb gevolgd. Misschien heb je er wel iets van voorbij zien komen, maar de volledige serie heb ik hier nooit laten zien. (Vraag me niet waarom, sommige dingen schieten er nou eenmaal bij in.) Het is denk ik drie maanden geleden dat ik deze foto’s maakte. Nu zou ik dan ook dingen anders doen, maar toch wil ik de foto’s hier plaatsen. Alleen al omdat we zo er enorm veel kou voor hebben geleden. Aan de andere kant hebben we ook enorm veel lol gehad die middag. Van die kou is op de foto’s niets te zien, maar de lol, die spat er vanaf. Klik verder voor de foto’s!
De kunst van 