Tag: Schoenen
#285 MARTENS
#268 JEANS & HOODIES
Zo’n zondag was het.
#257 STEPS
Telkens weer zet ik stappen. Sommigen klein, anderen groot en allemaal belangrijk. Ze leiden me dichter naar waar ik wil zijn, brengen me steeds verder van waar ik was. Al is het maar door een stap terug te doen. Omdat het moet, omdat het kan. Omdat het mag. Van anderen, maar vooral van mijzelf.
Soms voelen ze als sprongen. Sprongen in het diepe, die ik maak zonder te weten waar precies ik terecht zal komen. Het geeft me een onrustig gevoel in mijn buik, alsof ik daadwerkelijk op het punt sta ergens over een randje te vallen. Maar telkens is de landing zacht. En die sprong in het diepe, blijkt er eigenlijk één vooruit te zijn.
#151 GONE SWIMMING
Het lijkt misschien alsof de eigenaar van deze schoenen iets te diep in het glaasje had gekeken, zijn schoeisel uit heeft geschopt en besloot te gaan zwemmen. Tenminste, dat is wat mijn fantasie zegt bij het zien van deze foto. Maar ik heb deze foto natuurlijk zelf gemaakt. Dus ik weet wel beter en kan je vertellen: zo is het niet gegaan.
#142 OUT OF CONTROL
We hadden een klein probleempje met een losgeslagen meetlint. We wilden het oprollen, maar het werd alleen maar langer en langer, en ik lachte steeds harder en harder en want ik zag ons al fietsen, zo’n twintig meter lint achter ons aan slepend.
PICTURE THIS: DON’T JUDGE A GIRL BY HER SHOES
Een grijze maandagmorgen, ik zat bij Duits. ‘Konrad Ardenauer ist vielleicht der bekannteste Deutsche Bundeskanzler. Nach dem Abitur…’ Tot hier ging mijn concentratie. Ik keek uit het raam, waar zojuist een hele bups achtste groepers het brugklasgebouw inliep voor een rondleiding. ‘Waarom heeft ze die schoenen aan?’ sprak mijn vriendin naast me. Mijn oog viel op een meisje dat op flinke hakken naar binnen wiebelde. Dat vroeg ik me nou ook af, want 1. Het is koud. Zulke schoenen zijn niet leuk als het koud is, al helemaal niet wanneer je, net als dat meisje, er met blote voeten in zit. 2. Ik ben van mening dat je eerst op hakken moet leren lopen voor je ze daadwerkelijk gaat dragen. Dat scheelt je waarschijnlijk een hoop gênante momenten. (Ik spreek uit ervaring.) (Trouwens, iedereen moet het ook lekker zelf weten, hoor. Ik geef slechts mijn bescheiden mening.)
Ik wendde me weer tot mijn vriendin. ‘Ach ja, zij dacht waarschijnlijk: ik ga voor het eerst naar de middelbare school. Laat ik mijn hakken aan doen.’ En dat snap ik ook wel. Toen ik op al die scholen ging kijken zorgde ik ook dat ik een grote tas bij me had. Het enige wat erin zat waren koekjes en een pakje Dubbelfris. Maar het zou mij niet gebeuren dat ik daar de hele tijd mee in mijn hand moest lopen. Dat was niet cool, vond ik destijds. In de eerste klas wist ik niet hoe snel ik weer van die grote tas af moest komen, maar dat even terzijde.
‘Maar Milou, zij zit hier al op school, hè. In de derde. Ze gééft de rondleiding.’
Oh.
Zo zie je maar: je moet nooit boeken op hun kaft beoordelen. En meisjes niet op hun schoenen.
PICTURE THIS: THESE THINGS HAPPEN
Een stem roept mijn naam, als een soort levende wekker. Het licht gaat aan, maar als ik mijn gordijnen open doe blijkt het buiten nog hartstikke donker. Met de slaap nog in mijn ogen kleed ik me aan. Ik ken mezelf en wéét inmiddels dat ik niet zo’n zonnestraaltje ben ’s ochtends. Een setje kleren ligt dus al keurig klaar (soms niet keurig, maar toch, het ligt er wel en daar gaat het om!). Ontbijt, een beetje leven op mijn gezicht aanbrengen en dan naar school. Testweek, wat een feest! Tijdens het studie uur leun ik tevreden achterover. Ik heb al mijn boeken bij me, ik ken de stof. Ik zag nog net op tijd dat ik mijn trui achterstevoren aanhad (en deed er iets aan), kreeg het voor elkaar om tandpasta in mijn haar te smeren – vraag me niet hoe – en niet zo’n beetje ook. Maar ook dat kwam allemaal goed. Naast me kwam de zon op. Ik weet dat het elke dag zou moeten gebeuren, maar als ik met -10 door het donker naar school fiets durf ik het soms te betwijfelen. Toch kleurde de hemel langzaam van inktblauw naar roze, oranje en geel. (Nee, dat is niet waar. Dat zou iets te perfect zijn.) Ik pakte mijn oordopjes, zette een vrolijk muziekje op en keek nog eens in het rond. Ik zag mijn klasgenootjes, sneeuw op het schoolplein en… Nee. @#$@! Dacht ik dat ik overal aan gedacht had. En dan blijk ik, met mijn suffe hoofd, in het holst van de nacht, hartjessokken aangetrokken te hebben. (En nee, dat is in principe niet erg. Maar wel als je lage schoenen draagt en een vrij korte broek aanhebt. En je die sokken vervolgens de hele dag kunt zien, al helemaal als je op de fiets zit. En ja, dat valt mensen blijkbaar dus wél op. Had ik ook niet gedacht, maar ik werd er de hele dag vriendelijk aan herinnerd.) Maar ja. De dag begint niet altijd met een felgekleurde hemel. Soms kom je erachter dat je rare sokken draagt. Die dingen gebeuren.
De kunst van 