Daar ben ik weer, na wat officieel gezien de eerste week van mijn zomervakantie was. Vorige week zat ik nog niet volledig in de vakantiemodus. Regelmatig had ik het gevoel dat ik nog van alles moest doen, terwijl dat helemaal niet het geval was. (Op één enkel dingetje na. Maar daarover zo meer.) Het is een kwestie van wennen, denk ik; zoals ik na een vakantie weer op gang moet komen op school, moet ik na een schooljaar ook even ‘afkicken’.
De week begon samen met Lizzy, die jullie misschien kennen van mijn foto’s en verhalen over het schooltoneel. Afgelopen schooljaar speelden we voor het eerst samen in een stuk. Zo hebben we elkaar veel beter leren kennen en inmiddels kan ik zeggen dat ik er een goede vriendin bij heb. Tijdens een repetitie ontstond het plan om samen naar de Parade te gaan. Voor wie er niet mee bekend is: de Parade is een theaterfestival dat dit jaar voor de vijfentwintigste keer plaatsvindt. Het reist in de zomer langs Den Haag, Rotterdam, Amsterdam en Utrecht. In die laatste stad waren Lizzy en ik maandagavond. Het was voor ons allebei de eerste keer, maar zeker voor herhaling vatbaar. Alle voorstellingen vonden plaats in tenten, waardoor telkens een speciale sfeer ontstond. Zo was er een tent behoorlijk klein, waardoor je heel dichtbij de acteurs zat. Een andere was rond en heel hoog, waardoor er van alles boven en achter je gebeurde.
We zagen drie voorstellingen die avond en ik kan ze eigenlijk alle drie aanraden: ‘Shadows in the Cloud’ (cool & grappig), ‘Idiotorisch gestoord’ (absurd & grappig) en ‘Hallo Zomergast!’ (prettige chaos & fijne muziek). Mocht je ook willen gaan: de Parade staat tot en met 2 augustus in Utrecht, en daarna van 7 tot en met 23 augustus in Amsterdam.
Hoewel ik ‘tiener’ een stom woord vind, was ik deze week blij dat ik er één was. Ik kon als tiener namelijk voor 33 euro drie dagen door Nederland toeren. Met al die tripjes naar Amsterdam en Utrecht kwam dat heel goed uit. Ik voelde me wel een behoorlijke sukkel toen ik online kaartjes besteld had die al verlopen waren, waardoor ik zo’n irritant servicenummer moest bellen om dat recht te zetten. De mevrouw aan de lijn was niet bepaald in een opperbest humeur. Het leek haar doel om aan mij duidelijk te maken dat ik inderdaad een behoorlijke sukkel was. Toen kon ik het weer niet laten te zeggen dat ik het vreemd vond dat er kaartjes werden aangeboden die niet meer geldig waren. Voor haar humeur werkte het niet erg bevorderend, maar ik kreeg wel mijn geld terug.
Eenmaal met Lizzy in de trein bleek trouwens na drie minuten al dat zij precies hetzelfde meegemaakt had, inclusief het gesprek met (waarschijnlijk dezelfde) vrouw van de servicebalie. We waren nog maar net onderweg en hadden al enorm de slappe lach. Dat beloofde veel goeds voor de rest van het weekend.
(Ik schrijf weekend, maar het was helemaal geen weekend. Als je niet meer weet welke dag het is, nou dan is het echt vakantie.)
Die belofte werd waargemaakt. We crosten op de fiets Amsterdam door, genoten dinsdag van het heerlijke weer en kletsten tot diep in de nacht. We besloten dat dit maar het begin van een Paradetraditie moest worden.
Verder sprak ik nog met vriendin Ilme af om bij te kletsen en vierde ik het begin van de vakantie met allemaal lieve mensen.
Er was nog één hobbeltje dat genomen moest worden voordat ik echt van al mijn verplichtingen verlost was. Donderdag stond namelijk mijn praktijkexamen gepland. Voor mijn gevoel had ik tijdens de lessen zo’n beetje elke mogelijke examenroute gereden. Toch kreeg ik die dag een andere route voorgeschoteld – dat zal je altijd zien. Ik had geen idee waar ik me bevond en niets kwam me bekend voor. Maar het was gelukkig rustig op de weg, en ik werd niet over hectische verkeerspleinen of onoverzichtelijke kruisingen gestuurd.
Toen ik voor mijn gevoel pas tien minuten gereden had, werd mij gevraagd de navigatie in te stellen richting het CBR. Op de snelweg haalde ik even wat vrachtwagens in, waarna ik de afslag nam. Vanaf daar kende ik de route maar al te goed en wist ik dus ook waar de eventuele moeilijkheden nog zaten. Dat was het moment waarop ik dacht: misschien ga ik gewoon in één keer slagen! Ik had me daar niet per se op ingesteld, omdat ik niet wist in hoeverre ik mijn zenuwen in bedwang zou kunnen houden. Maar voor mijn gevoel was alles goed gegaan, dus zou het zomaar kunnen lukken.
En het lukte. De examinator vertelde me zuinigjes dat het ‘voldoende’ was. Ik daarentegen was redelijk euforisch en er viel een behoorlijke last van mijn schouders. Donderdag kan ik als het goed is mijn rijbewijs ophalen en dan kan ik lekker kilometers gaan maken.
En zoals beloofd: nog wat foto’s van het Holifeest op mijn school. Een paar dagen geleden deelde ik al de aftermovie. Ik was in eerste instantie aanwezig om die te maken, maar kon het natuurlijk niet laten ook wat foto’s te schieten. Het was ondanks het slechte weer een hele leuke middag en avond. De feestcommissie bestond uit allemaal mensen uit mijn lichting, net als de mensen die op de dag zelf kwamen helpen, dus dat was heel gezellig. De dag erna kon ik met wattenstaafjes het gekleurde poeder van mijn camera poetsen, maar het was het waard.
In verband met privacy wil ik niet alle foto’s zomaar op mijn blog gooien, zonder toestemming van de gefotografeerden in kwestie. Er zijn er dus niet zo veel die ik hier kan plaatsen. Voor onderstaande mensen maak ik graag een uitzondering, omdat ik weet dat ze het waarschijnlijk wel prima vinden.
En dan ben ik wel weer uitverteld, denk ik zo.
De kunst van 