‘Wat je (niet) ziet’ gaat over wat er zich allemaal kan afspelen in je hoofd, terwijl dit voor de buitenwereld niet zichtbaar is. Het kan gaan om gedachten, gevoelens, twijfels, herinneringen of ideeën waar je door in beslag genomen wordt. Met deze video heb ik die onzichtbare binnenwereld geprobeerd in beeld te vatten.
Tag: Film
DIT WAS MIJN WEEK (EN EEN BEETJE MEER)
Dit was mijn week (en een beetje meer). Want ‘Dit was mijn week en vier dagen’ klinkt nou eenmaal minder leuk.
Hierboven zie je dat ik duidelijk niet de enige ben die van gestreepte shirtjes houdt. Dinsdag tijdens het eerste uur bleek al dat we met vier mensen eenzelfde soort t-shirt aanhadden. In de pauze zagen we dat de streepjesclub die dag zeven mensen telde. Alsof we het zo afgesproken hadden. (On tuesdays, we wear stripes.) Dat moest natuurlijk even vastgelegd worden. (Wegens vermoeide we-zijn-aan-vakantie-toe-hoofdjes, was besloten die er maar niet op te zetten.)
Vrijdag vond de presentatie van mijn film plaats, in de collegezaal op school. Het is allemaal goed verlopen: er heerste een fijne sfeer en de film werd goed ontvangen. Inmiddels is ‘Wie we zijn’ 1000 keer bekeken. In YouTube-Land is dat misschien helemaal niet veel, maar voor mij is dat een behoorlijke mijlpaal. Wat ik vooral heel bijzonder vond om te merken, was wat het allemaal teweeg heeft gebracht. De hoeveelheid reacties die ik heb ontvangen was best overweldigend: via Facebook, Whatsapp, Instagram – het hield maar niet op. De meesten waren enthousiast, anderen zelfs geëmotioneerd. Dat had ik van tevoren nooit kunnen bedenken, dat iets van mijn hand dat kon veroorzaken.
Voor de nieuwsgierigen: de beoordeling (want oh ja, het was ook nog een profielwerkstuk) krijg ik donderdag. I’ll keep you posted!
Zowel op maandag als op vrijdag zat ik weer achter het stuur. Inmiddels heb ik genoeg uurtjes in de Opel gemaakt om te kunnen zeggen dat ik bijna op examen mag. Spannend!
Donderdag had ik de laatste lesdag van het schooljaar, want op vrijdag zou de testweek officieel beginnen. De invulling van de laatste lessen was heel afwisselend. Bij het ene vak was één klacht over de hitte al genoeg om de rest van het uur slechts een beetje te keten. Bij filosofie sloten we op donderdag het jaar af met taart. Andere docenten zetten ons juist zonder pardon aan het werk met een oud eindexamen. Soms was het ook wel nodig, omdat er nou eenmaal nog veel moest gebeuren voor de naderende test.
Bij biologie bijvoorbeeld, bij uitstek een les waar veel lol getrapt wordt, was dat nu eens niet het geval. Het gehele uur werden er in rap tempo vragen gesteld en beantwoord. ‘Dit is denk ik de meest productieve les ooit,’ mompelde ik lachend tegen mijn buurvrouw, waarna ik meteen moest bukken voor een prop papier die naar mijn hoofd geworpen werd. Ik had niet gedacht dat de docent mijn opmerking ook zou horen.
Die avond gingen we (net als de rest van Nederland) barbecuen. En dat zag er best feestelijk uit, vond ik zelf.
Ik maakte nog een foto van de mooie lucht.
En voor de rest waren mijn activiteiten vrij eenduidig: leren, leren, leren. Al probeerde ik tussendoor ook regelmatig wat zonnestraaltjes mee te pakken of ergens in een zwembad te springen.
Hierboven was ik bezig met mijn aller liefste lievelingsvak: wiskunde! Ik was zo mogelijk nog minder gemotiveerd dan anders om eraan te werken, aangezien het hoofdstuk waar we mee bezig waren geen examenstof was. Dat betekent dus dat ik er nu een toets over moest maken, om er vervolgens nooit meer iets mee doen. Daarnaast was het ook gewoon een moeilijk hoofdstuk. En het was warm, natuurlijk. Maar die toevoeging kan je in principe achter elke zin in dit verhaal plakken.
Mijn eerste cijfer heb ik inmiddels binnen: een 9,8 voor filosofie! Het was geen moeilijke test, dat moet gezegd. Voor mijn overgang of voor mijn gemiddelde maakte dit cijfer niet zoveel uit, maar toch ben ik er blij mee. Alleen al omdat ik het vak heel leuk vind en er een kans bestaat dat ik er verder mee wil. Ik heb dit jaar wel een aantal tienen gehaald, maar dat was meestal een kwestie van domweg dingen uit mijn hoofd leren. Dan valt er aan een filosofietest meer eer te behalen, wat mij betreft.
Dus dat was mijn week (en een beetje meer). Op naar de volgende!
FILM – WIE WE ZIJN
‘Wie we zijn’ is ontstaan uit liefde voor het doen van creatieve dingen, uit nieuwsgierigheid, maar in eerste instantie als profielwerkstuk. Na een paar maanden van denken, schrijven, schrappen en beelden maken, is hier het resultaat. Een film over de vraag: wat maakt ons tot wie we zijn? Ik wil er niet al te veel woorden meer aan besteden. Ik hoop dat jullie gaan kijken en ik hoor heel graag jullie reacties. Vragen (zowel inhoudelijk als over het proces), opmerkingen, hersenspinsels, ze zijn allemaal welkom!
Mocht je graag meer willen lezen over dit project, dan kan ik je deze blogposts aanraden:
Waar ik nou eigenlijk mee bezig ben
En deze als je geïnteresseerd bent in het (denk)proces dat aan dit project vooraf gegaan is:
TRAILER – WIE WE ZIJN
Vorig jaar oktober was het moment waarop ik voorzichtig met dit project begon. In eerste instantie betekende dat enkel een hoofd vol ideeën, die ik probeerde te rangschikken door alles op te schrijven in een boekje. Vervolgens ging ik met een statief op mijn fiets gebonden op pad om dingen te filmen. Dit terwijl ik eigenlijk nog geen idee had waarvoor ik het materiaal zou gaan gebruiken. Zo creëerde ik mijn persoonlijke filmarchief, waar ik later beelden uit kon selecteren.
Soms lag het proces even stil vanwege een gebrek aan tijd. Anderzijds leidde drukte op school vaak juist tot allerlei ingevingen, die voor mijn gevoel niet konden wachten – iets met studie-ontwijkend gedrag. Van gebrek aan inspiratie was ook wel eens sprake. De welbekende ‘alles-wat-ik-tot-nu-toe-heb-gedaan-is-flut-momentjes’ heb ik zeker gehad. In het begin van het hele proces kreeg ik van van mijn profielwerkstukbegeleider een setje blanco kaartjes, met de opdracht daar een soort storyboard mee te maken. Dat deed ik: met simpele tekeningen en enkele woorden vormde ik de rode draad van mijn verhaal. Op het moment dat ik het even niet meer wist, waren die kaartjes mijn richtlijn. Wanneer ze over mijn bureau lagen uitgespreid, werd voor mij weer helder wat de kern van mijn verhaal was. En vooral: dat de rest bijzaak was en ik me daar niet al te veel op moest focussen.
‘Wat maakt ons tot wie we zijn?’ was de vraag waarop ik in deze film antwoord wilde geven. Waarom ben ik ‘ik’ en jij ‘jij’? Het leek een complex vraagstuk, maar het antwoord bleek uiteindelijk simpeler dan gedacht. Al denk ik ook nog steeds dat hét antwoord op die vraag niet bestaat. Het is mijn antwoord dat in de film gegeven wordt, wat het geheel ook behoorlijk persoonlijk maakt.
En nu, acht maanden later, is dat geheel klaar – van de intro tot aan de aftiteling. Vrijdag 26 juni houd ik een presentatie op school en dan zal de film ook online komen. Tot die tijd is hier alvast een klein voorproefje!
Wil je meer lezen over mijn filmproject? Eerder legde ik al uit waar ik nou eigenlijk mee bezig ben (voor als je geen flauw idee hebt waar dit allemaal over gaat), schreef ik over een dagje filmen in Eindhoven, en een hoofd vol (filmgerelateerde) gedachten.
WAAR IK NOU EIGENLIJK MEE BEZIG BEN
Vandaag ga ik (eindelijk) uitleggen waar ik nou eigenlijk mee bezig ben. Dat ene project waar ik het zo druk mee heb, waar ik steeds naar refereer, om er vervolgens niets over te vertellen. Dat ga ik nu dus wel doen – of in ieder geval een poging tot.
Om bij het begin te beginnen
In de zesde klas van het VWO moet iedere leerling een profielwerkstuk maken. Dit is een onderzoek waar je minstens tachtig uur tijd in moet steken. Je kiest een vak, kiest een onderwerp en stelt dan al het werk uit tot de kerstvakantie. Die twee weken sluit je jezelf op in je kamer en probeer je tachtig uur werk in tien uur tijd te stoppen. Dat lukt soms wel, soms niet.
De onderwerpen die gekozen worden zijn uiteenlopend. Sommigen doen een onderzoek zoals ik me dat voorstel: met reageerbuizen en witte labjassen in een practicumlokaal. Maar voor geschiedenis kan je bijvoorbeeld ook literatuuronderzoek doen en schrijven over de theologische verschillen tussen Luther en Calvijn, vanuit een historisch oogpunt. Om maar een zijstraat te noemen.
Tot zover de algemene profielwerkstukpraat.
Niet te stoppen
De oplettende lezer heeft waarschijnlijk al opgemerkt dat ik nog niet in de zesde klas zit. Met een docent tekenen op school heb ik al een tijd geleden afgesproken dat ik mijn profielwerkstuk bij hem zou gaan maken. Begin dit schooljaar vroeg hij me of ik een idee had wat ik wilde gaan doen. Toen begonnen er allerlei radartjes te draaien. Ik kreeg allerlei ideeën en was eigenlijk niet meer te stoppen. Er was ook niemand die dat probeerde, overigens. Dus besloot ik maar gewoon te beginnen.
Ik wilde iets met film, dat was duidelijk. Maar het moest natuurlijk ook ergens over gaan. Al snel dacht ik aan filosofie, aangezien dat het vak is dat ik het allerleukst vind. En na veel denken, schrijven en schrappen, formuleerde ik de vraag waar ik een antwoord op wilde gaan zoeken: wat maakt ons tot wie we zijn?
Hoe ik dit alles (niet echt) organiseer
Ik ben afwisselend van voren naar achteren en van achteren naar voren aan het werken. Dat klinkt ingewikkelder dan het is. Onder ‘voren’ versta ik het uitschrijven van de theorie die ik zelf bedacht heb, waarin ik een antwoord op mijn vraag probeer te formuleren.
Onder ‘achteren’ versta ik het bedenken, filmen en monteren van beelden. In sommige gevallen heb ik nog geen idee waar ik die eigenlijk voor ga gebruiken. Snappen jullie inmiddels wat ik bedoel met ‘wazig gedoe’?
Zaak is nu om deze beelden (die op zich mooi zijn, maar nog weinig betekenis hebben) en mijn verhaal (dat op zich duidelijk is, maar wel erg theoretisch) samen te voegen tot een geheel. Zoals ik eerder al zei: er beginnen wat stukjes op z’n plek te vallen. Maar het eindresultaat laat nog wel even op zich wachten.
Waarom dit zo leuk is
Ten eerste: ik vind het echt mega interessant. Het zit in mij om overal vraagtekens bij te plaatsen en dat kan ik nu naar hartelust doen. Neem als voorbeeld een vraag die ik mezelf aan het begin van dit project stelde: is het mogelijk om categorieën op te stellen die, wanneer je invult hoe ze er voor jou uitzien, laten zien wie je bent? Je zou kunnen denken aan je drijfveren, uiterlijk, beroep en smaak. Er zijn er natuurlijk nog veel meer te noemen, maar voor dit voorbeeld neem ik deze vier.
Stel je voor dat je ontslagen wordt en geen gelijke baan meer kunt krijgen. Je beroep verandert dan door de beslissing van een ander. En wanneer je zegt dat je beroep (deels) laat zien wie je bent, kan ‘wie je bent’ blijkbaar veranderen door een keuze die een ander gemaakt heeft. Wil dit dan zeggen dan anderen kunnen bepalen wie je bent? Of dat je beroep eigenlijk niets zegt over wie je bent? Of misschien is ‘wie je bent’ alleen maar een momentopname, omdat een persoon te veranderlijk is om te kunnen definiëren. Maar hoe lang duurt dat moment dan, en wanneer verander je van het ene in het ander? En word je dan echt een ander persoon?
Whaa, zo veel vragen! Daar word ik enthousiast van, ik kan er niets aan doen. De filosofienerd in mij neemt het over.
(Ik bedenk ook antwoorden, hoor, don’t worry. Maar dat komt later.)
Het is ook een onderwerp dat erg speelt in mijn eigen leven. Nu ik bezig ben met mijn studiekeuze, zijn ‘Wie ben ik?’ en vooral ‘Wie wil ik zijn?’, vragen die regelmatig passeren.
Diepgaande gesprekken
En verder: alles is mogelijk. Er is geen opdracht of richtlijn, niemand die zegt hoe ik het moet doen. Ik kies het verhaal dat ik wil vertellen en op welke manier ik dat wil doen.
Dat wil niet zeggen dat ik het daadwerkelijk alleen doe. In tegendeel, zelfs. Om erachter te komen wat de mens tot mens maakt, leek het mij belangrijk om van een hoop mensen te horen hoe zij daarover denken. Ik vraag het aan mijn vriendinnen en klasgenoten, houd diepgaande gesprekken met mijn moeder, met docenten op school, met mijn broer, met… Met wie niet, eigenlijk. Doordat het project zo breed is, zijn al die gesprekken verschillend van insteek. Het gaat van biologisch tot filosofisch, van psychologisch tot artistiek. En uiteindelijk mag ik dan weer kiezen welke van deze benaderingen ik ga gebruiken.
Zo, nu zijn jullie ietsjes wijzer. Ik denk dat ik mijn theorie hier in stukjes met jullie ga delen, misschien samen met stills uit de film (die stiekem ook al een paar in deze post zitten). Als een soort behind the scenes.
Ten slotte: ik ben benieuwd naar ieders mening hierover. Het praten met allerlei verschillende mensen vind ik één van de leukste dingen van dit project en ervaar ik als heel nuttig en inspirerend. Heb je een idee, suggestie, kritische vraag of iets anders waarvan je denkt dat het iets toevoegt aan dit project, dan hoor ik het heel graag. Stuur dan even een mailtje naar contact@picturethisbymilou.com.
#294 PORTRAITS
Vrijdagmiddag, kwart voor vijf, station Eindhoven. Ik spreek een wat oudere man aan.
‘Hallo, mag ik u misschien iets vragen?’
‘Dat mag.’
Tijdens dit antwoord wordt zijn slechte gebit zichtbaar. Zijn grijze, korte haar steekt af tegen zijn getinte huid. Hij draagt een lange, nette jas en voor hem ligt een bergje met plastic tassen.
‘Ik ben bezig met het maken van een documentaire, met als vraag: ‘Wat maakt je tot wie je bent?”
‘Hoezo weet je niet wie je bent? Je bent een meisje, een puber, een scholier.’
‘Nou, het gaat er niet om wie ík ben, het is meer een algemene vraag. En ik ben daarvoor mensen aan het filmen in de stad. Als een soort portret, maar dan bewegend. En nu vroeg ik me af: zou ik u misschien vast mogen leggen?’
‘Nee. Maar mijn hond wel.’
Geen hond te bekennen.
‘Maar die heeft u nu niet bij zich.’
‘Oh, jawel.’
De man graaide in de berg die aan zijn voeten lag en jawel: er kwam een hondentas onder vandaan. Met één hand greep hij er een klein beest uit.
‘Ik denk dat ik daar niet zoveel aan heb, eerlijk gezegd. De documentaire gaat namelijk over mensen, niet over honden.’
‘Maar dit is geen hond – dit is een chihuahua!’
(Ik zweer toch dat hij net zei dat hij een hond bij zich had.)
‘Alsnog denk ik…’
‘Ja, weet je, ik ben een BE’er.’
‘Sorry, ik weet niet wat dat inhoudt.’
‘Een Bekende Eindhovenaar.’
Ik bekeek hem nog eens goed, maar ik kende hem niet.
‘Oh, oké…’
Wat hij hiermee wilde zeggen was me niet helemaal duidelijk, maar het leek me beter dat niet te zeggen.
‘Dus wat doe je nou? Zit je op school?’
‘Ja, ik zit in de vijfde klas.’
‘Van wat?’
‘Het VWO.’
‘Oh, dus je gaat studeren neem ik aan.’
‘Dat is wel het plan, ja.’
‘En wat dan?’
‘Ik weet het nog niet zeker. Het liefst iets creatiefs, kunst- of filmacademie – als ik word toegelaten.’
‘Ja, dat is allemaal onzin, slechte baankansen, vreselijk. Noem eens een echte studie.’
‘Nou, in mijn ogen zijn dat echte studies. Maar ik overweeg ook Industrial Design, of misschien filosofie.’
‘Ja, kijk, filosofie. Daar houd ik nou van. Ik ben namelijk zelf een artiest, begrijp je. Maar nu moet ik gaan, ik moet mijn bus halen.’
Je kan je voorstellen dat ik enigszins verward achterbleef.
Gelukkig reageerde verder vrijwel iedereen positief op mijn vraag. De eerste paar keer was ik nogal zenuwachtig om hem te stellen, dat wel. En daarom was het zo fijn dat Mienke ook vandaag mijn partner in crime was. Ze kwam met goede ideeën en hielp met het dragen van alle spullen waarvan ik besloten had dat ze écht mee moesten. Maar vooral gaf ze me steeds een zetje in de goede richting. Wie gaan we aanspreken? Die mevrouw daar. Hop, hop, gewoon doen. En dan deed ik het. En daar werd ik dan weer blij van – zeker bij het zien van het resultaat op mijn laptop. Met een constante glimlach bewerkte ik de beelden. En dan is dit nog maar het begin.
En omdat ik het niet kan laten: een klein voorproefje. Waarvan weet ik zelf nog niet precies – het is een proces met momenteel nog behoorlijk wat wazig gedoe. Maar dat komt vast wel.
VIDEO: FOR THE RECORD
Dit is niet ‘Het Project Waar Ik Het Laatst Over Had’. Het is gewoon een dingetje. Een uitprobeersel voortgevloeid uit al mijn filmgerelateerde activiteiten van de laatste weken. Ik besloot wat beelden te bundelen die je (nog n)ooit eerder zag. Dit is tevens de eerste keer dat mijn stem duidelijk hoorbaar is op video. Dat vind ik spannend, dus wees lief voor me. En let niet te veel op mijn Brabantse accent. In deze fragmentjes was het toevallig duidelijk aanwezig, maar het is maar net in wat voor stemming ik ben. Soms heb ik een zachte G, dan weer een Gooische R.
(En, als je me niet persoonlijk kent: was het de stem die je verwacht had? Ik weet dat ik niet de enige ben die blogs leest, dan eens een filmpje van diegene ziet en denkt: ‘Wat? Klink jij zo?’)
Muziek: Coby Grant – I Wanna Be The One
#261 IT’S OKAY
Aan het begin van de zomer ging ik met vriendinnen Mienke en Valerie naar de film The Fault in Our Stars. Er werd gehuild (vanwege de film), gelachen (deels vanwege de film) en we vonden het voor herhaling vatbaar. We besloten naar If I Stay te gaan. De naam van ons Whatsappgroepje werd veranderd in ‘Huilen bij films is oké’. Gelukkig maar, want it happened again. Althans: bij mij. Waar Mienke en Valerie de vorige keer met kleine oogjes de bioscoop uitkwamen, was ik ditmaal degene die het niet droog kon houden. Het is een nieuwe ervaring voor mij – tot twee maanden geleden huilde ik nooit bij films. Waar het aan ligt dat dit nu wel gebeurt, kan ik niet met zekerheid zeggen.
De omstandigheden zijn deels bepalend. Een heftig verhaal komt nog even net iets harder aan via een enorm scherm en surround sound. Maar toen liep ik na de film de zaal uit. In het felle daglicht zag ik dat ik in de bioscoop had gezeten met een publiek dat zeker voor 90% vrouwelijk was, en daarnaast tussen de 14 en 20 jaar. En ik bedacht me: het is de puberteit. Het zijn de hormonen die met me aan de haal gaan, en zorgen voor vlagen van woede, chagrijn en dus ook verdriet. Het is de puberteit die me laat huilen bij films. Toch kan ik dit ook niet helemaal plaatsen, aangezien ik al ongeveer vanaf mijn tiende in de puberteit zit (niet grappig). Waarom had ik eerder nooit zakboekjes nodig gehad bij een bioscoopbezoek?
In stilte hoop ik dat deze vroege puberteit ook betekent dat ik er vroeg vanaf zal zijn. Gelukkig wordt dit af en toe bevestigd. In de bus terug naar huis zat ik met Mienke tegenover een viertal meisjes. Met veel lawaai waren ze binnengekomen. Ze hadden flink geshopt, voornamelijk bij een niet nader te noemen winkel die kleding per kilo lijkt te verkopen. Om het vervolgens in bruine kartonnen tassen met een inhoud van tien liter te stoppen. Als het regent scheuren die tassen, en belandt de inhoud op straat. Dat vind ik dan weer grappig, ik kan er niets aan doen.
Maar goed, we zaten in de bus. Mienke en ik probeerden een gesprek te voeren over de film die we zojuist hadden gezien, maar dit ging zeer moeizaam. Geit & co waren constant aan het giechelen, af en toe onderbroken voor het maken van een selfie. Ze bespraken ‘hoe het nou was afgelopen met die ene jongen.’ ‘Sander, bedoel je?’ ‘Nééé, niet Sander! Ieuw!’ Dit alles op een volume dat mij deed denken dat ze het belangrijk vonden dat de hele bus kon meegenieten.
Mienke en ik keken elkaar meewarig aan. Dit was puberteit op haar hoogtepunt. Was ik ook zo geweest, vroeg ik me af. Misschien wel, misschien niet. Dat kan een ander waarschijnlijk beter beoordelen dan ikzelf. Maar kijkend naar die meisjes kon ik wel concluderen dat ik me inmiddels toch in een andere fase bevond. Mij hoor je niet zeggen dat ik nooit chagrijnig ben. Dat ik het altijd eens ben met mijn ouders, dat ik al precies weet wie ik nou eigenlijk ben, en wie ik wil zijn. Mij hoor je niet zeggen dat ik de puberteit achter me heb gelaten. Maar je hebt pubers en pubers. Dan vind ik toch wel dat ik mezelf tot de eerste categorie mag rekenen. En dat ik dus ook mag denken dat er de laatste tijd nou eenmaal veel verdrietige films gemaakt zijn.
#232 MAKING A (MINI)MOVIE
Al zeker zeven jaar maak ik filmpjes. Het begon met de ‘Groep Zes Nieuwsflash’, een wekelijks journaal dat ik maakte met een vriendinnetje van de basisschool. Het waren video’s van webcamkwaliteit, gefilmd vanuit mijn slaapkamer. Hierin bespraken we de nieuwe cavia van een klasgenoot of het kapsel van de invallerares. Daarna ben ik niet meer gestopt. Ik maakte reisverslagen, en speelfilm voor CKV en video’s van een week lang toneel. Voor het concert van school kreeg ik een hele dag vrij om te filmen. Waar er meestal enige haast was bij het maken van de shots, had ik nu alle tijd van de wereld. Ik werkte met team van een paar man, volgens een script. Ik vond het geweldig om te doen. Alle delen van het proces, eigenlijk: van het verzamelen van ideeën tot de perfectionering van de montage. Ik wilde dit vaker doen, maar liep tegen één probleem aan: wat te filmen? Tot nu toe maakte ik filmpjes over speciale gebeurtenissen. Feit is dat speciale gebeurtenissen zich nou eenmaal niet dagelijks voordoen.
Vandaag besloot ik dat dat ook niet per se hoefde. Er hoefde niets speciaals te gebeuren om te kunnen filmen – ik zou filmen en speciale dingen láten gebeuren. En zo vulde ik mijn dag met het zoeken naar beelden. Het voelde als spelen eigenlijk. Ik speelde met waterverf, stempels en scherptediepte – dit alles met de camera erop gericht. Ik filmde de lucht en de bomen en de wereldbol van mijn vader, met als resultaat de video die jullie hier laatst konden zien. Pas achteraf ontdekte ik waar het over gaat: het hier en nu van thuis en tegelijkertijd de herinneringen aan andere plaatsen. Althans: dat is mijn gedachte erbij. Want waar mijn filmpjes eerder juist een heel duidelijk thema hadden, probeerde ik nu eens niet alles in te vullen. Om ruimte open te laten voor ieders eigen verhaal.
#191 THE FAULT IN OUR STARS
De kunst van 