Vandaag zat ik bij economie. Met mijn gedachten was ik echter bij alles behalve dat. Mijn ogen dwaalden de klas rond. Rechts van me was een vriendin opdrachten aan het maken uit een roze multomap. Links van me markeerde een meisje iets met een felroze stift. Ik haalde een roze potlood uit mijn roze etui en tekende een lijn in een grafiek uit de lesbrief. Die stevig vastzat in een roze snelhechter. Mijn gedachten waren echter nog steeds ergens anders, dus enig verband constateerde ik niet. Pas toen ik een antwoord noteerde in mijn roze schrift, vroeg ik me af: wat is dat toch met meisjes en hun roze frutsels?
Ik zal toegeven, voor sommige dingen op bovenstaande foto heb ik behoorlijk diep moeten graven (die roze haarelastiekjes bijvoorbeeld, hebben denk ik minstens vijf jaar geen daglicht meer gezien). De kleur roze is al zeker 6 jaar niet meer mijn favoriet, roze kleding is nauwelijks in mijn kast te vinden. Aan de andere kant wordt ik wel omringd door een hoop roze gebruiksvoorwerpen. Waarom? Gewoon, omdat het kan, denk ik. Verder ben ik niet zo’n meisjes meisje. Toch?
Om dat te kunnen bepalen, zal ik eerst de definitie van ‘meisjes meisje’ moeten vinden. Daar zullen de meningen ongetwijfeld over verschillen, maar hier volgt de mijne. Ik zou een ‘meisje meisje’ omschrijven als iemand die een beetje giechelig is, wel behoorlijk wat tijd besteed aan haar uiterlijk (of er in ieder geval altijd verzorgd uitziet: nageltjes gelakt, haren in de plooi), bezig is met mode, graag jurkjes en rokjes draagt, af en toe een gilletje slaakt, absoluut niet vies wil worden, altijd ruikt naar een wolkje parfum en natuurlijk houdt van de kleur roze.
Als ik mezelf vergelijk met deze (door mezelf opgestelde) definitie, kan ik er heel kort over zijn. Ik ben wél een meisjes meisje. Maar, een andere eigenschap van mij (en van mijn blog), is dat ik nooit ergens kort over ben. Dus hieronder een wat uitgebreidere analyse.
Een beetje giechelig, dat klopt wel. Ik heb zo mijn momentjes en kan dan echt extreem hard lachen met vriendinnen, om de onnozelste dingen. (Dat ik er later aan terugdenk, met mijn ogen rol en tegen mezelf zeg: ‘Dûh, Milou.’) Dan, besteed ik veel tijd aan mijn uiterlijk? Tsja, wat is veel? ’s Ochtends kan ik er soms lang over doen om mezelf klaar te maken. Ik kijk misschien iets te vaak in de spiegel. Bezig met mode: check. Draagt graag jurkjes en rokjes: check.
Maar. (‘Pfoeeee is dit verhaal nou nog niet afgelopen?’ Nee, je bent ongeveer op de helft.)
Ik zei dat ik lang bezig kán zijn ’s ochtends. Het lukt me ook wel in tien minuutjes. Daarnaast stap ik stiekem wel eens op de fiets met hetzelfde kapsel als toen ik wakker werd (niet verder vertellen), en zijn mijn nageltjes nooit netjes gelakt. (Al ligt dat misschien meer aan het feit dat ik daar gewoon erg slecht in ben.) Ik heb regelmatig een ladder in m’n panty, mijn haren hebben de neiging om zich nogal wild te gedragen en draag ik wel eens een broek met een vlekje erop, hopend dat ik de enige ben die het was opgevallen. Ik draag graag rokjes en jurkjes, maar geen ‘rokjes’ en ‘jurkjes’ (lees: franjes, kantjes en andere frutseltjes). Comfort gaat altijd boven ‘er leuk uitzien’, trouwens. Of eigenlijk probeer ik een gulden middenweg te vinden. Maar als iets prikt of kriebelt of schuurt, dan is het helaas.
Ik moet altijd niezen van zoete parfums, sla gerust een beest dood (dan heb ik het over een insect, hè. Geen konijntjes of zo), en wanneer ik er een beetje op voorbereid ben, schrik ik niet van modder op mijn broek. Ik draag vaak zwart, wat zo’n beetje tegenovergestelde is van roze.
Ten slotte ben ik niet lief genoeg om door te gaan voor meisjes meisje. Zij is een persoon met een eeuwige glimlach, waar ik bij sommigen bekend sta om mijn sarcastische opmerkingen. (Waarvan het sarcasme niet altijd door iedereen gezien wordt. Sorry als je je ooit beledigd hebt gevoeld. Ik meende het niet zo.) Conclusie van dit hele verhaal: ik ben lang van stof en geen meisjes meisje. Ik houd gewoon van roze frutsels.
De kunst van 