Amsterdam – De kunst van

wij hoeven alleen maar te kijken

16 oktober 201715 april 2020 MilouPlaats een reactie

De marathon bepaalt het tempo vandaag, met haar hekken langs de weg, het spoor van vertrapte bekertjes dat ze achterlaat. Restjes energiedrank en water voor in je nek, zeker nodig tijdens deze herleving van de zomer. Het is tweeëntwintig graden. De herfst werpt lange schaduwen op de bebladerde straten. Wie erin of eruit wil heeft pech – voor even krijgen de renners ruim baan. Een omweg dus, zo maak ook ik extra meters.

De marathon bepaalt de stemming vandaag – zij die blijven rennen, de één achtervolgd door tijd, de ander zo hard als het gaat. Duizend energie straalt uit die presterende lijven, even geleidelijk als explosief, gaat over op degenen die langs de kant staan. Wij hoeven alleen maar te kijken.

Ik was bij de marathon in Amsterdam, en daar hing zo’n positiviteit in de lucht – daar moest ik wel over schrijven.

technisch gezien

10 juni 201715 april 2020 Milou5 reacties

Processed with VSCO with f2 preset

‘Maar wat doe je dan de hele dag?’

Dit moet wel de meest gestelde vraag zijn aan mensen in een tussenjaar. De antwoorden zijn wisselend, van niks tot kinderen helpen in een weeshuis tot carrière maken bij Albert Heijn. Ikzelf zit vooral veel in de trein. Nu zou ik dat niet echt als een activiteit bestempelen, maar het is de realiteit: mijn leven heeft zich de afgelopen tijd in drie verschillende steden afgespeeld, met nog een vierde in het verschiet. Stad voor stad maak ik de balans op.

De woensdag was voor Amsterdam. Niet de grachten en de pleinen die ik voorheen op een slot-met-fiets passeerde, maar een bedrijventerrein aan de Amstel. Bij een pastelkleurig metrostation stapte ik uit. De omgeving kleurde er met de weken beter bij, terwijl de bomen groener werden, de lucht blauwer. Langs een berm vol narcissen bereikte ik Open Studio.

Het dak was van glas. Op zonnige dagen rook het naar donkere vloerbedekking die langzaam opwarmde en op een bepaald punt zou smelten – maar zo ver kwam het nooit. Het was een verhuur, magazijn, school, maar oorspronkelijk een garage. IJzeren trappen leidden naar lokalen, op de begane grond stonden spullen waarmee elk video-idee werkelijkheid kon worden: tafels en rekken gevuld met lenzen, kabels en apparaten waarvan ik naar de functie alleen maar raden kon. Wat niet meer paste, stond in georganiseerde hoopjes op de vloer.

Processed with VSCO with c1 preset

Techniek is niet mijn ding. Ik kan een auto besturen, maar weet niet hoe het ding precies vooruit komt. Wanneer een apparaat kapot is, beperkt mijn plan van aanpak zich tot het uit- en weer inschakelen ervan. Het is natuurlijk een vicieuze cirkel: omdat ik het niet leuk vind, weet ik er niets vanaf. En dingen waar ik niets vanaf weet, vind ik niet leuk.

Ook wanneer ik bezig ben met films maken, laat ik de techniek geregeld links liggen. Zo komt het geregeld voor dat ik opnames maak zonder het geluid in te schakelen. Na vijf jaar monteerde ik nog steeds in iMovie. Mijn geliefde iMovie – het bracht me van schokkerige vakantiefilmpjes tot profielwerkstuk, maar niet verder. Ik wilde meer opties, in de vorm van een nieuw montageprogramma. Eén met angstaanjagend veel knoppen en vensters. Op de HKU had ik het in de vingers kunnen krijgen, ware het niet dat ik het na twee maanden voor gezien hield. Dus zocht ik mijn heil ergens anders.

Mijn klas bestond uit zes mensen. Ze hadden allemaal andere motieven, maar stelden mij dezelfde vraag: wat doe je dan nu eigenlijk? (Dat kan ik ze natuurlijk niet kwalijk nemen – dat is wat nieuwe mensen doen. Ze vragen wat je doet. Dat doe ik ook.) Ik deed dit. Luisteren naar onze docent-met-de-stem-van-Twan-Huys, die gepassioneerd vertelde over interlaced video, ND-filters en het verschil tussen 1080/50i en 1080/24p. En dan ging ik aan de slag, sjouwend met serieuze videocamera’s en statieven.

Een groot deel van mijn techniek-aversie wijt ik aan ongeduld. Wanneer ik een idee heb, wil ik niet bezig met instellingen en waardes – ik wil gáán, mijn spullen over mijn schouder hangen en mijn adem inhouden terwijl ik film. Techniek remt me af, terwijl ik liever gas geef.

Processed with VSCO with f2 preset

Dit merkte ik ook tijdens de laatste dagen bij Open Studio, die ik doorbracht in een donker montagelokaal. Terwijl ik driftig toetsencombinaties oefende, was het makkelijk te vergeten dat buiten de zon nog scheen. Mijn eigen materiaal vond ik niet bruikbaar, dus hield ik me bezig met een video over Amerikanen die oorlogje speelden met nepkanonnen, en een tweede over een imker die de bijencultuur wilde digitaliseren. Ik ontdekte dat bijen niet van UV-straling houden, dat Amerikaans klinkt als Russisch wanneer je het achterstevoren afspeelt. En dat mijn onderbewuste ook niets van techniek moet weten.

Uit enthousiasme gaat het overboord. Zelfs een verhaal over de ideale broedtemperatuur in bijenkassen wakkert een intuïtie in mij aan die het roer volledig overneemt. Zo bleek, wanneer ik na twee uur geconcentreerd knippen en plakken mijn buurman hoorde praten over de keuzes die hij gemaakt had – allemaal heel bewust en volgens het boek, zoals de docent inderdaad die ochtend nog verteld had. Oh ja.

Conclusie: techniek is nog steeds niet mijn ding. Maar bij het maken van films is het wel handig om te weten welke regels er precies zijn om te breken.*

Verder in Amsterdam: lunchen met Mart in een suikerspinroze bakkerij vol blonde meisjes, het McFlurry-ritueel van mij en mijn nichtje in ere houden in de Kinkerstraat, op niet-woensdagen nog geregeld over de grachten fietsen – met een iets te zachte achterband. Maar dat geeft niet. Op de fiets heb geen haast.

Ik zou jullie op de hoogte houden van mijn tussenjaar, zo beloofde ik een tijd geleden. Hiermee maak ik een begin, speciaal voor alle nieuwsgierige aagjes out there. Die zijn er een hoop namelijk.

De best gelezen stukken van dit jaar:

Sensatiebeluste aagjes, dus. Mocht je écht alleen geïnteresseerd zijn in het deel van mijn leven waarin er dingen niet lukken, dan hoef je deze reeks niet te volgen – ik heb namelijk (spoiler) een heel fijn half jaar gehad. Dan weet je dat vast. Next up: Eindhoven.

*Maar ik leerde eigenlijk best veel, al was het alleen al via leuke anekdotes uit het film- en televisie-vakleven. Ook is het handig om te checken of je batterijen opgeladen zijn, voordat je vertrekt. En iMovie heb ik sinds de eerste les niet meer geopend.

kermis of de hel

23 oktober 201615 april 2020 Milou1 reactie

Processed with VSCO with f2 preset

Op een fiets met een scheef zadel rijd ik door Amsterdam. Daardoor lijkt het alsof ik steeds iets meer naar links stuur dan zou moeten, terwijl ik toch weet dat het zo niet werkt. Ik ga eigenlijk te snel, gezien het extra paar benen dat langs mijn bagagedrager bungelt. Racend van grachten, plots opdoemende paaltjes ontwijkend – de fietstocht is al een attractie op zich.

Uit de gezichtsuitdrukkingen van vele gestrande verkeersgangers blijkt waar de uitdrukking ‘kermis in de hel’ vandaan komt. De Dam is momenteel beide. Een tramconducteur leunt achterover in zijn cabine, ingesloten tussen tien taxi’s en twee gebakskramen. Klanten leunen tegen de tram terwijl ze wachten op hun wafels. Die liggen rijendik in de vitrines, de onderste laag zichtbaar lijdend onder het gewicht van hun bovenburen.

We proberen een grijpmachine. We zijn gezwicht voor de Nemo’s die ons vanachter glas verwijtend, arrogant of brutaal aankijken – het verschilt per exemplaar. Keer op keer zien we het oranje pluche uit de mechanische grijparm glippen: te glad en te zwaar. Naast ons haalt een misvormde middenformaat Pickachu wel de eindstreep. Maar daar doen we het niet voor.

En dus lopen we verder, zoekend naar een andere manier om Nemo te bemachtigen. We passeren de booster, die beurtelings langs Madame Tussauds en de ABN AMRO raast. De rij bestaat uit een mix van enthousiastelingen en twijfelaars. ‘Het is toch maar de vraag hoeveel die schroeven aankunnen,’ zal altijd één van hen zeggen. Het is begrijpelijk dat je het plastic toegangskaartje niet kan ruilen na aanschaf.

Bij de blikkentent blijven we staan, de kleurrijk verlichte kraam afspeurend naar die felbegeerde Nemo. We zien immense teddyberen en pistolen voor tienjarigen, maar geen oranje vis. Bovendien biedt ook dit spel weinig kansen: geen voltreffer die de stapel met zand gevulde blikken doet omvallen.

Dan maar een suikerspin, en meteen de grootste die er te halen valt. ‘Mega’ blijkt ook écht mega. Bijna-een-meter-hoog-mega. Het ding is dermate topzwaar dat hij met twee handen vastgehouden moet worden. We blijven achter met plakkerige vingers plus een prettige suikerroes. En het besef: op de kermis is alles zwaarder dan het lijkt.

Processed with VSCO with p5 preset

kyteman

2 juli 201615 april 2020 Milou2 reacties

‘Wat we vanavond gaan spelen, hebben we nog nooit eerder gespeeld. En we zullen het hierna ook nooit meer spelen.’

Langzaam wuift hij het orkest wakker, met zijn vingers, zijn armen, zijn lijf. Slechts gebaren als bladmuziek. Geknik en geschud met zijn hoofd: ga maar, kom maar, doe maar. Alleen de noot die er is – de volgende hangt nog in de lucht.

Voorzichtig op zoek naar een begin, een opening, een gat om in duiken. De melodie blijft herhalen, de drums blijven tikken. En daar gaat het, verder de muziek in. Strijkers, blazers, zwarte en witte toetsen. Alles en meer.

En dan minder. Steeds minder, tot de klanken die er waren alleen nog in herinnering bestaan. Het publiek ademt uit. Hij slaat zijn handen voor zijn mond. Alsof het hem zomaar overkomen is.

IK HEB WEER EENS WAT TE VERTELLEN

26 juli 201510 mei 2019 Milou5 reacties

Daar ben ik weer, na wat officieel gezien de eerste week van mijn zomervakantie was. Vorige week zat ik nog niet volledig in de vakantiemodus. Regelmatig had ik het gevoel dat ik nog van alles moest doen, terwijl dat helemaal niet het geval was. (Op één enkel dingetje na. Maar daarover zo meer.) Het is een kwestie van wennen, denk ik; zoals ik na een vakantie weer op gang moet komen op school, moet ik na een schooljaar ook even ‘afkicken’.

De week begon samen met Lizzy, die jullie misschien kennen van mijn foto’s en verhalen over het schooltoneel. Afgelopen schooljaar speelden we voor het eerst samen in een stuk. Zo hebben we elkaar veel beter leren kennen en inmiddels kan ik zeggen dat ik er een goede vriendin bij heb. Tijdens een repetitie ontstond het plan om samen naar de Parade te gaan. Voor wie er niet mee bekend is: de Parade is een theaterfestival dat dit jaar voor de vijfentwintigste keer plaatsvindt. Het reist in de zomer langs Den Haag, Rotterdam, Amsterdam en Utrecht. In die laatste stad waren Lizzy en ik maandagavond. Het was voor ons allebei de eerste keer, maar zeker voor herhaling vatbaar. Alle voorstellingen vonden plaats in tenten, waardoor telkens een speciale sfeer ontstond. Zo was er een tent behoorlijk klein, waardoor je heel dichtbij de acteurs zat. Een andere was rond en heel hoog, waardoor er van alles boven en achter je gebeurde.

We zagen drie voorstellingen die avond en ik kan ze eigenlijk alle drie aanraden: ‘Shadows in the Cloud’ (cool & grappig), ‘Idiotorisch gestoord’ (absurd & grappig) en ‘Hallo Zomergast!’ (prettige chaos & fijne muziek). Mocht je ook willen gaan: de Parade staat tot en met 2 augustus in Utrecht, en daarna van 7 tot en met 23 augustus in Amsterdam.

9R7A3560

Hoewel ik ‘tiener’ een stom woord vind, was ik deze week blij dat ik er één was. Ik kon als tiener namelijk voor 33 euro drie dagen door Nederland toeren. Met al die tripjes naar Amsterdam en Utrecht kwam dat heel goed uit. Ik voelde me wel een behoorlijke sukkel toen ik online kaartjes besteld had die al verlopen waren, waardoor ik zo’n irritant servicenummer moest bellen om dat recht te zetten. De mevrouw aan de lijn was niet bepaald in een opperbest humeur. Het leek haar doel om aan mij duidelijk te maken dat ik inderdaad een behoorlijke sukkel was. Toen kon ik het weer niet laten te zeggen dat ik het vreemd vond dat er kaartjes werden aangeboden die niet meer geldig waren. Voor haar humeur werkte het niet erg bevorderend, maar ik kreeg wel mijn geld terug.

Eenmaal met Lizzy in de trein bleek trouwens na drie minuten al dat zij precies hetzelfde meegemaakt had, inclusief het gesprek met (waarschijnlijk dezelfde) vrouw van de servicebalie. We waren nog maar net onderweg en hadden al enorm de slappe lach. Dat beloofde veel goeds voor de rest van het weekend.

(Ik schrijf weekend, maar het was helemaal geen weekend. Als je niet meer weet welke dag het is, nou dan is het echt vakantie.)

Die belofte werd waargemaakt. We crosten op de fiets Amsterdam door, genoten dinsdag van het heerlijke weer en kletsten tot diep in de nacht. We besloten dat dit maar het begin van een Paradetraditie moest worden.

Verder sprak ik nog met vriendin Ilme af om bij te kletsen en vierde ik het begin van de vakantie met allemaal lieve mensen.

Er was nog één hobbeltje dat genomen moest worden voordat ik echt van al mijn verplichtingen verlost was. Donderdag stond namelijk mijn praktijkexamen gepland. Voor mijn gevoel had ik tijdens de lessen zo’n beetje elke mogelijke examenroute gereden. Toch kreeg ik die dag een andere route voorgeschoteld – dat zal je altijd zien. Ik had geen idee waar ik me bevond en niets kwam me bekend voor. Maar het was gelukkig rustig op de weg, en ik werd niet over hectische verkeerspleinen of onoverzichtelijke kruisingen gestuurd.

Toen ik voor mijn gevoel pas tien minuten gereden had, werd mij gevraagd de navigatie in te stellen richting het CBR. Op de snelweg haalde ik even wat vrachtwagens in, waarna ik de afslag nam. Vanaf daar kende ik de route maar al te goed en wist ik dus ook waar de eventuele moeilijkheden nog zaten. Dat was het moment waarop ik dacht: misschien ga ik gewoon in één keer slagen! Ik had me daar niet per se op ingesteld, omdat ik niet wist in hoeverre ik mijn zenuwen in bedwang zou kunnen houden. Maar voor mijn gevoel was alles goed gegaan, dus zou het zomaar kunnen lukken.

En het lukte. De examinator vertelde me zuinigjes dat het ‘voldoende’ was. Ik daarentegen was redelijk euforisch en er viel een behoorlijke last van mijn schouders. Donderdag kan ik als het goed is mijn rijbewijs ophalen en dan kan ik lekker kilometers gaan maken.

En zoals beloofd: nog wat foto’s van het Holifeest op mijn school. Een paar dagen geleden deelde ik al de aftermovie. Ik was in eerste instantie aanwezig om die te maken, maar kon het natuurlijk niet laten ook wat foto’s te schieten. Het was ondanks het slechte weer een hele leuke middag en avond. De feestcommissie bestond uit allemaal mensen uit mijn lichting, net als de mensen die op de dag zelf kwamen helpen, dus dat was heel gezellig. De dag erna kon ik met wattenstaafjes het gekleurde poeder van mijn camera poetsen, maar het was het waard.

In verband met privacy wil ik niet alle foto’s zomaar op mijn blog gooien, zonder toestemming van de gefotografeerden in kwestie. Er zijn er dus niet zo veel die ik hier kan plaatsen. Voor onderstaande mensen maak ik graag een uitzondering, omdat ik weet dat ze het waarschijnlijk wel prima vinden.

En dan ben ik wel weer uitverteld, denk ik zo.

EEN PERFECT BEGIN VAN DE VAKANTIE

15 juli 201517 juli 2015 Milou2 reacties

Donderdagmiddag zette ik de laatste punt op mijn proefwerkpapier. Die avond nog werd dat uitbundig gevierd in de stad, en de dag erna was het meteen weer feest. Met Carmen en Mienke ging ik een weekend naar Amsterdam. Naast een tas vol kleding, nam ik ook mijn camera mee, waarmee ik het hele weekend foto’s maakte. ‘Maar zou je niet eens een kleinere camera willen kopen?’ vroeg Carmen. ‘Deze is zo zwaar.’ Mijn antwoord verbaasde haar. Ik heb namelijk wel een kleinere camera, maar gebruik ‘m niet zo vaak. Niets gaat boven het gevoel van foto’s maken met mijn spiegelreflex. Het was al even geleden dat ik dat uitgebreid had gedaan, dus nam ik ‘m dit weekend met liefde overal mee naartoe. Zwaar of niet.

‘Hallo, ik ben Carmen en ik ben nogal fotogeniek.’

First things first: ijsjes!

Met onze ijsjes liepen we richting het Museumplein, om daar neer te ploffen op het gras, waar de laaghangende zon nog heerlijk scheen. We kletsten wat, fotografeerden wat en verwonderden ons alle drie over het feit dat het nu écht vakantie was. Dit was het moment waarop het bij mij enigszins door begon te dringen.

(Bij Mienke drong het ook door, zoals je ziet.)

Al van tevoren was besloten dat vrijdagavond een relaxavond zou worden. We keken een film en deden een poging nog een tweede te kijken, maar dat haalden we al niet. En dat was helemaal oké – morgen weer een dag.

Die dag begon in het Vondelpark, waar we hardlopers toeristen op fietsen zagen ontwijken en expatkleuters zagen bootcampen.

Vervolgens gingen we naar de Utrechtsestraat. Al eerder had ik gehoord dat daar een hoop leuke winkeltjes zaten. We wilden niet naar de Kalverstraat of Negen Straatjes, omdat we daar al wel vaker waren geweest. Bovendien was het zaterdag én zomervakantie, dus daar wil je ook eigenlijk niet zijn dan. We kwamen er al snel achter dat de Utrechtsestraat inderdaad een bezoekje waard was. We gingen behoorlijk wat winkeltjes binnen, waaronder een pop-up store waarvan ik helaas de naam vergeten ben. Wel weet ik nog dat de winkel er erg tof uitzag, met schattige details zoals hierboven.

’s Middags haalden we allemaal lekkere dingetjes voor een picknicklunch op het gras.

Mienke dook toch nog even de boeken in.

Zaterdagavond hadden we wel plannen gemaakt om het Amsterdamse nachtleven te verkennen. Het zou misschien geen wilde nacht worden, aangezien de leeftijdsgrenzen in Amsterdam – anders dan in Eindhoven – streng bewaakt worden. Desondanks moesten er wat voorbereidingen getroffen worden. (Lees: haren en make-up.)

Maar eerst ploften we nog even op bed. En repareerden we nog een fiets. En toen konden we dan toch echt gaan.

Al fietsend – zowel heen als terug – ontdekte ik weer eens wat ik zo fijn vind aan Amsterdam: er is altijd wat te doen, of het nu half tien of ’s ochtends of ’s avonds is. Of half twee ’s nachts.

Misschien overbodig te vermelden: het was erg gezellig.

De volgende ochtend stonden we weer vroeg naast ons bed; Carmen had die avond een dansshow, waarvoor ze nog de hele middag moest repeteren. We zetten haar af bij het station, waar ze bijna naar binnen liep zonder haar tas mee te nemen. Zo vroeg was het, inderdaad.

Mienke en ik gingen nog even de stad in. We sprongen weer op de fiets en belandden bij Coffee & Coconuts, aan de Ceintuurbaan. Ik was er – op weg naar ergens anders – al een aantal keer langsgefietst. Van buiten ziet het er al heel gezellig uit, dus ik was vastbesloten er nog eens heen te gaan. Vandaag was het zover! Het is een behoorlijk grote zaak, waar je gezellig koffie kunt drinken. Je kan er ook terecht voor ontbijt, lunch en – ik spreek uit ervaring – lekkere homemade icetea. En verder is het gewoon heel mooi ingericht – zeker een aanrader dus!

De icetea in kwestie.

Rond een uur of twee gingen we weer richting huis, waar ik de hele middag Wimbledon keek vanaf de bank. Het was een weekend vol leuke dingen met leuke mensen – een perfect begin van de vakantie.

OP ZOEK NAAR WOORDEN

17 januari 201517 januari 2015 Milou1 reactie

Al meerdere malen heb ik gepoogd hier te vertellen wat er in mijn leven is gebeurd, de afgelopen weken. Niet omdat het zo extreem spannend was – niet spannender dan anders. Maar gewoon. Omdat ik dat al drie jaar doe.

Steeds eindigde ik met een stel onsamenhangende zinnen of alinea’s, waar ik dan nog zo’n twintig minuten naar staarde, om ze vervolgens maar te verwijderen.

Ik ben het niet gewend op zoek te moeten naar woorden. Meestal zijn ze er gewoon. In mijn gedachten, over elkaar heen buitelend en zinnen vormend, erom vragend opgeschreven te worden.

Maar nu zit mijn hoofd vol met wolken. De dingen die ik denk doemen op, waarna ze direct weer verdwijnen in de witte mist.

Vandaag besloot ik om dan maar een paar foto’s te plaatsen. Omdat ik dat ook al drie jaar doe.

Totdat ik de woorden weer vind. Of zij mij.

#323 TURN ON THE LIGHTS

24 november 2014 MilouPlaats een reactie

#291 I LOVE THIS CITY

25 oktober 2014 MilouPlaats een reactie

De mensen ontwaakten eerder dan ze gewild hadden – rustig dromend de ochtend in fietsen werd onmogelijk gemaakt door vlagen en buien. Capuchons veranderden in ballonnen, paraplu’s in levensgevaarlijke objecten – voor de eigenaar, maar vooral voor degene die ernaast liep. De lichtjes van de vroege morgen weerspiegelden in de druppels op de ruiten van waarachter ik de stad bekeek. Ik zag er fronsende gezichten, ietwat verbitterd door de kou. Maar toch kon ik zeggen: zelfs als het regent is Amsterdam mooi.

#247 POLAROID

14 september 2014 Milou1 reactie

Verdwenen door technologie, weer populair uit nostalgie.