Vandaag was ik met Mienke en Julie. We vulden onze dag met het uitwisselen van verhalen en het kijken van foto’s – zoals die dingen gaan in de zomervakantie. Daarnaast kochten we een gieter voor Mienke’s moeder, want die was bijna jarig. (Al geweest inmiddels, dus geen zorgen: ik heb de verrassing hiermee niet verpest.) Bij de kassa bedacht ik me wat een hels karwei het wel niet zou zijn om dat ding in te pakken. ‘Succes daarmee,’ zei ik tegen Mienke. De vrouw achter de toonbank loste het voor haar op – knoop ergens een strik omheen en het ziet er ook feestelijk uit, nietwaar? Het was eigenlijk een beetje een lullig strikje, in verhouding met de gieter zelf, vonden wij. Maar ja, wat wil je ook met een ding van zo’n buitensporig formaat. Op de weg naar huis hing hij over mijn stuur, waar hij door de regen meteen gevuld werd.
Ik maakte hier best een leuke foto van, maar die is – vraag me niet hoe – spoorloos verdwenen. Onder het mom ‘beter iets dan niets’: een crappy telefoonfoto.
De kunst van 