Verdwenen door technologie, weer populair uit nostalgie.
Tag: Broer
#241 EIGHTEEN
Het was de laatste keer dat we voor hem zouden zingen. Hij was achttien en volwassen, dus hierna mocht het wel afgelopen zijn met dat ge-hiep-hiep-hoera. Voor mij de reden om ditmaal des te harder te klinken, natuurlijk. Ook officieus is het geen jongetje meer, besef ik steeds vaker. Wanneer hij met zijn ochtendafro en weekendbaard aan het ontbijt komt, als ik in de bijrijdersstoel naast hem zit, als ik hem zie met zijn vrienden, stuk voor stuk koppen groter dan ik ben. Dat besef laat me automatisch terugdenken aan hoe het eerst was. Martje die in elk straatnaambordje klom. Martje met wie ik ruzie maakte om de Nintendo DS, de badkamer en de dekens van een tweepersoonsbed. Martje die mijn hand pakte en me meenam op avontuur, met zijn pikachu-rugzak in de aanslag. Ik hoop dat het een beetje zo zal blijven. Ik denk dat ik gewoon blijf zingen. Hiep, hiep, hoera. 
Deze wilde ik jullie niet onthouden.
#93 DOTS
De kaart die je hierboven ziet, hangt bij mijn broer op z’n kamer. Een wereldkaart, waar hij, telkens als hij op een nieuwe plek is geweest, een stipje plakt. Een dotje. Sinds Mart en ik wat ouder zijn, reizen we best veel met onze familie. Nu is het perfecte moment om dat samen te doen. Iedereen van de familie geniet er heel erg van. De reizen die ik heb gemaakt, de dingen die ik heb gezien zal ik niet snel meer vergeten. Ik ben al op best wat plaatsen geweest – er staan heel wat dotjes op mijn kaart. Nu was Mart jarig gisteren. En nadat ik deze foto maakte, bedacht ik: op zijn levenskaartje staan ook al heel wat dotjes. Volwassen dotjes, die altijd heel ver weg leken. Dingen die we ooit zouden gaan doen, die ooit zouden gebeuren. ‘Ooit’ blijkt in sommige gevallen ‘nu’ te zijn geworden. Eerste rijles. Dot. Eindexamenjaar. Dot. Serieus moeten gaan nadenken over je studiekeuze, je eerste pak kopen, bijna je vader voorbij groeien. Dot, dot, dot. Natuurlijk is hij nog steeds dezelfde broer. De broer die me helpt spelletjes op mijn grafische rekenmachine te zetten. Die af en toe zonder klagen mijn geklaag aanhoort. Die naar me knipoogt als ik hem op school tegenkom, die me achterop zijn scooter meeneemt. En dat vind ik heel fijn. Lieve Mart, gefeliciteerd. En succes met stippen.
#62 CAPTURED
Het zijn vaak grote gebeurtenissen waar je naar uitkijkt. Een vakantie, groot feest. De uitvoeringsweek van het schooltoneel, zeilkamp. Maar het zijn de kleine dingen die ik het leukst vind om te onthouden. Van vroeger weet ik bijvoorbeeld nog hoe fijn ik het vond om in slaap te vallen bij het geluid van de stofzuiger beneden. Of wat voor geluid de grasmaaier maakte wanneer er een dennenappel in terecht kwam, en hoe het na het maaien zo heerlijk rook naar gras.
Het zijn die kleine dingen die me het gevoel van een bepaalde tijd terug kunnen geven. En al helemaal wanneer ik ze heb vastgelegd. Ik heb er denk ik al een hoop gehad. De gedimde dashboardlichtjes tijdens nachtelijke autoritjes naar Zuid-Frankrijk. De eerste fietstocht van het jaar waarbij de winterjassen over de sturen gedrapeerd zijn. Een lieveheersbeestje dat bijna over het hoofd was gezien, mooie lichtval tijdens een natuurkunde les, de eerste pepernoten van het jaar.
Vandaag werd het tijd om iets nieuws vast te leggen, namelijk het kijken van de serie New Girl samen met mijn broer Mart. In Amerika begon het, al snel werd het een kleine verslaving. (Vooral omdat de afleveringen maar zo kort duren. ‘Oké, nog eentje dan.’) Nu we weer thuis zijn, zien we elkaar een stuk minder dan wanneer we samen een kamer deelden op vakantie. Hij ging naar Frankrijk en is de hort op met vrienden, ik zie mijn vriendinnen ook weer en ga volgende week zeilen. Maar tussen de bedrijven door is er tijd om op zijn perfect opgemaakte bed neer te ploffen, een mini Magnum te eten en samen te lachen om New Girl. (Ze zeggen dat meisjes netter zijn dan jongens… Bij ons is dat niet helemaal het geval – het lijkt wel een hotelbed, met opgeschudde kussens en een teruggeslagen deken. Ook zeker iets wat ik me nog lang zal herinneren) Om na afloop te zeggen: ‘Oké, nog eentje dan.’
De kunst van 