#235 NERVES & COMPLAINS

IMG_3049

De mensen die mijn blog al drie zomers volgen, weten ongeveer hoe deze eruit zien. Want toevallig was de opbouw ervan de afgelopen drie jaar enigszins hetzelfde. Steeds pakte ik drie keer mijn koffer in. Eerst voor een vakantie met mijn familie. Daarna voor een week in Friesland. En ook deze zomer volgde weer een derde tripje: het brugklaskamp. Officieel heb ik dan geen vrij meer, maar die paar dagen zijn zo leuk dat ik ze maar ben gaan zien als een verlenging van mijn vakantie.

De eerste schooldag moest ik nog wel daadwerkelijk naar school, maar dat stelde niet zoveel voor. In een lokaal waar het veel te warm was, kreeg ik informatie over het komende jaar. Vervolgens was er een lunch met alle mensen van mijn lichting. Een hoop van hen had ik de hele zomer niet gezien, dus dat was leuk. Alhoewel… Een behoorlijk deel van hen was niet bepaald in opperbeste stemming. Klaag, zucht, steun en oh wat zijn we zielig want we moeten weer een heel jaar naar school. Ik zal niet zeggen dat ik er nooit over zeur, maar om nou op de eerste dag al zo depressief te doen? Dat gaat me te ver. Bovendien lijkt het me bij uitstek een instelling die ervoor zorgt dat het inderdaad een heel vervelend en lang jaar zal worden.

Hoe anders was de sfeer onder de brugklassers. Rond half drie druppelden ze het plein op, met gloednieuwe tassen over hun schouders. Enthousiast maar toch ook gespannen, en opgelucht wanneer ze iemand herkenden van de bijeenkomst voor de vakantie. Vandaag kregen ze de laatste informatie voor de werkweek. Daarnaast werden de zenuwen zoveel mogelijk weggenomen en werden de laatste dingen gecheckt. Hadden ze allemaal een rekenmachine en kon iedereen bij zijn kluisje? (Nee en… Ja! Tot mijn verbazing, moet ik eerlijk bekennen.)

’s Avonds verzamelde ik al een groot deel van mijn spullen, waarbij ik rekening probeerde te houden met een heleboel scenario’s: spelletjes op een zompig grasveld, touwtrekken in de felle zon, verstoppen in een donker bos, verkleedpartijtjes met grote rugzakken, natgesproeid worden met een tuinslang, dansen alsof je leven ervan af hangt… Het komt allemaal voorbij op zo’n brugklaskamp. Ik besloot te blijven bij mijn favoriete inpakstrategie: gewoon veel meenemen. Dat heeft tenslotte al drie zomers prima gewerkt.

#234 BACK TO NORMAL

IMG_3034

Achter me liggen talloze dagen vol leuke momenten. In mijn hoofd zijn ze samengevoegd tot een waas van fijne herinneringen, die ik zal onthouden als de zomer van 2014. Er leek geen einde aan te komen, maar vandaag gebeurde dat dan toch – De Laatste Vakantiedag was aangebroken.

Ik deed de dingen die je nou eenmaal doet op zo’n dag. Uitslapen, om mee te beginnen. Wel honderd keer denken dat het lijkt alsof ik een jaar niet meer op school ben geweest. Wel honderd keer denken dat het zo snel voorbij is gegaan. Mijn rooster bekijken en uitvogelen bij wie ik wanneer in de klas zou zitten.

Op tijd naar bed gaan en uren naar het plafond liggen staren. Al weer enigszins gewend aan het idee van het normale leven, maar nog niet aan het ritme ervan.

#232 MAKING A (MINI)MOVIE

Schermafbeelding 2014-08-22 om 22.00.15

Al zeker zeven jaar maak ik filmpjes. Het begon met de ‘Groep Zes Nieuwsflash’, een wekelijks journaal dat ik maakte met een vriendinnetje van de basisschool. Het waren video’s van webcamkwaliteit, gefilmd vanuit mijn slaapkamer. Hierin bespraken we de nieuwe cavia van een klasgenoot of het kapsel van de invallerares. Daarna ben ik niet meer gestopt. Ik maakte reisverslagen, en speelfilm voor CKV en video’s van een week lang toneel. Voor het concert van school kreeg ik een hele dag vrij om te filmen. Waar er meestal enige haast was bij het maken van de shots, had ik nu alle tijd van de wereld. Ik werkte met team van een paar man, volgens een script. Ik vond het geweldig om te doen. Alle delen van het proces, eigenlijk: van het verzamelen van ideeën tot de perfectionering van de montage. Ik wilde dit vaker doen, maar liep tegen één probleem aan: wat te filmen? Tot nu toe maakte ik filmpjes over speciale gebeurtenissen. Feit is dat speciale gebeurtenissen zich nou eenmaal niet dagelijks voordoen.

Vandaag besloot ik dat dat ook niet per se hoefde. Er hoefde niets speciaals te gebeuren om te kunnen filmen – ik zou filmen en speciale dingen láten gebeuren. En zo vulde ik mijn dag met het zoeken naar beelden. Het voelde als spelen eigenlijk. Ik speelde met waterverf, stempels en scherptediepte – dit alles met de camera erop gericht. Ik filmde de lucht en de bomen en de wereldbol van mijn vader, met als resultaat de video die jullie hier laatst konden zien. Pas achteraf ontdekte ik waar het over gaat: het hier en nu van thuis en tegelijkertijd de herinneringen aan andere plaatsen. Althans: dat is mijn gedachte erbij. Want waar mijn filmpjes eerder juist een heel duidelijk thema hadden, probeerde ik nu eens niet alles in te vullen. Om ruimte open te laten voor ieders eigen verhaal.

#230 BIG & PINK

IMG_0010

Vandaag was ik met Mienke en Julie. We vulden onze dag met het uitwisselen van verhalen en het kijken van foto’s – zoals die dingen gaan in de zomervakantie. Daarnaast kochten we een gieter voor Mienke’s moeder, want die was bijna jarig. (Al geweest inmiddels, dus geen zorgen: ik heb de verrassing hiermee niet verpest.) Bij de kassa bedacht ik me wat een hels karwei het wel niet zou zijn om dat ding in te pakken. ‘Succes daarmee,’ zei ik tegen Mienke. De vrouw achter de toonbank loste het voor haar op – knoop ergens een strik omheen en het ziet er ook feestelijk uit, nietwaar? Het was eigenlijk een beetje een lullig strikje, in verhouding met de gieter zelf, vonden wij. Maar ja, wat wil je ook met een ding van zo’n buitensporig formaat. Op de weg naar huis hing hij over mijn stuur, waar hij door de regen meteen gevuld werd.

Ik maakte hier best een leuke foto van, maar die is – vraag me niet hoe – spoorloos verdwenen. Onder het mom ‘beter iets dan niets’: een crappy telefoonfoto. 

#229 AND THEN WHAT

IMG_0007

Ik had een zinvolle maar ook vrij heftige ochtend achter de rug. Om kwart voor drie kwam ik thuis – gapend. Ik was moe.

‘Dan ga je toch even in bed liggen?’ luidde mama’s advies. Zoals het een goede puber betaamt, nam ik het niet direct aan.

‘Dan voel ik me zo… Lui.’

‘Ja, en dan?’

Daar had ze een punt. Want wat dan? Zou iemand me ongelooflijk missen, die twee uurtjes? Lagen er nog stapels werk op me te wachten? Had ik eigenlijk andere verplichtingen? Nee, nee, en nee.

Op de laatste vakantiedinsdag lag ik tussen vier en zes in bed. Nu kon het nog.

#228 BOOKS AND COVERS

IMG_2925

Ik was welgeteld één dag terug uit Indonesië, toen ik in de keuken mijn boekenpakket aantrof. (En ik had nog zó gezegd: laat ze niet binnen.) Vervolgens heb ik de doos drie weken hartgrondig genegeerd. Vandaag was het zover: ik kaftte mijn boeken. Of eigenlijk ‘kaftte’ ik mijn boeken – er kwam tenslotte geen kaftpapier aan te pas. ‘Don’t judge a book by it’s cover’ is in ieder geval wel van toepassing. Die kaften gaan er namelijk gemakkelijk omheen. Maar wanneer het gaat om de inhoud van die boeken… Van een ander niveau, laat ik het zo zeggen. Ach, ze konden in ieder geval snel weer de kast in – waar ze voorlopig nog even zullen blijven.