Al zeker zeven jaar maak ik filmpjes. Het begon met de ‘Groep Zes Nieuwsflash’, een wekelijks journaal dat ik maakte met een vriendinnetje van de basisschool. Het waren video’s van webcamkwaliteit, gefilmd vanuit mijn slaapkamer. Hierin bespraken we de nieuwe cavia van een klasgenoot of het kapsel van de invallerares. Daarna ben ik niet meer gestopt. Ik maakte reisverslagen, en speelfilm voor CKV en video’s van een week lang toneel. Voor het concert van school kreeg ik een hele dag vrij om te filmen. Waar er meestal enige haast was bij het maken van de shots, had ik nu alle tijd van de wereld. Ik werkte met team van een paar man, volgens een script. Ik vond het geweldig om te doen. Alle delen van het proces, eigenlijk: van het verzamelen van ideeën tot de perfectionering van de montage. Ik wilde dit vaker doen, maar liep tegen één probleem aan: wat te filmen? Tot nu toe maakte ik filmpjes over speciale gebeurtenissen. Feit is dat speciale gebeurtenissen zich nou eenmaal niet dagelijks voordoen.
Vandaag besloot ik dat dat ook niet per se hoefde. Er hoefde niets speciaals te gebeuren om te kunnen filmen – ik zou filmen en speciale dingen láten gebeuren. En zo vulde ik mijn dag met het zoeken naar beelden. Het voelde als spelen eigenlijk. Ik speelde met waterverf, stempels en scherptediepte – dit alles met de camera erop gericht. Ik filmde de lucht en de bomen en de wereldbol van mijn vader, met als resultaat de video die jullie hier laatst konden zien. Pas achteraf ontdekte ik waar het over gaat: het hier en nu van thuis en tegelijkertijd de herinneringen aan andere plaatsen. Althans: dat is mijn gedachte erbij. Want waar mijn filmpjes eerder juist een heel duidelijk thema hadden, probeerde ik nu eens niet alles in te vullen. Om ruimte open te laten voor ieders eigen verhaal.
De kunst van 