De mensen die mijn blog al drie zomers volgen, weten ongeveer hoe deze eruit zien. Want toevallig was de opbouw ervan de afgelopen drie jaar enigszins hetzelfde. Steeds pakte ik drie keer mijn koffer in. Eerst voor een vakantie met mijn familie. Daarna voor een week in Friesland. En ook deze zomer volgde weer een derde tripje: het brugklaskamp. Officieel heb ik dan geen vrij meer, maar die paar dagen zijn zo leuk dat ik ze maar ben gaan zien als een verlenging van mijn vakantie.
De eerste schooldag moest ik nog wel daadwerkelijk naar school, maar dat stelde niet zoveel voor. In een lokaal waar het veel te warm was, kreeg ik informatie over het komende jaar. Vervolgens was er een lunch met alle mensen van mijn lichting. Een hoop van hen had ik de hele zomer niet gezien, dus dat was leuk. Alhoewel… Een behoorlijk deel van hen was niet bepaald in opperbeste stemming. Klaag, zucht, steun en oh wat zijn we zielig want we moeten weer een heel jaar naar school. Ik zal niet zeggen dat ik er nooit over zeur, maar om nou op de eerste dag al zo depressief te doen? Dat gaat me te ver. Bovendien lijkt het me bij uitstek een instelling die ervoor zorgt dat het inderdaad een heel vervelend en lang jaar zal worden.
Hoe anders was de sfeer onder de brugklassers. Rond half drie druppelden ze het plein op, met gloednieuwe tassen over hun schouders. Enthousiast maar toch ook gespannen, en opgelucht wanneer ze iemand herkenden van de bijeenkomst voor de vakantie. Vandaag kregen ze de laatste informatie voor de werkweek. Daarnaast werden de zenuwen zoveel mogelijk weggenomen en werden de laatste dingen gecheckt. Hadden ze allemaal een rekenmachine en kon iedereen bij zijn kluisje? (Nee en… Ja! Tot mijn verbazing, moet ik eerlijk bekennen.)
’s Avonds verzamelde ik al een groot deel van mijn spullen, waarbij ik rekening probeerde te houden met een heleboel scenario’s: spelletjes op een zompig grasveld, touwtrekken in de felle zon, verstoppen in een donker bos, verkleedpartijtjes met grote rugzakken, natgesproeid worden met een tuinslang, dansen alsof je leven ervan af hangt… Het komt allemaal voorbij op zo’n brugklaskamp. Ik besloot te blijven bij mijn favoriete inpakstrategie: gewoon veel meenemen. Dat heeft tenslotte al drie zomers prima gewerkt.
De kunst van 