#306 NOTES PT. 2

IMG_4211

Joe, daar ben ik weer mijn briefjes. Weinig inspirerend, ik weet het. De testweek is nou eenmaal een aanzienlijk deel van mijn dagelijks leven op dit moment. Maar geen zorgen, over een paar dagen is het voorbij.

Ditmaal geen ‘ik-moet-dit-niet-vergeten-briefje’, maar een ‘ik-leg-het-je-even-uit-briefje’. Wanneer iemand mij via Whatsapp vraagt of ik kan vertellen wat abstraheren is, wil ik dat met alle liefde doen. Maar sommige zaken laten zich in beelden nou eenmaal gemakkelijker uitdrukken. En zo tekende ik twee boompjes op een blaadje. Mijn concrete boom is nog steeds niet erg concreet, maar het idee was duidelijk.

En een beetje duidelijkheid konden wij filosofen in spé wel gebruiken, met een test kenleer in het vooruitzicht. Waar dat over gaat? De werkelijkheid, de waarheid en hoe elke filosoof een andere redenatie heeft voor het wel of niet bestaan hiervan. Hoe komen wij tot kennis? Is deze kennis per definitie waar? En komt deze overeen met de werkelijkheid? Bestaat er überhaupt wel een werkelijkheid? Zo niet, waarom wel?

Hartstikke interessant allemaal, maar op een bepaald punt wordt het toch ook irritant dat elke vraag tot een volgende lijkt te leiden. Gelukkig kon ik, als ik even het bos niet meer zag, terugvallen op mijn twee boompjes.

#232 MAKING A (MINI)MOVIE

Schermafbeelding 2014-08-22 om 22.00.15

Al zeker zeven jaar maak ik filmpjes. Het begon met de ‘Groep Zes Nieuwsflash’, een wekelijks journaal dat ik maakte met een vriendinnetje van de basisschool. Het waren video’s van webcamkwaliteit, gefilmd vanuit mijn slaapkamer. Hierin bespraken we de nieuwe cavia van een klasgenoot of het kapsel van de invallerares. Daarna ben ik niet meer gestopt. Ik maakte reisverslagen, en speelfilm voor CKV en video’s van een week lang toneel. Voor het concert van school kreeg ik een hele dag vrij om te filmen. Waar er meestal enige haast was bij het maken van de shots, had ik nu alle tijd van de wereld. Ik werkte met team van een paar man, volgens een script. Ik vond het geweldig om te doen. Alle delen van het proces, eigenlijk: van het verzamelen van ideeën tot de perfectionering van de montage. Ik wilde dit vaker doen, maar liep tegen één probleem aan: wat te filmen? Tot nu toe maakte ik filmpjes over speciale gebeurtenissen. Feit is dat speciale gebeurtenissen zich nou eenmaal niet dagelijks voordoen.

Vandaag besloot ik dat dat ook niet per se hoefde. Er hoefde niets speciaals te gebeuren om te kunnen filmen – ik zou filmen en speciale dingen láten gebeuren. En zo vulde ik mijn dag met het zoeken naar beelden. Het voelde als spelen eigenlijk. Ik speelde met waterverf, stempels en scherptediepte – dit alles met de camera erop gericht. Ik filmde de lucht en de bomen en de wereldbol van mijn vader, met als resultaat de video die jullie hier laatst konden zien. Pas achteraf ontdekte ik waar het over gaat: het hier en nu van thuis en tegelijkertijd de herinneringen aan andere plaatsen. Althans: dat is mijn gedachte erbij. Want waar mijn filmpjes eerder juist een heel duidelijk thema hadden, probeerde ik nu eens niet alles in te vullen. Om ruimte open te laten voor ieders eigen verhaal.

#160 UNDER EXAM CONDITIONS

IMG_2368

Het was vroeg, maar toch ook rumoerig toen we de zaal in schuifelden. Tafels waren met militaire precisie in rijen gezet, op alfabet waren we ergens geplaatst. De examinator verhief zijn stem.  ‘You are now under exam conditions.’

Wat hield dat in? Dat je je klep moest houden, ten eerste. Dat je enkel een potlood en een gum bij je mocht hebben, en een waterflesje zonder etiket, want daar zou je natuurlijk zomaar wat Engelse woordjes op geschreven kunnen hebben. Dat je ID op de hoek van je tafel moest liggen, zodat ze konden checken of je wel was wie je beweerde te zijn. Het betekende een hoop plechtig gedoe over op welk moment precies je je booklet mocht openen, wanneer je de ruimte wel mocht verlaten en wanneer niet, op welk blaadje je wel mocht krabbelen in de kantlijn en op welke niet. Wat het voornamelijk betekende, was dat ik de hele dag testen moest maken, in de hoop op het halen van mijn FCE, First Certificate in English. 

We zaten in een zaal met zo’n honderd mensen. Er waren mijn klasgenoten, er waren leerlingen van andere scholen. Er was het meisje dat vroeg of je een gum mocht gebruiken. Er was de jongen die, nog voordat de test begonnen was, een vraag stelde over een van de laatste opgaven. Omdat het bij elk van de vier testen zo ging, vermoedde ik dat hij gewoon graag wilde laten zien dat hij heel slim was. Ik vond hem vooral heel irritant. Maar dit geheel terzijde.

Er was een enkele volwassene, ietwat verloren tussen al die pubers. Er was onze examinator, die zich af en toe zichtbaar ergerde aan al die pubers. En dan was er nog een meisje genaamd Milou, die dacht dat ze inmiddels wel wist hoe het allemaal zat en daardoor het formulier dat ze moest invullen niet echt meer las. Waardoor ze allerlei dingen in verkeerde vakjes invulde.

Ehm,’ begon ik, toen de examinator naast mijn tafeltje stond, nadat ik mijn hand had opgestoken. ‘I kind of messed it up.’ 

Okay, so who else has switched something up on their answer sheet? Raise your hand.’

Ik hield halfslachtig mijn arm omhoog.

‘Raise them high!’

Ik was vrijwel de enige en was op dat moment graag eventjes door de grond gezakt.

Maar voor de rest ging het allemaal goed.