Tag: Boeken
#228 BOOKS AND COVERS
Ik was welgeteld één dag terug uit Indonesië, toen ik in de keuken mijn boekenpakket aantrof. (En ik had nog zó gezegd: laat ze niet binnen.) Vervolgens heb ik de doos drie weken hartgrondig genegeerd. Vandaag was het zover: ik kaftte mijn boeken. Of eigenlijk ‘kaftte’ ik mijn boeken – er kwam tenslotte geen kaftpapier aan te pas. ‘Don’t judge a book by it’s cover’ is in ieder geval wel van toepassing. Die kaften gaan er namelijk gemakkelijk omheen. Maar wanneer het gaat om de inhoud van die boeken… Van een ander niveau, laat ik het zo zeggen. Ach, ze konden in ieder geval snel weer de kast in – waar ze voorlopig nog even zullen blijven.
#173 TOO LITTLE/LOTS OF TIME
De houding van middelbare scholieren is rond deze tijd van het jaar (lees: bijna zomervakantie) te vergelijken met deze boeken: futloos en onderuitgezakt. Leerlingen nemen elkaar mee in hun val, want gezeur werkt aanstekelijk. Ze willen niet meer leren, niet meer werken. Maar het moet – is het niet van henzelf, dan wel van ouders of docenten. Strijders noemen zij zich.
(Na de strijd zijn ze misschien gesneuvelden. De tijd zal het leren.)
Die tijd is ook het probleem. Het teveel aan tijd zorgt voor een uitzichtloze situatie, waarin het nog eindeloos duurt voordat ze eindelijk vrij zijn. Anderzijds is er te weinig tijd. Te weinig om alles te begrijpen wat begrepen moet worden. En het ook nog allemaal te onthouden.
Sinds kort weet ik dat wanhopig zijn in deze situatie een keuze is. De andere optie: je doet gewoon een beetje rustig aan. Maakt een realistische planning, let eens op in de les. Niet te veel zeuren. En dan zijn die laatste twee weken zo voorbij.
#120 LOST BETWEEN LETTERS
Ik lees veel minder boeken dan ik vroeger deed. Nog steeds hou ik van lezen en vaak genoeg zie ik boeken voorbij komen waarnaar ik heel nieuwsgierig ben, maar van lezen komt het niet. Ik schrijf het toe aan het feit dat ik voor school al een hele hoop uren boven de boeken hang, en daarna gewoon behoefte heb aan iets… totaal anders. Denk RTL Boulevard, Awkward, de Linda. Een uurtje fotograferen, tekenen of losgaan op de piano.
Daarnaast denk ik dat er nog een tweede reden is. Voordat ik op vakantie ga, sla ik namelijk wél altijd een stapeltje boeken in. Onder het mom ‘dan heb ik er tijd voor’. Zittend in een vliegtuig, liggend op een strandbedje en ’s avonds op een hotelbed: perfecte momenten om een boek te lezen. Maar, zo bedacht ik me later, die momenten hebben nog iets gemeen: de afwezigheid van één ding. Eén ding dat er thuis voor zorgt dat ik afgeleid word van het lezen van een boek: internet. Dat is er niet op het strand of in het vliegtuig. (Oké, in hotels wel. Maar daar is het soms zo langzaam dat het eigenlijk niet telt.)
Wanneer ik thuis ben en wel een snelle verbinding tot mijn beschikking heb, verkies ik een serie, blog of de social media boven een boek. En dat is eigenlijk wel jammer. Want het is zo heerlijk om even een andere wereld te stappen, te merken dat je sympathie krijgt voor de personages (of juist helemaal niet) en helemaal op te gaan in de gebeurtenissen. Dat zou ik vaker moeten doen, ongeacht de tijd en de sterkte van het wifisignaal.
Mocht het hier dus stil worden, is de kans groot dat ik mezelf heb verloren in een verhaal.
#116 WOW
Wauw.
Dat is waarschijnlijk het eerste wat je zal zeggen wanneer je de boekhandel in het centrum van Maastricht binnenloopt. Het is hetgeen wat ik nog steeds denk wanneer ik er binnenstap. Zo ook vandaag weer. ‘Dominicanen’ is namelijk niet your average boekhandel. Zoals de naam misschien al doet vermoeden, is het gevestigd in een kerkgebouw.
Nu ben ik sowieso iemand die met plezier een hele tijd door een boekwinkel loopt. Maar de combinatie van hoge gewelven, echoënde voetstappen en een eindeloos lijkende hoeveelheid boeken zorgt voor een bepaalde sfeer. Het licht dat door de glas in lood ramen valt, de tegels waarvan je weet dat er honderdduizenden mensen overheen hebben gelopen; gelukkige mensen, rouwende mensen. Mensen met hoop en zij die ernaar op zoek waren. Ontelbaar veel kaarsjes staken zij aan, denkend aan een persoon waarvan zij hoopten dat die terugkwam, of nog niet zou gaan. Mijn gedachten veranderen in een filosofisch mijmeren. Het is de plek die iets met me doet en gewoon…
Wauw.
#16 THE WEEK BEFORE
Volgende week is de tijd van testen en toetsen weer aangebroken. Dit weekend ga ik flink blokken en dan die testen erdoorheen knallen. Een redelijk slopende week vind ik het altijd. Maar toch ben ik tot de conclusie gekomen dat ik de week van tevoren eigenlijk nog erger vind. Dan moet je namelijk huiswerk maken, leren voor so’s en leren voor je proefwerken. Dat laatste schiet er dan vaak een beetje bij in, wat weer de nodige stress met zich meebrengt. Dat ik niet de enige ben die dat ervaart, blijkt wel. Waar iedereen tijdens de testweek praat over de hoopvolle vooruitzichten (‘Nog maar … dagen’), lijkt er de week van tevoren maar één toon te zijn waarop gepraat wordt: zeur, klaag, zeur. Je gaat er vanzelf aan meedoen en voor je het weet hoor je jezelf dingen zeggen als ‘Het is zóóó veel allemaal!’, ‘Dit is echt niet normááál meer!’ en ‘Ik ben er nu al hélemaal klaar mee!’. Je begrijpt mijn punt. Dan ga je je dus ook nog aan jezelf ergeren en dan is het plaatje wel compleet. Om even wat lichtpuntjes toe te voegen aan dit (ook al zo negatieve) verhaal: testweken betekenen naast een hoop ellende, ook uitslapen, maar twee tot drie uur per dag op school zijn – en de twee weken erna zijn rustig. Genoeg tijd om weer bij te komen, dus.
#55 NOT YET
‘Uw bestelling is verzonden.’ Wanneer ik een e-mail krijg met deze tekst, betekent dit dat er iets leuks naar me op weg is. Een fijn paar schoenen, dat leuke jurkje dat in de winkel al uitverkocht was of een nieuwe jas. Toen ik gisteren mijn mail opende, bleek er een bestelling onderweg te zijn waar ik nou niet echt naar uitkeek: mijn schoolboeken. Pakketjes waar je met smart naar uitkijkt laten altijd lang op zich wachten, maar met ongewenste verzendingen is het blijkbaar precies andersom. Gisteren ontving ik een berichtje, vandaag al stond er een witte doos op mijn bureau, de welbekende blauwe letters er pontificaal opgedrukt. Ik maakte hem eventjes open en controleerde de inhoud. Alles zat erin en ik had gelukkig geen boeken waar iemand met een markeerstift op los was gegaan, of exemplaren die met plakband aan elkaar hingen. Maar na deze korte inspectie ging die doos meteen weer dicht en belandde hij in een donker hoekje, met het opschrift ‘nog even niet.’
De kunst van 