Tag: 100 Days of Summer

#100 LAST DAY OF SUMMER

Milou2 reacties

IMG_7415

 

Een week geleden ging ik nog met blote benen naar school, maar toch heb ik het idee dat de zomer ten einde loopt. En niet alleen omdat ik met mijn project bij dag honderd aanbeland ben. Nee, je kan het merken, aan een heleboel dingen. Gesprekken gaan niet meer over de zomervakantie, behalve wanneer iemand zegt ‘Ik wil weer vakantie.’ Verder is het ‘Ik ben moe.’ ‘Ik heb het zo druk.’ wat de klok slaat. ’s Ochtends word ik niet meer gewekt door de vogeltjes, maar is het nog donker als ik op moet staan. De blaadjes beginnen te vallen en verkleuren, er liggen weer pepernoten in de winkel en de eerste verkoudheid heeft zich alweer aangemeld bij mij. Wanneer ik terugkijk naar mijn vakantiefoto’s lijkt dat wel een jaar geleden. Kledingwise verandert er ook een hoop: panty’s komen weer uit de kast en ik heb mijn nieuwe winterlaarzen al een paar keer aangehad. (Al ligt dat meer aan mij – ik wil nieuwe schoenen en kleren altijd meteen dragen.) Daarnaast kan ik weer zwart aan zonder dat ik overkom als een depressief persoon en op de foto met mijn geliefde beanie als ik dat wil. Ja, de laatste foto van deze zomer is er een van mezelf – de leuke dingen om vast te leggen zijn even op.

Ik heb er een hoop meegemaakt deze zomer: leuke dingen. Een hoop uitstapjes, afgesproken met vrienden en nieuwe mensen ontmoet van wie ik hoop ze nog vaak te gaan zien. Een week zeilen, een week op brugklaskamp en natuurlijk de reis naar Amerika. Het was een zomer om niet te vergeten. En mocht ik dat wel doen… Dan heb ik de foto’s nog.

 

#99 SATURDAY MORNING

MilouPlaats een reactie

IMG_7403

Ongeacht het feit dat deze foto op een zaterdagavond is gemaakt, ziet een zaterdagochtend er voor mij zo uit. Een keukentafel bezaaid met kranten en een net gemaakt ontbijtje op een placemat er tussenin. Ik lees niet alles, hoor. De regionale krant sla ik over – heel vervelend dat de dorpskroegen uit Brabant verdwijnen, maar ik hoef er niet per se een paginabreed artikel over te lezen. (Ik wil overigens niet zeggen dat mijn teksten wel altijd ergens over gaan, maar dit terzijde.) Vooral de bijlagen vind ik leuk: columns, reizen, films, soms mode… De pretpagina’s van de krant, ja. Maar daar is het weekend voor. Het echte nieuws komt maandag wel weer.

#98 GOOD

MilouPlaats een reactie

IMG_3455

 

Vandaag luidde ik het weekend in met Ilme. Ik ken haar al zo’n tien jaar, waardoor we echt zo’n ‘altijd goed’ vriendschap hebben. Hoe lang we elkaar niet gezien hebben, hoe je er op dat moment uitziet, in welke humeur je bent en wat we samen doen, het maakt allemaal niet uit. Het is altijd goed. En altijd erg gezellig.

#97 RED LIGHT

MilouPlaats een reactie

IMG_3441

 

Niet kunnen slapen, dat vind ik nou echt een rotgevoel. Woelen, piekeren en ook gewoon niet moe zijn. (En vooral heel vaak denken dat dat de volgende ochtend wel anders zal zijn.) Er zijn verschillende dingen die ik dan doe. In willekeurige volgorde: even naar het toilet, een stukje lezen, telefoon checken, zinloos spelletje spelen. Me tien keer omdraaien, boven de dekens, onder de dekens, slokje water. Ik had het hele lijstje al gehad, maar nog steeds was ik wakker. Ik durfde inmiddels niet meer op de klok te kijken, bang voor het kleine aantal uren dat ik nog kon slapen. Het enige wat ik nu nog kon doen was gewoon op mijn rug gaan liggen, alle gedachten wegduwen en mezelf dwingen te gaan slapen. Nog lang heb ik liggen staren naar het rode lichtje van de televisie, maar na onbepaalde tijd vielen mijn ogen dan eindelijk dicht.

#95 SECOND HALF

Milou2 reacties

IMG_7371

Nu het alweer ruim twee weken geleden is sinds ik weer naar school ging, leek vandaag me wel een goed moment voor een update. Wat vind ik zover van het leven als bovenbouwer?

Duidelijk anders dan dat van een onderbouwer, dat staat vast. Tijdens de ‘tweede helft’ is er meer werk en van een ander niveau – geen Jip en Janneke taal meer. Er wordt meer aanspraak gedaan op je inzicht, dus de tijd van stampen en dan in praktijk een tien kunnen halen, is voorbij, denk ik. Maar eigenlijk moet ik dat nog gaan zien, vrijdag om precies te zijn.

Vervolgens de binas die ik vandaag heb gekregen, ook zo’n bovenbouw dingetje. Aan de ene kant erg handig, je mag hem gebruiken bij al je testen, so’s en examens. Maar ergens is het ook een beetje treurig… Zoveel formules, het periodiek systeem en orgaanstelsels die ik uit mijn hoofd heb moeten leren, en nu staat het allemaal in zo’n boekje. Al is het niet zo dat ik al die dingen ook ná de zomervakantie nog onthouden heb, dus nu hoef ik ze in ieder geval niet opnieuw te leren.

Er zijn natuurlijk mensen die ik mis. Carmen bijvoorbeeld, met haar zit ik welgeteld één uur per week in de les. Dat is bedroevend weinig, zeker als je bedenkt dat we al drie jaar bijna non-stop naast elkaar hebben gezeten. Van dat ene uurtje gaan we natuurlijk wel het mooiste van de hele week maken.

De afwisseling die de clusters met zich meebrengen, vind ik heel leuk. Nieuwe docenten en natuurlijk steeds andere klassen. Soms zorgt dat voor wat rare situaties. Vorig jaar riep iedereen wel eens iets door de klas – wanneer ik dan af en toe een opmerking maakte, viel dat niet zo op. Maar bij bepaalde vakken zit ik met een totaal andere groep mensen. Mensen die heel rustig zijn en waarbij niemand is die veel zegt. Waarbij niemand is die ook maar íéts zegt, eigenlijk. Als ik er eens iets uitflap, is het telkens akelig stil. Beetje awkward. Ook vandaag ging ‘uitspraak van de dag’ weer naar mij. Of toch niet?  Twee brugklassers onder elkaar: ‘V…28.’ ‘V? We moeten in de T zijn!’ De eerste weer, met een ‘keizachte g’: ‘Godverdomme.’ Voor hen is het ook nog even wennen.

#93 DOTS

Milou1 reactie

IMG_3410

De kaart die je hierboven ziet, hangt bij mijn broer op z’n kamer. Een wereldkaart, waar hij, telkens als hij op een nieuwe plek is geweest, een stipje plakt. Een dotje. Sinds Mart en ik wat ouder zijn, reizen we best veel met onze familie. Nu is het perfecte moment om dat samen te doen. Iedereen van de familie geniet er heel erg van. De reizen die ik heb gemaakt, de dingen die ik heb gezien zal ik niet snel meer vergeten. Ik ben al op best wat plaatsen geweest – er staan heel wat dotjes op mijn kaart. Nu was Mart jarig gisteren. En nadat ik deze foto maakte, bedacht ik: op zijn levenskaartje staan ook al heel wat dotjes. Volwassen dotjes, die altijd heel ver weg leken. Dingen die we ooit zouden gaan doen, die ooit zouden gebeuren. ‘Ooit’ blijkt in sommige gevallen ‘nu’ te zijn geworden. Eerste rijles. Dot. Eindexamenjaar. Dot. Serieus moeten gaan nadenken over je studiekeuze, je eerste pak kopen, bijna je vader voorbij groeien. Dot, dot, dot. Natuurlijk is hij nog steeds dezelfde broer. De broer die me helpt spelletjes op mijn grafische rekenmachine te zetten. Die af en toe zonder klagen mijn geklaag aanhoort. Die naar me knipoogt als ik hem op school tegenkom, die me achterop zijn scooter meeneemt. En dat vind ik heel fijn. Lieve Mart, gefeliciteerd. En succes met stippen.

#92 THAT’S THE CASE

MilouPlaats een reactie

IMG_7341

Dit is niet één van mijn doodles, noch een poging tot het maken van een collage (met maar twee plaatjes). Nee, dit is een foto van mijn telefoonhoesje. Niet het beste hoesje ooit, als je kijkt naar het feit dat er al na twee weken een stukje afgebroken is. (Het dunne stukje plastic bij de lock/unlock knop. Dus misschien zegt dit eerder iets over mijn telefoongebruik dan over de kwaliteit van het hoesje…) Wel een prima hoesje, als je kijkt naar het feit dat dit de enige is in mijn hele ‘telefoon-en-bijbehorende-hoesjes-geschiedenis’ die er langer dan twee weken omheen zit. Langer dan twee maanden zelfs, inmiddels. En eigenlijk wel het beste hoesje ooit voor mensen die niet kunnen knipogen. (Ik voel me aangesproken. Door mezelf…) Wiebel een beetje met je telefoon en het rechteroog doet het voor je. Het werkt hetzelfde als van die geribbelde boekenleggers en ansichtkaarten: beweeg ze heen en weer en er gaat een vlinder fladderen of komt er een aap uit een mouw. Van sommige mensen heb ik gehoord dat ze mijn ogen erop vinden lijken. En dat is ook wel zo. Afgezien van de volle, krullende wimpers (die ik niet heb) de nineties wenkbrauwen (die ik, thank god, ook niet heb) de oogvorm… En het feit dat zij wél kan knipogen, en dan niet met twee ogen tegelijk.

#91 MELTDOWN

Milou2 reacties

IMG_3400

‘Zo.’ Dat was wat ik dacht toen ik rond kwart voor zeven op de bank plofte. Een lange schooldag zat erop, het was weekend.  Een heerlijk bakje ijs op mijn schoot, tv’tje aan. Ik ging even niets meer… Shit. Het gevoel dat ik iets vergeten was bekroop me. Het was vrijdag. Kwart voor zeven. Dan had ik toch niets… Toch? !#$%@$%! Over een kwartier begon mijn dansles.

Door de jaren heen heb ik op heel wat clubjes en lessen gezeten. Hockey, tennis, tekenen, dansen, toneel, piano, zwemmen – genoeg naschoolse activiteiten, soms zelfs twee op één dag. Maar gek genoeg nog nooit op vrijdag. Na een jaar dansen op dinsdagavond ben ik overgeplaatst naar een andere groep. Vandaar dat het nog niet helemaal in mijn systeem zat, met pas één les op vrijdag achter de rug. Haasten zit wel in mijn systeem, en dat is wat ik deed. En ja, het was nodig. Een kwartier zou genoeg zijn om naar ongeveer elke plek in mijn eigen dorp te komen. Met de fiets. Helaas is mijn dansles een paar dorpen verderop, zo’n twintig minuten rijden. Met de auto. Dus: joggingbroek aan, dansschoenen en go! Papa stond gelukkig stand by en racete me erheen, ondertussen stuurde ik een sms’je aan mijn lerares. Achteraf bleek dat helemaal niet nodig. Om twee over zeven precies stond ik in de zaal, wel met een redelijk rood hoofd. De warming up had ik al gehad, laten we maar zeggen.

In de auto terug daalde een lekker soort moeheid over me neer. Dat heb ik altijd wanneer ik gedanst heb, me een uur lang op niets anders heb gefocust. Heerlijk vind ik dat, daar wil ik me best even voor haasten. We maakten nog een korte stop voor de foto van de dag. Rond half negen zette ik de avond gewoon voort waar ik was gebleven: op de bank. Mijn ijs was gebleven waar het was, zij het in een iets andere consistentie: helemaal gesmolten.