Het was vroeg, maar toch ook rumoerig toen we de zaal in schuifelden. Tafels waren met militaire precisie in rijen gezet, op alfabet waren we ergens geplaatst. De examinator verhief zijn stem. ‘You are now under exam conditions.’
Wat hield dat in? Dat je je klep moest houden, ten eerste. Dat je enkel een potlood en een gum bij je mocht hebben, en een waterflesje zonder etiket, want daar zou je natuurlijk zomaar wat Engelse woordjes op geschreven kunnen hebben. Dat je ID op de hoek van je tafel moest liggen, zodat ze konden checken of je wel was wie je beweerde te zijn. Het betekende een hoop plechtig gedoe over op welk moment precies je je booklet mocht openen, wanneer je de ruimte wel mocht verlaten en wanneer niet, op welk blaadje je wel mocht krabbelen in de kantlijn en op welke niet. Wat het voornamelijk betekende, was dat ik de hele dag testen moest maken, in de hoop op het halen van mijn FCE, First Certificate in English.
We zaten in een zaal met zo’n honderd mensen. Er waren mijn klasgenoten, er waren leerlingen van andere scholen. Er was het meisje dat vroeg of je een gum mocht gebruiken. Er was de jongen die, nog voordat de test begonnen was, een vraag stelde over een van de laatste opgaven. Omdat het bij elk van de vier testen zo ging, vermoedde ik dat hij gewoon graag wilde laten zien dat hij heel slim was. Ik vond hem vooral heel irritant. Maar dit geheel terzijde.
Er was een enkele volwassene, ietwat verloren tussen al die pubers. Er was onze examinator, die zich af en toe zichtbaar ergerde aan al die pubers. En dan was er nog een meisje genaamd Milou, die dacht dat ze inmiddels wel wist hoe het allemaal zat en daardoor het formulier dat ze moest invullen niet echt meer las. Waardoor ze allerlei dingen in verkeerde vakjes invulde.
Ehm,’ begon ik, toen de examinator naast mijn tafeltje stond, nadat ik mijn hand had opgestoken. ‘I kind of messed it up.’
‘Okay, so who else has switched something up on their answer sheet? Raise your hand.’
Ik hield halfslachtig mijn arm omhoog.
‘Raise them high!’
Ik was vrijwel de enige en was op dat moment graag eventjes door de grond gezakt.
Maar voor de rest ging het allemaal goed.
De kunst van 