#294 PORTRAITS

Vrijdagmiddag, kwart voor vijf, station Eindhoven. Ik spreek een wat oudere man aan.

‘Hallo, mag ik u misschien iets vragen?’

‘Dat mag.’

Tijdens dit antwoord wordt zijn slechte gebit zichtbaar. Zijn grijze, korte haar steekt af tegen zijn getinte huid. Hij draagt een lange, nette jas en voor hem ligt een bergje met plastic tassen.

‘Ik ben bezig met het maken van een documentaire, met als vraag: ‘Wat maakt je tot wie je bent?”

‘Hoezo weet je niet wie je bent? Je bent een meisje, een puber, een scholier.’

‘Nou, het gaat er niet om wie ík ben, het is meer een algemene vraag. En ik ben daarvoor mensen aan het filmen in de stad. Als een soort portret, maar dan bewegend. En nu vroeg ik me af: zou ik u misschien vast mogen leggen?’

‘Nee. Maar mijn hond wel.’

Geen hond te bekennen.

‘Maar die heeft u nu niet bij zich.’

‘Oh, jawel.’

De man graaide in de berg die aan zijn voeten lag en jawel: er kwam een hondentas onder vandaan. Met één hand greep hij er een klein beest uit.

‘Ik denk dat ik daar niet zoveel aan heb, eerlijk gezegd. De documentaire gaat namelijk over mensen, niet over honden.’

‘Maar dit is geen hond – dit is een chihuahua!’

(Ik zweer toch dat hij net zei dat hij een hond bij zich had.)

‘Alsnog denk ik…’

‘Ja, weet je, ik ben een BE’er.’

‘Sorry, ik weet niet wat dat inhoudt.’

‘Een Bekende Eindhovenaar.’

Ik bekeek hem nog eens goed, maar ik kende hem niet.

‘Oh, oké…’

Wat hij hiermee wilde zeggen was me niet helemaal duidelijk, maar het leek me beter dat niet te zeggen.

‘Dus wat doe je nou? Zit je op school?’

‘Ja, ik zit in de vijfde klas.’

‘Van wat?’

‘Het VWO.’

‘Oh, dus je gaat studeren neem ik aan.’

‘Dat is wel het plan, ja.’

‘En wat dan?’

‘Ik weet het nog niet zeker. Het liefst iets creatiefs, kunst- of filmacademie – als ik word toegelaten.’

‘Ja, dat is allemaal onzin, slechte baankansen, vreselijk. Noem eens een echte studie.’

‘Nou, in mijn ogen zijn dat echte studies. Maar ik overweeg ook Industrial Design, of misschien filosofie.’

‘Ja, kijk, filosofie. Daar houd ik nou van. Ik ben namelijk zelf een artiest, begrijp je. Maar nu moet ik gaan, ik moet mijn bus halen.’

Je kan je voorstellen dat ik enigszins verward achterbleef.

Gelukkig reageerde verder vrijwel iedereen positief op mijn vraag. De eerste paar keer was ik nogal zenuwachtig om hem te stellen, dat wel. En daarom was het zo fijn dat Mienke ook vandaag mijn partner in crime was. Ze kwam met goede ideeën en hielp met het dragen van alle spullen waarvan ik besloten had dat ze écht mee moesten. Maar vooral gaf ze me steeds een zetje in de goede richting. Wie gaan we aanspreken? Die mevrouw daar. Hop, hop, gewoon doen. En dan deed ik het. En daar werd ik dan weer blij van – zeker bij het zien van het resultaat op mijn laptop. Met een constante glimlach bewerkte ik de beelden. En dan is dit nog maar het begin.

En omdat ik het niet kan laten: een klein voorproefje. Waarvan weet ik zelf nog niet precies – het is een proces met momenteel nog behoorlijk wat wazig gedoe. Maar dat komt vast wel.