Ook vandaag dook ik eventjes een andere wereld in. Waarin ik zomaar op een Tinderdate ging. Waarin iemand voor mijn ogen lag te creperen van de pijn, omdat zijn vrouw hem zojuist had vergiftigd. Er was sprake van haat, liefde, angst en soms zelfs allemaal tegelijk. Er werd geroepen, gefluisterd, gelachen. Gelopen, geslopen, gerend. Tot een uur of half zeven.
Toneel is weer begonnen.
Ik heb genoten, laat ik dat eerst zeggen. Ik heb veel gezien, veel gedaan en een fijne tijd gehad met mijn lieve familie, waarmee ik zo kan lachen. Met woorden en beelden heb ik jullie geprobeerd mee te nemen op mijn reis. Sommige dingen die deze ervaring zo speciaal maakten, zijn hierin echter niet te omvatten. De vriendelijke mensen, die ervoor zorgen dat ik me heel erg welkom voelde. De religie en de visie op het leven die daarbij komt. Dat dingen beter zullen worden, wanneer je als goed mens leeft. Anderzijds dat je niet alles in de hand hebt, en voor nu zult moeten accepteren hoe het is. Voor de mensen daar was het geen opgave, maar een vanzelfsprekendheid. Hoe anders is dat in onze westerse samenleving, waar het leven maakbaar lijkt en men streeft naar (schijnbare) perfectie. Met minder wordt geen genoegen genomen, tenslotte: alles kan, zolang je het maar graag genoeg wilt.
Dat het niet altijd zo werkt, is gebleken de afgelopen weken. Het perfecte leven bestaat niet en mocht je denken van wel, dan kan je er toch elk moment uitgetrokken worden. Hoe vreselijk en bizar dat ook is. Op het moment dat het gebeurde, bevond ik me in een totaal andere wereld. Ik hoorde, las en zag veel over de ramp en de gevolgen ervan, maar het leek onwerkelijk. Onwerkelijk, verschrikkelijk en heel ver weg.
Deze reis liet me weer realiseren hoe groot de wereld is, hoeveel meer er nog is buiten het kleine stukje dat ik ken. Van die plek was ik zo’n vijftienduizend kilometer verwijderd. En ook met mijn gedachten ben ik nog nooit zo ver van huis geweest. Dat weet ik zeker, omdat ik het pas besefte toen ik er weer was. Ik arriveerde in eigen land, eigen dorp, eigen kamer. Bijna verbaasd dat het er nog was, omdat het in mijn hoofd drie weken niet bestaan had.
Als er één spel is dat ik veel gespeeld heb vroeger, dan is het pesten. Het kaartspel dan, hè – van echt getreiter kreeg ik buikpijn (en nog steeds). Mijn broer en ik namen overal een pakje kaarten mee naartoe. Waar we ook heengingen, we vonden altijd wel twintig vierkante centimeter waarop we een potje konden spelen. We kaartten op de achterbank tijdens lange autoritten, op een bankje in een museum of tijdens feestjes van vage kennissen, ergens in een hoekje van de kamer. Mensen die ons zagen zitten, vonden het er altijd heel schattig uitzien. ‘Wat hebben jullie leuke, brave kinderen, zeg!’ zeiden ze dan tegen mijn ouders.
Wij wisten wel beter.
Ja, het ging er soms hard aan toe – het heette niet voor niets pesten. Jokers en boeren werden triomfantelijk opgelegd, vaak vergezeld met een kreet in de trant van ‘Hah!’ of ‘Lekker voor je.’ De spelregels veranderden continu, afhankelijk van wat er op dat moment gunstig uitkwam. Je begrijpt dat hier vaak discussie over ontstond. En eigenlijk weet ik nog steeds niet of je nou een twee op een joker mag leggen, of niet.
Nou was ik vandaag op een familiefeest. En naast (surprise) familie en mensen waarvan ik niet zeker wist of ik ze nou wel of niet kende, waren er ook wat kinders. Tot mijn verbazing speelden ze niet met gameboys of de iPad van papa. Nee, ze deden een ouderwets potje pesten, net zoals wij zo vaak gedaan hadden. De regels waren nog steeds onduidelijk, er waren nog steeds mensen die structureel vergaten te kloppen wanneer ze nog maar één kaart in hun hand hadden. En mijn broer kon nog steeds slecht tegen zijn verlies. Al wist hij het inmiddels beter te verbergen.
Twaalf februari was de dag waarop ik me bezighield met boksen. Daarbij raakte ik mezelf én mijn docent in het gezicht. (Maar zachtjes, gelukkig.) Na een uur deed ik mijn handschoenen weer uit. Mijn handen voelden plakkerig aan, en ze leken opeens heel klein. Alsof ik een stukje hand miste, na mezelf verlost te hebben uit die handschoenen. (Verlost, ja. Want dat is echt heel moeilijk. En dan heb ik het niet over het boksen zelf hè, maar over het uittrekken van die handschoenen. Klittenband lostrekken terwijl je geen losse vingers tot je beschikking hebt is lastig. Daar had je nog nooit over nagedacht, of wel?)
Verder haalde mijn broer vandaag in één keer zijn rijbewijs. Ja, dat moet ik even hier vermelden, want ik ben super trots op hem. Over een tijdje wil ik me er ook aan gaan wagen. Ik houd mijn hart vast, en zet in ieder geval, wanneer het zover is, een dikke L en R op mijn handen, zodat ik daarmee niet de mist in kan gaan. Ja, ik beken: soms haal ik links en rechts nog steeds door elkaar. Ik weet het wel – rechts is waar je duim links zit. In normale situaties kom ik er ook wel uit, maar wanneer er enige concentratie voor nog iets anders nodig is, raak ik in de war. Terwijl ik piano aan het spelen ben, bijvoorbeeld. (‘Nee, línks Milou,’ zegt mijn lerares minstens één keer per les.) Of tijdens het autorijden, kan ik me zo voorstellen. Dat zou toch lullig zijn: dat ik tijdens mijn examen moet letten op het verkeer, borden langs de weg, de pedalen en de koppeling… En dat ik dan zak op het nemen van een verkeerde afslag. Fileparkeren en hellingtrekken zijn voor mij ook angstaanjagend klinkende termen. Maar wie weet gaat het allemaal wel heel goed. Bij het boksen vandaag heb ik toch een behoorlijk aantal rake klappen uitgedeeld. En dat had ik ook niet verwacht.
De foto hierboven vat in het kort mijn schooldag samen. Eenmaal aangekomen bleek ik van de zes uur die ik aanwezig diende te zijn, er maar twee gevuld waren met lessen. Nogal zuur, dan hoor je dat en bedenk je dat je op dat moment dus eigenlijk nog in je bed had kunnen liggen. Maar dan is het al te laat. En wat doe je dan? Precies, je pakt je telefoon erbij. Nou was ik door de festiviteiten van gisteren vergeten om hem op te laden, en zat ik na een paar potjes Candy Crush al onder de gevreesde 20%. Stress, paniek! Hier moest ik nog de hele dag mee door zien te komen. Nou zijn er mensen die structureel vergeten hun telefoon van stroom te voorzien, of hem zo intensief gebruiken dat hun batterij rond een uurtje of elf al bijna leeg is. En die mensen nemen, samen met hun boeken en boterhammetjes, gewoon een oplader mee. Ik ging dus op zoek, en vond er één bij vriendin Carmen in lokaal V28. (Ik appte haar of ze er één bij zich had. ‘Je kent me toch?’ kreeg ik terug.) Op de meeste dagen hád ik mijn tijd ook nuttig kunnen besteden, maar op deze eerste schooldag na de testweek was er echt niets om te doen. Tijdsverspilling zou je het kunnen noemen. Maar vandaag was het eerder een welkome rustige start.
De kunst van 