Dit is niet één van mijn doodles, noch een poging tot het maken van een collage (met maar twee plaatjes). Nee, dit is een foto van mijn telefoonhoesje. Niet het beste hoesje ooit, als je kijkt naar het feit dat er al na twee weken een stukje afgebroken is. (Het dunne stukje plastic bij de lock/unlock knop. Dus misschien zegt dit eerder iets over mijn telefoongebruik dan over de kwaliteit van het hoesje…) Wel een prima hoesje, als je kijkt naar het feit dat dit de enige is in mijn hele ‘telefoon-en-bijbehorende-hoesjes-geschiedenis’ die er langer dan twee weken omheen zit. Langer dan twee maanden zelfs, inmiddels. En eigenlijk wel het beste hoesje ooit voor mensen die niet kunnen knipogen. (Ik voel me aangesproken. Door mezelf…) Wiebel een beetje met je telefoon en het rechteroog doet het voor je. Het werkt hetzelfde als van die geribbelde boekenleggers en ansichtkaarten: beweeg ze heen en weer en er gaat een vlinder fladderen of komt er een aap uit een mouw. Van sommige mensen heb ik gehoord dat ze mijn ogen erop vinden lijken. En dat is ook wel zo. Afgezien van de volle, krullende wimpers (die ik niet heb) de nineties wenkbrauwen (die ik, thank god, ook niet heb) de oogvorm… En het feit dat zij wél kan knipogen, en dan niet met twee ogen tegelijk.
De kunst van 