#91 MELTDOWN

‘Zo.’ Dat was wat ik dacht toen ik rond kwart voor zeven op de bank plofte. Een lange schooldag zat erop, het was weekend.  Een heerlijk bakje ijs op mijn schoot, tv’tje aan. Ik ging even niets meer… Shit. Het gevoel dat ik iets vergeten was bekroop me. Het was vrijdag. Kwart voor zeven. Dan had ik toch niets… Toch? !#$%@$%! Over een kwartier begon mijn dansles.

Door de jaren heen heb ik op heel wat clubjes en lessen gezeten. Hockey, tennis, tekenen, dansen, toneel, piano, zwemmen – genoeg naschoolse activiteiten, soms zelfs twee op één dag. Maar gek genoeg nog nooit op vrijdag. Na een jaar dansen op dinsdagavond ben ik overgeplaatst naar een andere groep. Vandaar dat het nog niet helemaal in mijn systeem zat, met pas één les op vrijdag achter de rug. Haasten zit wel in mijn systeem, en dat is wat ik deed. En ja, het was nodig. Een kwartier zou genoeg zijn om naar ongeveer elke plek in mijn eigen dorp te komen. Met de fiets. Helaas is mijn dansles een paar dorpen verderop, zo’n twintig minuten rijden. Met de auto. Dus: joggingbroek aan, dansschoenen en go! Papa stond gelukkig stand by en racete me erheen, ondertussen stuurde ik een sms’je aan mijn lerares. Achteraf bleek dat helemaal niet nodig. Om twee over zeven precies stond ik in de zaal, wel met een redelijk rood hoofd. De warming up had ik al gehad, laten we maar zeggen.

In de auto terug daalde een lekker soort moeheid over me neer. Dat heb ik altijd wanneer ik gedanst heb, me een uur lang op niets anders heb gefocust. Heerlijk vind ik dat, daar wil ik me best even voor haasten. We maakten nog een korte stop voor de foto van de dag. Rond half negen zette ik de avond gewoon voort waar ik was gebleven: op de bank. Mijn ijs was gebleven waar het was, zij het in een iets andere consistentie: helemaal gesmolten.