Telefoon – De kunst van

De foto hierboven vat in het kort mijn schooldag samen. Eenmaal aangekomen bleek ik van de zes uur die ik aanwezig diende te zijn, er maar twee gevuld waren met lessen. Nogal zuur, dan hoor je dat en bedenk je dat je op dat moment dus eigenlijk nog in je bed had kunnen liggen. Maar dan is het al te laat. En wat doe je dan? Precies, je pakt je telefoon erbij. Nou was ik door de festiviteiten van gisteren vergeten om hem op te laden, en zat ik na een paar potjes Candy Crush al onder de gevreesde 20%. Stress, paniek! Hier moest ik nog de hele dag mee door zien te komen. Nou zijn er mensen die structureel vergeten hun telefoon van stroom te voorzien, of hem zo intensief gebruiken dat hun batterij rond een uurtje of elf al bijna leeg is. En die mensen nemen, samen met hun boeken en boterhammetjes, gewoon een oplader mee. Ik ging dus op zoek, en vond er één bij vriendin Carmen in lokaal V28. (Ik appte haar of ze er één bij zich had. ‘Je kent me toch?’ kreeg ik terug.) Op de meeste dagen hád ik mijn tijd ook nuttig kunnen besteden, maar op deze eerste schooldag na de testweek was er echt niets om te doen. Tijdsverspilling zou je het kunnen noemen. Maar vandaag was het eerder een welkome rustige start.

Dit is niet één van mijn doodles, noch een poging tot het maken van een collage (met maar twee plaatjes). Nee, dit is een foto van mijn telefoonhoesje. Niet het beste hoesje ooit, als je kijkt naar het feit dat er al na twee weken een stukje afgebroken is. (Het dunne stukje plastic bij de lock/unlock knop. Dus misschien zegt dit eerder iets over mijn telefoongebruik dan over de kwaliteit van het hoesje…) Wel een prima hoesje, als je kijkt naar het feit dat dit de enige is in mijn hele ‘telefoon-en-bijbehorende-hoesjes-geschiedenis’ die er langer dan twee weken omheen zit. Langer dan twee maanden zelfs, inmiddels. En eigenlijk wel het beste hoesje ooit voor mensen die niet kunnen knipogen. (Ik voel me aangesproken. Door mezelf…) Wiebel een beetje met je telefoon en het rechteroog doet het voor je. Het werkt hetzelfde als van die geribbelde boekenleggers en ansichtkaarten: beweeg ze heen en weer en er gaat een vlinder fladderen of komt er een aap uit een mouw. Van sommige mensen heb ik gehoord dat ze mijn ogen erop vinden lijken. En dat is ook wel zo. Afgezien van de volle, krullende wimpers (die ik niet heb) de nineties wenkbrauwen (die ik, thank god, ook niet heb) de oogvorm… En het feit dat zij wél kan knipogen, en dan niet met twee ogen tegelijk.

Tag: Telefoon

#27 A BRIEF SUMMARY

#92 THAT’S THE CASE