Niet kunnen slapen, dat vind ik nou echt een rotgevoel. Woelen, piekeren en ook gewoon niet moe zijn. (En vooral heel vaak denken dat dat de volgende ochtend wel anders zal zijn.) Er zijn verschillende dingen die ik dan doe. In willekeurige volgorde: even naar het toilet, een stukje lezen, telefoon checken, zinloos spelletje spelen. Me tien keer omdraaien, boven de dekens, onder de dekens, slokje water. Ik had het hele lijstje al gehad, maar nog steeds was ik wakker. Ik durfde inmiddels niet meer op de klok te kijken, bang voor het kleine aantal uren dat ik nog kon slapen. Het enige wat ik nu nog kon doen was gewoon op mijn rug gaan liggen, alle gedachten wegduwen en mezelf dwingen te gaan slapen. Nog lang heb ik liggen staren naar het rode lichtje van de televisie, maar na onbepaalde tijd vielen mijn ogen dan eindelijk dicht.
De kunst van 