Opgeven is niet mijn ding. Wanneer iets niets goed (meer) loopt, ploeter ik liever door tot het einde dan dat ik toegeef dat ik het niet kan afmaken op de manier waarop ik het voor ogen had. Perfect, dus.
Mijn Project 365 liep al een tijdje niet meer op die manier. Vaak was een foto maken pas het laatste wat ik deed op een dag, waardoor de kwaliteit te wensen over liet. Tijd om te schrijven had en nam ik niet. Bovendien begon het te voelen als nog een verplichting die ik ’s avonds van mijn lijstje kon strepen.
Dat was nou precies niet de bedoeling. In 2012 ben ik dit project gestart om twee redenen. Ten eerste wilde ik beter worden in fotografie, iets waar ik heel nieuwsgierig naar was. Ten tweede wilde ik veel foto’s maken omdat ik het simpelweg heel leuk vond. Ergens in november begon ik te beseffen dat ik aan allebei deze doelen niet meer kon voldoen. ‘Gewoon doorgaan!’ was de standaard reactie van mijn geweten. Maar sinds ik bezig ben mijn leven wat rustiger en blijer te maken, is er ook een andere stem aanwezig. Een stem die zegt: ‘Waarom zou je, Milou? En voor wie?’ Ik bedacht me: voor mij was stoppen eigenlijk een grotere prestatie dan doorgaan. En dus is Project 365, Project 338 geworden. En het mooiste is dat ik daar zelf vrede mee heb.
Wat gebeurt er dan met Picture this by Milou? Om eerlijk te zijn weet ik dat zelf ook nog niet precies. En dat vind ik eigenlijk wel prima. Ik ga eens lekker de tijd nemen om erover na te denken. Ik weet vrijwel zeker dat ik binnenkort mijn creativiteit hier weer zal uiten. Ik kan niet ‘niet’ creatief zijn. Het hoort bij mij en de manier waarop ik naar de wereld kijk. Het zal wel in een lagere frequentie zijn, denk ik. Want ook dat miste ik: de tijd nemen om mooie dingen te maken. Laatst heb ik gemerkt dat, wanneer ik de kans krijg om te schaven en schrappen, ik tot betere dingen kom.
Er zijn een hoop dingen die ik hier niet laat weten. De voortgang van mijn film, bijvoorbeeld. Ik zou het zo graag delen, maar ben bang dat het eindresultaat dan niet interessant meer is. Tenslotte heb je dan alle stukjes al gezien. Toch denk ik dat er een manier moet zijn om jullie op mijn blog mee te nemen in dit proces. Voor jullie leuk (denk ik?), voor mij heel nuttig ter reflectie. (En ik ben mega enthousiast, dus ik wil het graag delen.) Dat is iets waar ik dus nog op terug zal komen.
Verder is er vandaag iets heel tofs gebeurd: ik sta in de krant. Met een column. Via school kreeg ik de kans, die ik natuurlijk met beide handen aangreep. Het is een klein krantje, maar wel 500 woorden, met naam en foto, alles erop en eraan. Ik denk dat ik hem morgen in kan scannen en hier kan plaatsen. Het is waarschijnlijk dat het niet bij één keer blijft. Dus ook dat is iets wat je hier nog kan verwachten.
Rest mij nog één ding: de mensen bedanken die mijn project gevolgd hebben. De reacties die ik van jullie kreeg, digitaal en mondeling, hebben me telkens heel blij gemaakt. Bedankt daarvoor! Dan ga ik nu vakantie vieren. Foto’s maken wanneer ik daar zin in heb. Het vooral niet doen wanneer ik er geen zin in heb. En dan horen jullie snel weer van mij.
De kunst van 