Dit was mijn dag. Oefenen, oefenen, oefenen, met mijn theorie-examen in het vooruitzicht. Ik bleef maar zakken op het onderdeel waar ‘iedereen sowieso voor zou slagen’: gevaarherkenning. Dat gaat ongeveer zo: je krijgt een plaatje te zien van een verkeerssituatie en de snelheid waarmee je rijdt. Vervolgens kan je drie dingen doen: remmen, gas loslaten of niets.
Het is een makkelijk onderdeel, wanneer je de antwoorden geeft die ze willen horen. Er zijn een paar scenario’s waarin je dit zeker weet. Kind op de weg: remmen. Koe op de weg: remmen. Voor een bocht gas terugnemen en bij slechte weersomstandigheden minstens 30 kilometer langzamer rijden dan is toegestaan. Probleem is dat ik het vaak niet eens was met het ‘juiste’ antwoord. Ik zou nooit met vijftig kilometer per uur langs twee fietsers rijden – ook niet wanneer de weg hier ‘breed genoeg voor is’. ‘Breed genoeg’, dat is natuurlijk nogal een subjectief begrip. Breed genoeg voor iemand met veel rijervaring, ja. Maar niet voor mij.
Gelukkig waren het verder allemaal kennisvragen. Lekker feitjes uit mijn hoofd leren – geen twijfel over mogelijk.
De kunst van 
Het inschatten is een moeilijke oefening. Ik kan begrijpen dat je zegt dat je het niet eens bent met het juiste antwoord.