Tag: Curaçao
bloemen van vuur
Het is 31 december en de stad zit op slot. Waar Nederlanders klaar zijn met vuurwerk, vanwege kat of hond of kind of milieu, sluit men hier de verkeersaders ervoor af. De straten kleuren rood, vanwege de weg te jagen geesten of gewoon voor het plezier, voor de explosies die je voelt tot in het diepste van je buik.
We komen terug van het strand en rijden regelrecht de puinhoop in. Het is warm in de auto. Een bijna onmogelijk, maar toch aangenaam soort warmte aan mijn natte lichaam. Mijn haren laten zoute druppels achter op mijn rug en de verhitte bekleding verspreidt de geur van plastic. Het maakt me enigszins misselijk. Tegelijkertijd wens ik het in een potje mee naar huis te nemen.
Zo ruikt alles hier sterk, alsof de zon niet alleen de kleuren, maar ook de geuren helderder maakt. De olieraffinaderij, asfalt dat dampt na een regenbui. Een echte kerstboom in de zon, tropische planten in de ochtend. En de kruitdampen, zoals ze vanavond in de haven zullen hangen
Het zal druk zijn, alsof het hele eiland op één plek is samengekomen. Een mengeling van toeristen, locals en stagiairs die een avond vrij konden regelen, samen op een drijvende brug. Muziek van vijf kanten, onderbroken door bijna-bommen die echoën in de nauwe steegjes. Ik zal denken dat het fout gaat. Het zal niet fout gaan.
We zullen aftellen, een mengeling van Spaans, Engels, Papiamento en Nederlands. De lucht zal oplichten; bloemen van vuur en patronen die wegwaaien in de wind. Ik zal over de reling leunen en de explosies voelen tot in het diepste van mijn buik, totdat er slechts rook overblijft aan de donkerblauwe hemel.
Het is één januari, de stad zal weer stil zijn. De rode sneeuw aan restanten wordt richting de goten geveegd, in de hoop dat het water ze mee zal nemen. Dat zal het doen.
Lieve lezer: ik wens je een heel gelukkig 2017.
LOTERIA
Je kan hen vrijwel overal op het eiland tegenkomen: bij supermarkten, op een bankje naast het water, op een stoeltje naast de weg. Losjes wapperend met hun lootjes. Ik fotografeerde de dames van de Curaçaose loteria. En één heer.
NOG EVEN TERUG
Zo’n twee weken geleden was ik nog hier – op de plek waarvan ik, terug in de Nederlandse grauwheid, het bestaan in twijfel trek.
ANDERS
Het einde van het jaar is voor velen het moment om terug te kijken. Naar wat je dat jaar bereikt hebt (of niet), naar hoogtepunten, misschien dieptepunten en in het algemeen de dingen waar je aan wilt denken bij het horen van ‘2014’. Ik ben daar niet zo goed in. De laatste paar dagen heb ik me afgevraagd hoe dat komt en ik denk dat ik het weet.
De laatste twee weken van het jaar zijn anders dan de andere vijftig. Niet ik-hoef-niet-naar-school-anders. Of we-vieren-kerst-en-oud-en-nieuw-anders. Alles-anders-anders.
Het begint al bij het uitstappen uit het vliegtuig. In Nederland zijn er dagen waarop ik het bestaan van de zon in twijfel trek. Dat ik in het donker vertrek en in het donker thuiskom. In de tussentijd is alles grijs. In Curacao lijkt het leven getint met aquarelverf. Helderblauwe lucht, felgroene begroeiing en huizen in pastelkleurig roze en geel.
Alleen hier word ik wakker met het geluid van de zee en de vogels. Salamanders schieten voor mijn voeten weg bij het geluid van klikkende slippers. Drijvend op mijn rug hoor ik beneden me de schelpen tinkelen op het ritme van de golven. Het wit van mijn nagels wordt zo wit als het alleen hier was en alleen hier zal zijn, door het zout van de zee en het bruin op mijn handen.
Mijn gedachtes gaan voornamelijk over basale zaken. ‘Waar gaan we eten vanavond?’, ‘Welk boek zal ik nu gaan lezen?’ ‘Hé, een pelikaan!’ Ik kijk niet verder dan een dag vooruit. En dus ook niet zo veel verder terug.
LAST PICTURES
Met de harde knallen worden de boze geesten verjaagd, zodat men ‘schoon’ het nieuwe jaar in kan. De stoepen kleuren rood na deze traditionele pagara’s.
En dan zijn we eindelijk aangekomen bij de laatste Curaçao-foto’s, gemaakt vlak voor of vlak na de jaarwisseling. Ik zal je eerlijk zeggen dat ik van de meeste niet precies meer weet wanneer ik ze maakte. De dagen op Curaçao veranderen na een tijdje in een blur van strand, zon en zee. Dat je niet meer weet welke dag het is, hoe lang je er al bent of er nog zal zijn.
Oudejaarsavond op de Pondjesbrug
Degene die dit heeft bedacht verdient echt een prijs.
Ben ik de enige die denkt dat deze reclame alleen maar meer is gaan opvallen nadat hij is overgeschilderd?
ROW YOUR BOAT
Ik ben alweer bijna een week thuis, maar heb nog genoeg foto’s die ik met jullie wil delen. Ik heb in Curaçao namelijk een hoop gefotografeerd. Het internet liet echter wat te wensen over, waardoor ik niet alles heb kunnen plaatsen hier.
Op Curaçao zijn overal kleine bootjes te vinden. In de zee, op havens, het strand, of zelfs langs de weg. Vissersbootjes, roeibootjes en bootjes die eruit zien alsof ze al een hele tijd niet meer gevaren hebben. Sommige zien eruit alsof ze al eens (of vaker) gezonken zijn in de helderblauwe zee.
BESIDE THE ROAD
Op Curaçao is er langs de weg van alles te vinden. Versleten meubilair, kippen, geiten, honden, en hutjes in alle soorten en maten. Bij die hutjes is er een hoop in de aanbieding: loterijloten, vers fruit en natuurlijk vuurwerk. Niemand lijkt er echt toezicht op te houden – mocht ik morgen zo’n huisje uit de grond willen stampen, zou dat denk ik weinig problemen opleveren. Ik besloot er een serie aan te wijden.
#4 URGGHHHH
Sorry hoor, mag ik hier even klagen? Ik weet dat het eigenlijk niet de bedoeling is, zo aan het begin van het nieuwe jaar, nu iedereen nog heppie de peppie is en bomvol zit met goede voornemens. Maar het moet gewoon even. Wanneer je op zo’n fijne plek bent geweest, waar niets moet en alles mag, zorgt dat nou eenmaal voor een groot contrast met de terugreis die ik vannacht meemaakte.
‘Pfft, ik heb echt helemaal niet geslapen.’ mopperde ik, terwijl we in rij nummer zoveel stonden te wachten, ditmaal om nog maar eens mijn paspoort te laten controleren. ‘Ja, dat heb je toch echt zelf in de hand.’ zei papa. Er was maar één correct weerwoord. ‘Nee, pap. Vandaag niet.’
Laat me de situatie waarin ik me bevond even schetsen. Er waren natuurlijk de krappe vliegtuistoelen en krijsende baby’s – business as usual. Maar naast me – of ja, aan de andere kant van het gangpad, dat gelukkig nog wel – zat een man. En die man produceerde het smerigste geluid dat ik kan bedenken: hij haalde om de tien seconden zijn neus op. Heel luidruchtig – je hoorde gewoon wat er allemaal naar boven kwam. Nu zal je denken, joh, dat doet iedereen toch wel eens, stel je niet aan. Maar echt – acht uur lang daar naar luisteren is erg. Het houdt je uit je slaap – koptelefoons hadden geen zin. Ik heb hem een paar keer heel vuil aangekeken, maar of hij merkte het niet, of hij negeerde me. Ik had bijna mijn kussentje tegen zijn hoofd aan willen gooien. En het allerergste: op tafel had hij een stapel van minstens tien zakdoekjes liggen. HAD ER IETS MEE GEDAAN, MAN!
Los van dit alles: ik heb een heerlijke vakantie gehad. Maar dat wisten jullie natuurlijk al.
VIDEO: CURAÇAO 13~14
Ik heb jullie natuurlijk al overspoeld met een heleboel foto’s, die de sfeer van Curaçao naar mijn mening best goed overbrengen. Een filmpje geeft toch net weer een ander gevoel. Sommige dingen komen gewoon beter over op bewegend beeld en een passend muziekje (Old Pine van Ben Howard) draagt ook zeker bij aan de ervaring. Daarom dus een filmpje van de eerste week op Curaçao! En eigenlijk ook zodat ik het op ieder gewenst moment nog even terug kan kijken en erbij weg kan dromen.
De kunst van 