Na een paar weken buffelen op school, komt er altijd weer het moment dat je denkt: jaaa, nu mag het wel weer vakantie zijn. Vandaag was dat moment. En over een paar dagen is het vakantie.
Maand: februari 2014
#56 FACES
Ik vind hem erg schattig, dit notitieblokje dat op mijn bureau staat. Ik gebruik het om pennen op te testen, ‘vergeet-dit-nietjes’ op te schrijven en om kauwgumpjes in weg te gooien, want anders blijven ze aan de prullenbak plakken en dat willen we natuurlijk niet. Maar aan de andere kant is het jammer ze te gebruiken. Het bebrilde meneertje linksboven ziet het al aankomen, de rest weet nog van niks: hun gezichtjes worden, notitie na notitie, steeds een beetje kleiner.
VIDEO: CONCERT TEASER
Zoals beloofd, een kleine preview van de beelden die ik deze week gemaakt heb voor het concert van mijn school.
#55 AND ACTION
Maandagmorgen, tien over half acht, op het schoolterrein. Recht voor de hoofdingang staat een statief, met daarop een camera en erachter twee meisjes. Langzaam stromen de fietsers binnen. Niet iedereen merkt het, maar de camera draait. Slaperige hoofdjes draaien af en toe verbaasd om, een enkele enthousiaste brugklasser springt eens voor de lens.
Eens per jaar organiseert mijn school een concert in de Effenaar, een poppodium in Eindhoven. De hele grote zaal wordt afgehuurd, er is licht, geluid, presentatoren, audities en… Een film! Hiermee gaat het concert geopend worden, terwijl er ondertussen een band live het openingsnummer speelt. Nou is het zo dat mij gevraagd werd om te filmen. En nou is het zo, dat wij hier een hele dag vrij voor kregen. (Gevalletje ‘alle charmes in de strijd’.) Vandaag was die dag.
Met onze crew gingen we de school door om van alles te filmen. Van volstromende pauzeplekken tot lege klaslokalen en van op het bord schrijvende docenten tot hardwerkende leerlingen. (Sommigen werkten hard. Sommigen deden even alsof voor de opnames. Bedankt voor de medewerking.) We stuitten op een paar probleempjes, zoals daar zijn een snel naderend bestelbusje terwijl we aan het filmen waren (‘Ho, ho, ho! Ziet die vent ons wel?’) of het filmen van wegfietsende mensen (‘Nee, jullie gingen te snel, kom maar weer terug!’)
We namen ook op in de muziekstudio die we de hele dag tot onze beschikking hadden. De ramen waren afgeplakt met vuilniszakken, tassen, muziekinstrumenten, toiletspullen en kleding all over the place – we maakten er een behoorlijke puinhoop van. Maar we maakten ook veel mooie beelden en daar ging het uiteindelijk om. Presentatoren en bandleden liepen in en uit om hun scènes te draaien. Jeetje, was ik even blij dat we een goede planning gemaakt hadden.
We hadden behoorlijk wat bekijks, wat ik niet gek vond. Ik bedoel, hoe vaak staat er nou een statief op hoge poten in de aula? Precies. Er waren veel nieuwsgierigen die kwamen vragen waar we nou eigenlijk mee bezig waren. Ik heb inmiddels een kleine teaser gemaakt, die ik hier snel zal plaatsen. Zo krijg je een beetje een indruk. Maar als je het uiteindelijk filmpje wil zien, zal je naar het concert moeten komen!
#54 LOADS OF STUFF
Na de fotografie van theater is het nog niet afgelopen met de creatieve projecten voor school. Vorig jaar kon ik bij cultuur en tekenen helemaal losgaan, maar nu ik minstens de helft van mijn week doorbreng in koude bètalokalen, moet ik zelf op zoek naar wat niet-exacte bezigheden waar ik mijn ideeën in kwijt kan. Geen foto’s deze keer, maar bewegende beelden: we gaan een film maken! Ik zal er snel wat meer over vertellen, maar kan er nu, de avond van tevoren, voordat er ook nog maar iets gefilmd is, al drie dingen over zeggen. Het vereist een goede planning, veel mensen en vooral: een heleboel spullen.
#53 MONSIEUR IBRAHIM
Voor Frans moet ik een boekje lezen. Het heet ‘Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran. Dit is de eerste zin: ‘A onze ans, j’ai cassé mon cocon et je suis allé voir les putes.’ In het Frans klinkt dat misschien heel chique. Maar eigenlijk gaat het over een jongetje van elf die zijn spaarvarken kapotslaat en zijn geluk gaat zoeken bij de dames van lichte zeden. Daarnaast wordt hij door zijn vader beschuldigd van diefstal, en besluit hij het daarom ook maar te gaan plegen. Bij de kruidenier steelt hij conservenblikjes, om de dag eentje. Ik denk dat ik niet de enige ben die hier al een hoop vraagtekens bij zet.
Het verhaal wordt verteld door Moïse, de hoofdpersoon. Je leest wat hij denkt, inclusief rare flashbacks en hersenspinsels. J’avoue que, toute la unit j’avais imaginé monsieur Ibrahim assis sur la pointe d’un croissant d’or et volant dans un ciel étoile. Nadat ik dan een paar woorden uit zo’n zin heb opgezocht, denk ik: ‘Nee, dit kan er niet staan. Dit is gewoon heel raar.’ Maar dan blijk het toch echt te gaan over monsieur Ibrahim, gezeten op de punt van een gouden croissantje, vliegend door de sterrenhemel. Ik had het zelf niet kunnen verzinnen.
Tenslotte verschijnt Brigitte Bardot nog en is de chaos compleet. Dit gebeurt allemaal op bladzijde één tot en met elf. Er zijn nog zo’n 30 bladzijdes te gaan. Ik houd mijn hart vast voor wat er daarin nog gaat gebeuren.
#52 ANGLED SHADOW
#51 CREATING MEMORIES
De zware klapdeuren waren zwart afgeplakt en toen ik ze opende, straalde fel licht mijn richting in. Fotografie voor theater, dag twee. De dag waarop ik iets meer van me wilde laten horen. En dat deed ik. Ik zei wat ik wilde zeggen, nam wat meer tijd als ik dat nodig vond of vertelde dat het nu toch eigenlijk wel zaak was om een béétje op te gaan schieten. Ik gaf aanwijzingen, stelde vragen over het stuk en fietste weer met een camera vol foto’s terug naar huis.
En natuurlijk heb ik er heel erg van genoten. Ik weet niet hoe en waarom, maar ik word zo blij van fotograferen. Het fijne geluidje dat mijn camera maakt, het zoeken naar een mooi beeld. En dan achteraf een hele verzameling aan foto’s, waarvan ik soms denk: was ik daarbij? Heb ik dat zelf meegemaakt? Bij een opdracht als deze, komt daar nog iets extra’s bij. Door het maken van die foto’s heb ik de voorstelling vastgelegd waar de spelers en regisseurs zo veel tijd en moeite in hebben gestoken, en hopelijk ook veel plezier aan hebben beleefd. Ik creëer als het ware een soort herinnering voor hen. En dat vind ik best een bijzondere gedachte.
#50 THE GIRL BEHIND THE CAMERA
Vandaag was een leuke dag. Waarom? Ik kon me een hele middag bezighouden met één van de dingen die ik het liefste doe: fotograferen. (Ook verpeste ik mijn wiskundetest en liet ik mijn telefoon heel hard vallen… Maar daar had ik het even niet over.) Ik maakte foto’s voor de theatervoorstellingen die deze week te zien zijn op mijn school. ‘Huh, Milou, maar je zit toch zelf ook bij het schooltoneel?’ Klopt, klopt, maar: toneel en theater zijn twee verschillende dingen. Op mijn school tenminste. Waar er bij theater zo’n 10 groepen zijn die elk een kort stuk spelen, zijn er bij toneel drie groepen die elk een wat langer stuk opvoeren. De meeste mensen die meedoen met theater zijn ook wat jonger, aangezien je voor toneel minstens in de derde klas moet zitten. Goed, genoeg uitleg!
Ik werd dus gevraagd voor het maken van foto’s, en zei meteen volmondig ‘ja’. Hallo, fotograferen onder schooltijd, hoe leuk is dat? En weer anders dan de dingen die ik normaal doe qua fotografie. Kan ik weer nieuwe dingen leren en uitproberen. De foto’s maakte ik niet tijdens de voorstelling zelf. Ze waren geënsceneerd. Op die manier heb je wat meer tijd om na te denken over hoe je een bepaalde foto wil maken. Als je dat tijdens het toneelstuk zelf uitgebreid zou gaan doen, is het moment alweer voorbij. Nu kon ik dus iets meer de tijd nemen om te kijken hoe ik het allemaal wilde hebben. Leuk, maar soms ook best lastig.
Om een voorbeeld te noemen: ik kende de spelers niet bij naam. ‘Ehm, het meisje achteraan? Zou je misschien…? Het meisje met het roze vestje? Ja, jou bedoel ik! Echt waar! Zou je misschien een stapje naar links kunnen doen? Dankjewel!’ Nog zoiets: soms hadden de regisseurs een beeld bedacht, dat naar mijn idee niet zo goed werkte voor een foto. Maar dat durfde ik dan niet altijd te zeggen. Want zij hadden het al druk genoeg, en waren al een beetje gestrest (begrijpelijk: zo’n voorstelling brengt nou eenmaal veel last-minute problemen met zich mee). Dus dan wilde ik niet ook nog aan komen zetten met mijn fotografische opmerking.
Gaandeweg ging het beter, en kon ik het iets meer naar mijn hand zetten. Ik zou wel wat zekerder mogen zijn op dat soort momenten. Kijk, ik ben geen gestudeerd fotografe, maar ik ben er wel veel mee bezig. Ik weet er best wat vanaf en ik doe het prima – anders hadden ze me hier ook niet voor gevraagd. En als ik de foto’s nu bekijk op mijn laptopje, ben ik er absoluut tevreden mee.
Het is raar eigenlijk, dat dit zo loopt. Ik ben namelijk nooit bang om van me te laten horen, te spreken voor groepen of mijn ongezouten mening te geven. Dus dan moet dat in combinatie met fotografie toch ook kunnen. Morgen ga ik nog een paar groepen fotograferen, en dus iets meer van mezelf laten zien. Ik ben dan wel het meisje behind the camera, maar soms mag ik er echt wel eens achter vandaan komen. Mocht het morgen niet lukken, dan heb ik over een maand nog een kans. Dan sta ik namelijk, met mijn eigen toneelvoorstelling, letterlijk zelf in de spotlights.
Heel erg bedankt lieve Eline, dat ik bovenstaande foto van jou mocht plaatsen! Verder kan ik waarschijnlijk geen foto’s plaatsen die ik gemaakt heb vanmiddag, omdat ik altijd de toestemming wil hebben van alle mensen die erop staan. En aangezien dat er een stuk of 50 zijn… Gaat dat niet helemaal lukken!
#49 MELTED ROCKET
Vandaag bij toneel ontdekte ik verschillende dingen. Wanneer je een gesmolten raketje weer terug invriest, ziet het er daarna uit als een misvormd, oranje klompje. Gesmolten raketjes zorgen ervoor dat alles gaat plakken. Vooral je handen, maar ook je haar en de vloer (als je er één laat vallen, dan). Verder klinkt mijn gezang in mijn hoofd nog steeds mooier dan het daadwerkelijk klinkt, kan het soms veel grappiger zijn als je niets zegt en vliegt die tweeënhalf uur telkens zo weer voorbij.
De kunst van 