De zware klapdeuren waren zwart afgeplakt en toen ik ze opende, straalde fel licht mijn richting in. Fotografie voor theater, dag twee. De dag waarop ik iets meer van me wilde laten horen. En dat deed ik. Ik zei wat ik wilde zeggen, nam wat meer tijd als ik dat nodig vond of vertelde dat het nu toch eigenlijk wel zaak was om een béétje op te gaan schieten. Ik gaf aanwijzingen, stelde vragen over het stuk en fietste weer met een camera vol foto’s terug naar huis.
En natuurlijk heb ik er heel erg van genoten. Ik weet niet hoe en waarom, maar ik word zo blij van fotograferen. Het fijne geluidje dat mijn camera maakt, het zoeken naar een mooi beeld. En dan achteraf een hele verzameling aan foto’s, waarvan ik soms denk: was ik daarbij? Heb ik dat zelf meegemaakt? Bij een opdracht als deze, komt daar nog iets extra’s bij. Door het maken van die foto’s heb ik de voorstelling vastgelegd waar de spelers en regisseurs zo veel tijd en moeite in hebben gestoken, en hopelijk ook veel plezier aan hebben beleefd. Ik creëer als het ware een soort herinnering voor hen. En dat vind ik best een bijzondere gedachte.
De kunst van 