Tijdens de eerste dagen in een nieuw huis is vormt elk geluid een potentieel probleem. Wat is die kraak? Hoorde ik nou een deur? Is dat de vaatwasser die zo vreemd borrelt? Met de tijd raak je gewend aan het klikken, tikken en ratelen tussen de muren. Vandaag hoorde ik echter een geluid dat ik nooit eerder had gehoord.
Soms heb je zo’n dag waarop het maximale bereikt lijkt. Ik trok de voordeur achter me dicht, plofte neer op de bank en wilde even helemaal niets meer. Zoals dat vaak gaat wanneer je het universum om wat rust vraagt, krijg je het tegenovergestelde op je afgestuurd. Ditmaal kwam het in de vorm van een hevig gebonk vanonder mijn voeten. Ik overwoog nog even het te negeren, in de hoop dat het dan daadwerkelijk weg zou gaan.
Die strategie blijkt in de praktijk nooit te werken.
Zo gold ook voor deze aardbeving in onze kelder. ‘Dit is echt niet goed, hoor,’ sprak huisgenoot Amber gealarmeerd. Ze moest haar stem verheffen om boven het lawaai uit te komen. Ik zuchtte en volgde haar naar beneden. Daar troffen we een op tilt geslagen wasmachine, van de betonnen verhoging gedonderd, nu op z’n kant, trillend en bonkend. Uit meerdere gaten spoot water, in hoog tempo vormden zich plassen op de vloer.
‘Kut, kut, kut,’ panikeerde ik terwijl ik zocht naar de voornaamste bron van het kwaad. Die vond ik in de vorm van een slang aan de achterkant, die door de val was losgeraakt. In een impuls sloot ik mijn hand eromheen. Dat maakte de situatie niet per se beter, maar zo deed ik in ieder geval iets. Het ding moest terug omhoog. Al snel bleek dat een vrij kansloze missie – Amber zat tot voor kort op ijshockey, maar voldoet bepaald niet aan het profiel. (Groot, breed, die dingen.)
‘Nu komen! Nu!’ schreeuwde ik naar boven. Ik klampte me nog altijd als een hedendaagse Hans Brinkerman vast aan die slang, die daardoor de transformatie tot hogedrukspuit maakte. ‘Nu!’ Op hun sokken haastten mijn andere huisgenootjes zich de trap af, door het water, waarna we met z’n vijven de machine weer op het betonblok tilden.
(Hierbij gingen – enigszins tegen mijn verwachting in – geen vingers verloren.)
In alle hectiek, chaos of blinde paniek was ik even vergeten mijn gezonde verstand in te schakelen. ‘Waarom draaien we die kraan niet gewoon dicht?’ zei Eline droogjes.
Dus dat deden we.
Ik weet niet precies wat het universum ons uiteindelijk wilde vertellen. Dat de dag nog wat actie nodig had. Dat de wasmachine aan vervanging toe is. Of dat we echt een keer onze keldervloer moesten dweilen.
De kunst van 