Door de combinatie ‘veel doen en weinig slapen’ bevind ik me op zeilkamp een beetje in een roes. Ook is er sprake van een bepaalde routine, waardoor elke dag er een enigszins hetzelfde uitziet: het lied waarmee je om acht uur uit je bed getoeterd wordt, de momenten waarop je eet, met wie en waar je dan ongeveer zit. Dit alles maakt dat ik achteraf gezien soms niet meer weet wat er nou op welke dag gebeurd is.
Ik gok dat het woensdagochtend was. We maakten de boot klaar voor vertrek. We trokken onszelf de box uit, terwijl de rest nog druk bezig was met reven. Op één of andere manier is dat altijd het streven: als eerste wegvaren en als laatste weer aanleggen. Niemand spreekt het ooit uit, maar toch is het zo. Goed, we hadden het dus weer geflikt vandaag, maar daarna ging het alles behalve soepel. We lagen nog in de sloot en zelfs daar waaide het al extreem hard. Het zeil hijsen is een hele opgave wanneer het wind vangt, snap je? Met drie man hingen we aan het lummelbeslag (zo heet het echt – ik heb het ook niet bedacht), maar het wilde niet baten.
Opeens hoorde ik een motor brommen. Ik keek achterom en zag dat het die van ons was. ‘Het gaat toch niet zó slecht?’ vroeg ik, aangezien de motor eigenlijk alleen maar aangaat bij wijze van laatste redmiddel. ‘Nee,’ sprak onze instructeur, terwijl hij ons in volle vaart terug richting de zeilschool stuurde, ‘het onweert.’ Door al het gedoe met het zeil hadden we geen flits gezien of klap gehoord. Fijn dat Dennis wel oplette. Met een mast van acht meter is een sloot tussen de weilanden niet bepaald de ideale plek om te zijn. Met het oog op bliksem en zo.
De regendruppels vormden stralen toen we weer aanlegden. We renden naar binnen, waarbij ik nog even hard op mijn gat ging op de gladde houten steiger. Gelukkig had niemand het gezien, want iedereen zat alweer hoog en droog – toen het onweer losbrak waren zij nog niet eens vertrokken.
Aan de foto te zien werd het later die dag beter. Maar dat kan ik dus niet met zekerheid zeggen.
De kunst van 