Als er één spel is dat ik veel gespeeld heb vroeger, dan is het pesten. Het kaartspel dan, hè – van echt getreiter kreeg ik buikpijn (en nog steeds). Mijn broer en ik namen overal een pakje kaarten mee naartoe. Waar we ook heengingen, we vonden altijd wel twintig vierkante centimeter waarop we een potje konden spelen. We kaartten op de achterbank tijdens lange autoritten, op een bankje in een museum of tijdens feestjes van vage kennissen, ergens in een hoekje van de kamer. Mensen die ons zagen zitten, vonden het er altijd heel schattig uitzien. ‘Wat hebben jullie leuke, brave kinderen, zeg!’ zeiden ze dan tegen mijn ouders.
Wij wisten wel beter.
Ja, het ging er soms hard aan toe – het heette niet voor niets pesten. Jokers en boeren werden triomfantelijk opgelegd, vaak vergezeld met een kreet in de trant van ‘Hah!’ of ‘Lekker voor je.’ De spelregels veranderden continu, afhankelijk van wat er op dat moment gunstig uitkwam. Je begrijpt dat hier vaak discussie over ontstond. En eigenlijk weet ik nog steeds niet of je nou een twee op een joker mag leggen, of niet.
Nou was ik vandaag op een familiefeest. En naast (surprise) familie en mensen waarvan ik niet zeker wist of ik ze nou wel of niet kende, waren er ook wat kinders. Tot mijn verbazing speelden ze niet met gameboys of de iPad van papa. Nee, ze deden een ouderwets potje pesten, net zoals wij zo vaak gedaan hadden. De regels waren nog steeds onduidelijk, er waren nog steeds mensen die structureel vergaten te kloppen wanneer ze nog maar één kaart in hun hand hadden. En mijn broer kon nog steeds slecht tegen zijn verlies. Al wist hij het inmiddels beter te verbergen.
De kunst van 