Twaalf februari was de dag waarop ik me bezighield met boksen. Daarbij raakte ik mezelf én mijn docent in het gezicht. (Maar zachtjes, gelukkig.) Na een uur deed ik mijn handschoenen weer uit. Mijn handen voelden plakkerig aan, en ze leken opeens heel klein. Alsof ik een stukje hand miste, na mezelf verlost te hebben uit die handschoenen. (Verlost, ja. Want dat is echt heel moeilijk. En dan heb ik het niet over het boksen zelf hè, maar over het uittrekken van die handschoenen. Klittenband lostrekken terwijl je geen losse vingers tot je beschikking hebt is lastig. Daar had je nog nooit over nagedacht, of wel?)
Verder haalde mijn broer vandaag in één keer zijn rijbewijs. Ja, dat moet ik even hier vermelden, want ik ben super trots op hem. Over een tijdje wil ik me er ook aan gaan wagen. Ik houd mijn hart vast, en zet in ieder geval, wanneer het zover is, een dikke L en R op mijn handen, zodat ik daarmee niet de mist in kan gaan. Ja, ik beken: soms haal ik links en rechts nog steeds door elkaar. Ik weet het wel – rechts is waar je duim links zit. In normale situaties kom ik er ook wel uit, maar wanneer er enige concentratie voor nog iets anders nodig is, raak ik in de war. Terwijl ik piano aan het spelen ben, bijvoorbeeld. (‘Nee, línks Milou,’ zegt mijn lerares minstens één keer per les.) Of tijdens het autorijden, kan ik me zo voorstellen. Dat zou toch lullig zijn: dat ik tijdens mijn examen moet letten op het verkeer, borden langs de weg, de pedalen en de koppeling… En dat ik dan zak op het nemen van een verkeerde afslag. Fileparkeren en hellingtrekken zijn voor mij ook angstaanjagend klinkende termen. Maar wie weet gaat het allemaal wel heel goed. Bij het boksen vandaag heb ik toch een behoorlijk aantal rake klappen uitgedeeld. En dat had ik ook niet verwacht.
De kunst van 