Het was een week vol verhalen en beelden uit Londen, hier op mijn blog. Ik besloot het maar uit te spreiden, deels omdat ik zo veel te vertellen had, maar ook zodat ik zelf nog even na kon genieten. Ik hoop dat ik je op deze manier een beetje mee heb kunnen nemen op mijn reis. Hierbij de laatste foto’s!
<3
Tag: Londen
PICTURE THIS: LONDON DAY 2 & 3
Volgens mij zijn jullie al drie dagen enkel plaatjes aan het kijken. Ik heb nou eenmaal al heel veel verteld, maar nog veel meer om te laten zien. Hier dus Londen dag twee en drie!
#149 GREAT
Vandaag was het tijd om mijn koffer dicht te ritsen. Om nog even onder de bedden te kijken en op de valreep mijn tandenborstel uit de badkamer te halen – waarom vergeet ik die toch altijd? Zo zacht als we konden liepen we de smalle trap af, onze bagage achter ons aan hobbelend.
(‘Or we could just push it down.’ stelde ik voor. Onze gastvrouw keek me bedenkelijk aan. ‘Don’t worry. We won’t.’)
Na een paar goodbye’s en thankyou’s vertrokken we met de bus naar Camden Lock Market. We gaven onze laatste ponden uit aan zonnebrillen, armbandjes, truien en andere souvenirs die we niet nodig hadden. En toen begon de reis terug.
De sfeer veranderde met vlagen. Soms waren we druk, zingend, rennend, luid lachend. Dan weer praatten we over hoe het voelde alsof we elkaar beter hadden leren kennen, deze week. Hoe leuk de groep was, en dat we hoopten dat het zo zou blijven. En hoe geweldig we het hadden gehad. Dan waren we rustig, toch ook wel moe. En beseften we dat het bijna voorbij was.
(En dan was er nog een moment van doodse stilte, namelijk toen we in Nederland arriveerden en iedereen gefocust was op zijn eigen beeldschermpje.)
Ik stapte de bus uit, op dezelfde plek als waar ik vijf dagen eerder was ingestapt. Het voelde echter als een maand geleden. Want er was zoveel gebeurd. Ik had zoveel gezien, gedaan en vooral zoveel plezier gehad. Ik heb vijf dagen helemaal dáár kunnen zijn, aan niets anders denkend. En dat was heel fijn.
Rest mij één ding te zeggen: lieverds, bedankt voor een geweldige tijd.
#148 FREE
Voor het eerst sinds mijn aankomst in Engeland, scheen er een waterig zonnetje aan de hemel. ’s Ochtends kregen we een rondleiding op Harrow School, een van de meest prestigieuze boarding schools van Engeland. En dat straalde het dan ook aan alle kanten uit. Denk enorme groene grasvelden, grote boarding houses, een eigen kerk en sportschool. Indrukwekkend vond ik een oud klaslokaal, waar honderden leerlingen hun namen hadden gekerfd in de houten wandpanelen.
In deze kamer beleefde ik nog een klein fangirlmomentje, toen bleek dat er opnames gemaakt waren voor Harry Potter. De scene waarin de eerste spreuk geleerd wordt, wingardium leviosa, is hier opgenomen. En wie zat er precies op de plek waar Emma Watson, Hermione Granger, had gezeten? Inderdaad. Als Hermione fan vond ik dat heel leuk, ook gezien het feit dat ik best wel eens met haar vergeleken ben. lk denk gebaseerd op mijn nogal bossige haar en ehm… being a smartass in general.
Naast alle mogelijkheden die Harrow school bood, waren er ook een hoop restricties en verplichtingen. Een uniform dragen, hoge cijfers halen, lange dagen maken, waarna je niet naar huis ging. En tenslotte: no girls allowed. Want ‘it has always been that way’, en ‘it’s distracting for the boys’. Hm. Gelukkig hebben we the boys niet afgeleid met onze aanwezigheid, want ze hadden vakantie. Wij hadden gehoopt op achthonderd Britse jongens in pak, maar dat feest ging dus niet door. Vonden we best een beetje jammer.
De middag die volgde maakte een hoop goed. In tegenstelling tot op Harrow School, waren wij vrij en mochten we gaan waar we wilden. We hadden zo’n zes uur de tijd en konden overal heen, met onze metrokaartjes in de aanslag. Dus dat deden we. Met een flinke groep gingen we van Harrow-on-the-Hill terug naar het hartje van Londen. Ik voelde me heel volwassen, reizend door zo’n grote stad zonder enige vorm van supervisie. Het metrosysteem had ik me helemaal eigen gemaakt, wat dat gevoel alleen maar versterkte. (Ik hoop in stilte dat ooit alle kaarten zullen bestaan uit enkel gekleurde lijntjes en witte stipjes.) Ik wist waar ik was en waar ik heenging.
(Oxford Street, voor het geval je het nog niet geraden had.)
Voor het eerst in mijn leven heb ik letterlijk geshopt untill I dropped. ‘Carmen,’ verzuchtte ik rond een uur of half vijf, ‘ik moet écht even zitten nu.’ Een paar uur lang hadden we gelopen, gepast, geprobeerd en gekeken. We begonnen bij Nike Town en waren, na Topshop, Urban Outfitters, Boots en verschillende warenhuizen, op weg terug naar diezelfde enorme winkel midden op Oxford street. Inmiddels kon je het geen lopen meer noemen wat ik deed. Mijn voeten hadden nog steeds last van het ‘blauwe plekken fenomeen’. Ik kon enkel nog hobbelen. Gelukkig was daar de redding in de vorm van Starbucks. Maar niet voor lang – er moesten nog schoenen gekocht worden.
Het moet een grappig gezicht geweest zijn, twee meisjes, één rennend, één hobbelend, over de roltrappen van Nike Town. ‘Excuse me! Excuse me!’ De schoenen die maar niet uit Carmens hoofd gingen, bleken er niet meer te zijn. Het duurde best even voordat de verkoper daar achter kwam. Voor de metro richting Picadilly Circus, het ontmoetingspunt van vandaag, stonden er boven de grond al mensen te dringen. Dus we hadden haast.
Vraag me niet hoe, maar we arriveerden op tijd. We wisselden verhalen uit, lieten onze aankopen aan elkaar zien en vertrokken weer richting Catford. We eindigden de dag liggend op de tapijtvloer. We wilden nog even niet denken aan de koffers die ingepakt moesten worden, of de kamer die nu nog een ongelooflijke puinzooi was. We waren op. Maar het was weer top geweest, vandaag.
#147 WICKED
De woensdag begon rustig met een wandeling langs de Thames. Onze mini-pluutjes hadden het zwaar en dat was soms te merken – niet zelden passeerde ik een klasgenootje die tegen de wind in stond te stoeien met wapperend plastic en wiebelig uitziende spijltjes. We liepen over de Towerbridge, waarvan de spijlen er gelukkig wel stormbestendig uitzagen. De route eindigde bij het British museum. Het gebouw zelf vond ik het meest memorabel. Van buiten ziet het er enorm en massief uit, met dikke kolommen en gemaakt van zwaar gesteente. We zetten een paar passen door een donkere entree, om vervolgens uit te komen in een enorme ruimte. Het dak was van glas, waardoor de ruimte overspoeld werd met licht. We liepen wat rond, hingen wat rond. Ik kocht aardbeien en dat stemde me erg gelukkig, na een paar dagen enkel eten dat uit een pakje kwam.
’s Middags bezochten we Greenwich (je zegt ‘Grennitsj’. Ontdekte ik toen we er alweer weg waren), waar de nulmeridiaan ligt. We kregen een rondleiding, waarbij er een hoop werd verteld over de geschiedenis van Engeland. Ik heb eigenlijk totaal niet opgelet, moet ik je eerlijk bekennen. Ik weet dat het belangrijk is hoor, maar geschiedenis is zeg maar niet echt mijn ding. Daarnaast was onze gids nogal lang van stof. (Al mag ik daar eigenlijk niets van zeggen…) Tenslotte werd ik behoorlijk afgeleid, en wel door mijn eigen voeten. Die deden namelijk zo’n pijn dat ik constant op en neer hupste, van het ene been op het andere. Alsof heel mijn voetzolen vol blauwe plekken zaten, dat had ik echt nog nooit meegemaakt. Laten we zeggen dat ik blij was toen we met een boot teruggingen naar Londen.
Vanaf Leicester square verspreidden we ons over verschillende restaurantjes. Bij een random Italiaan at ik met een paar klasgenootjes, heel gezellig. We moesten wel een klein beetje haast maken, vandaag was er namelijk ook een avondprogramma. We gingen naar Wicked de musical, maar dat ging niet zonder slag of stoot. We moesten namelijk met de metro, midden in de spits. En met zo’n zeventig leerlingen, is dat geen pretje, kan ik je vertellen. Of ja – ikzelf vond het wel heel grappig. Het was nogal onduidelijk wanneer we nou wel in moesten stappen of niet. Soms konden we er niet eens met z’n allen in, omdat het zo druk was. De groep splitste zich steeds verder op, de docenten werden telkens iets paniekeriger. En wij maar lachen.
Uiteindelijk arriveerden we dan toch met de hele groep bij het theater. Veel jongens vonden het verhaal te zoetsappig, sommigen vielen in slaap, maar ik heb genoten, zoetsappig of niet. Ik houd gewoon van musicals, can’t help it. We misten de trein en wachtten een half uur op een verlaten perron. In de laatste trein richting Catford dommelde ik in slaap.
#146 TO THE MAX
Op dag één ben ik al op veel plaatsen geweest: van Eindhoven naar Calais, naar Dover, Canterbury en Catford. In die laatste stad werd ik de volgende dag weer wakker. Ik had geen geweldige nachtrust gehad – iets met een krakerig stapelbed – maar kwam toch zonder al te veel moeite mijn bed uit. Vandaag ging ik namelijk naar de stad waar het écht om ging: Londen.
We namen de DLR naar het centrum, waar ik in korte tijd heel veel zag. De Big Ben, dubbeldekkers, change of the guards, de Thames – het was toerisme to the max op deze regenachtige ochtend. Aan de route die we liepen was een soort speurtocht gekoppeld, waarvoor we verschillende dingen moesten doen. Van het beantwoorden van kennisvragen tot het uitvoeren van opdrachten. (Hoeveel leerlingen passen er in een telefooncel? Acht.) Naast de highlights van de stad, zag ik ook constant de onderkant van mijn paraplu – het regende, en niet zo’n beetje. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant: wel heel Brits.
De middag spendeerden we rondom Covent Garden, waar we onze tijd zelf mochten invullen. Samen met een paar vriendinnen ging ik iets teveel op in de stad, de mensen en de winkels. Samen met behoorlijke drukte in de metro resulteerde dit erin dat we een kwartier te laat waren op het ontmoetingspunt. Een doodzonde, dat begrijp je. Gelukkig mochten we nog mee naar de London Eye. Het was hoog. Mooi. En de wagons waren toch weer groter dan in mijn herinnering. We konden alle plaatsen zien waar we vandaag geweest waren, vanuit een ander perspectief. We maakten foto’s, kletsten bij en lieten onze voeten eventjes rusten na een lange maar wederom super leuke dag.
VIDEO: LONDON 2014
De komende dagen plaats ik hier de verhalen over Londen, vanuit Project 365. Maar omdat bepaalde dingen veel beter overkomen op bewegend beeld, heb ik ook een filmpje gemaakt van deze reis. Het is er een zoals jullie van me gewend zijn: met een blij muziekje dat sowieso nog drie dagen in je hoofd blijft hangen. En wanneer ik het hoor zal ik altijd terugdenken aan deze geweldige week.
PICTURE THIS: LONDEN DAY 1
Op dagen zoals deze maak ik natuurlijk meer dan één foto per dag! Hier een kleine selectie, gemaakt op de eerste dag van de Londen-reis. Gisteren vertelde ik al in woorden hoe het was, dus nu laat ik de foto’s voor zich spreken.
#145 THE UK FEELING
Het was maandag en ik had wat opstartproblemen. We gingen naar Londen en dat maakte me natuurlijk super enthousiast en blij enzo, maar… Het was pas vier uur ’s ochtends. Na een langdurig dilemma met mezelf had ik de vorige avond besloten om tóch de laatste Harry Potter film te kijken die op tv kwam, ook al was die pas om 23.15 afgelopen. Mijn enthousiasme moest dus nog een beetje op gang komen.
Ondanks het vroege tijdstip gebeurde dit vrij snel. En hoe kan het ook anders – zet zeventig leerlingen in een dubbeldekker en het is geheid feest, hoe laat het ook is. Er was muziek, gejoel en eten – the usual. Slapen lukte toch niet meer.
Na een bus- en bootreis van zo’n zes uur waren we natuurlijk wél moe. Maar daar was toen geen tijd meer voor; het was tijd om een stukje Engeland te gaan verkennen. Een stukje genaamd Canterbury, om precies te zijn. We bezochten hier een kathedraal, maar niet voordat we een half uurtje door de regen gelopen hadden. (Waarom weten we nog steeds niet. We liepen namelijk in een rondje.)
De kerk was mooi. Van een bepaald gedeelte vermoedden we dat er gefilmd is voor Harry Potter, gezien de grote gelijkenis met de corridors van Hogwarts. Vervolgens was er tijd om Canterbury op eigen houtje te verkennen. Ofwel, er was tijd om te shoppen. Ik kocht een boek bij Waterstones, maar hield me verder in onder het mom ‘dat kan ik in Londen ook kopen.’ Daar is meer tijd en meer keuze. We dronken thee in een leuk cafeetje en gingen weer terug naar de bus. Helemaal gaar, maar wel al ondergedompeld in de UK feeling.
Pas rond een uur of half negen kwam ik aan bij mijn verblijfplaats, een gastgezin in Catford. Al is gezin een groot woord – ik sliep in het huis van een alleenstaande mevrouw, samen met twee roomies. Het was een klein huis, maar wel knus en schoon, waar ik toch echt meer waarde aan hecht. De bedden zijn prima, er is wifi en zelfs een Wii, dus wij kunnen onze lol op hier. Maar vanavond niet meer. Na een hele lange dag zeg ik met een Brits accent goodnight. And I’ll see you tomorrow.
OUTFITS: LONDON
Wanneer jij dit leest ben ik in Londen. Wanneer ik dit schrijf, ben ik echter nog thuis. Een groot deel van mijn dag heb ik besteed aan het inpakken van mijn koffer. Want zoals je weet, is dat niet makkelijk.
Ten eerste wil ik er natuurlijk een beetje leuk uitzien. Dat je in Londen de toerist uit gaat hangen, betekent niet dat je er ook zo uit hoeft te zien. Nee, voor mij geen wandelschoenen, praktische heuptasjes of felgekleurde windjacks. Maar wat dan wel? Ja, dat heeft even geduurd, voor ik daar uit was. Even stond ik op het punt om gewoon de hele week compleet in het zwart te gaan, want mooi, klassiek en mysterieus.. (En vooral lekker makkelijk.) Maar ik was bang dat ik daar op den duur toch een beetje terneergeslagen van zou worden, dus zette ik door en stelde voor elke dag een outfit samen.
Toen ik daar eindelijk klaar mee was en de puinhoop op mijn kamer weer een beetje had weten te beperken, had ik geen zin meer om met al deze outfits op de foto te gaan. Omdat ik ze jullie toch graag wilde laten zien, besloot ik het op een andere manier te doen.
Jasje – Maison Scotch, Trui – Vince, Sjaal – (gestolen van) mama, Ketting – (gemaakt door) mama
Normaal voer ik een strikt anti-leggingbeleid, maar voor deze reisdag maak ik een uitzondering. Ik moet namelijk om vier uur (vier uur!) opstaan, omdat de bus richting Calais al om half zes vertrekt. Vervolgens zit ik nog een paar uur op een boot, dan weer in een bus… Ik zie het niet zitten om dat allemaal in een strakke spijkerbroek te doen. Een legging dus, wel met een trui die tot over mijn billen komt, dus ik vind het kunnen. En wat voor een trui, trouwens. Deze trui is puur feest, kan ik je vertellen. Zacht, niet te warm, niet te koud. En lekker groot, waardoor hij dus ook als jurkje gedragen kan worden. Fijne sjaal erbij, knot op mijn kop en ik zeg bon voyage.
Trenchcoat – Max Mara, Top – ba&sh, Broek – Fornarina
Een simpele combinatie voor dag twee, maar simpel kan juist vaak heel mooi zijn.
Vest – Essentiel… en de rest weet ik het merk niet van uit mijn hoofd. En het zit al ingepakt. En ik ga mijn koffer niet meer uit pakken. Sorry. Ik ben een luie blogger.
Dit is de outfit die voor donderdag op de planning staat. Een fijn vestje, een soort hippie-t-shirt en een leren short, waar ik natuurlijk een panty onder ga dragen, want in Londen komen de temperaturen waarschijnlijk niet boven de twintig graden uit.
Wat schoenen betreft heb ik het trouwens heel bescheiden gehouden. Twee paar gaan er mee: zwarte enkellaarsjes en mijn oh zo geliefde beige Clarks. Het zijn beide geen wandelschoenen (zoals ‘sterk wordt aangeraden!!!!’), maar ik weet zeker dat het wel losloopt.
(Hele slechte grap. Sorry.)
De andere twee dagen doe ik natuurlijk ook kleren aan, maar die setjes vond ik iets minder fotowaardig (lees: wel helemaal zwart), dus ik besloot gewoon de drie leukste hier te plaatsen. Hope you liked it!
De kunst van 