#148 FREE

Voor het eerst sinds mijn aankomst in Engeland, scheen er een waterig zonnetje aan de hemel. ’s Ochtends kregen we een rondleiding op Harrow School, een van de meest prestigieuze boarding schools van Engeland. En dat straalde het dan ook aan alle kanten uit. Denk enorme groene grasvelden, grote boarding houses, een eigen kerk en sportschool. Indrukwekkend vond ik een oud klaslokaal, waar honderden leerlingen hun namen hadden gekerfd in de houten wandpanelen.

In deze kamer beleefde ik nog een klein fangirlmomentje, toen bleek dat er opnames gemaakt waren voor Harry Potter. De scene waarin de eerste spreuk geleerd wordt, wingardium leviosa, is hier opgenomen. En wie zat er precies op de plek waar Emma Watson, Hermione Granger, had gezeten? Inderdaad. Als Hermione fan vond ik dat heel leuk, ook gezien het feit dat ik best wel eens met haar vergeleken ben. lk denk gebaseerd op mijn nogal bossige haar en ehm… being a smartass in general.

Naast alle mogelijkheden die Harrow school bood, waren er ook een hoop restricties en verplichtingen. Een uniform dragen, hoge cijfers halen, lange dagen maken, waarna je niet naar huis ging. En tenslotte: no girls allowed. Want ‘it has always been that way’, en ‘it’s distracting for the boys’. Hm. Gelukkig hebben we the boys niet afgeleid met onze aanwezigheid, want ze hadden vakantie. Wij hadden gehoopt op achthonderd Britse jongens in pak, maar dat feest ging dus niet door. Vonden we best een beetje jammer.

De middag die volgde maakte een hoop goed. In tegenstelling tot op Harrow School, waren wij vrij en mochten we gaan waar we wilden. We hadden zo’n zes uur de tijd en konden overal heen, met onze metrokaartjes in de aanslag. Dus dat deden we. Met een flinke groep gingen we van Harrow-on-the-Hill terug naar het hartje van Londen. Ik voelde me heel volwassen, reizend door zo’n grote stad zonder enige vorm van supervisie. Het metrosysteem had ik me helemaal eigen gemaakt, wat dat gevoel alleen maar versterkte. (Ik hoop in stilte dat ooit alle kaarten zullen bestaan uit enkel gekleurde lijntjes en witte stipjes.) Ik wist waar ik was en waar ik heenging.

(Oxford Street, voor het geval je het nog niet geraden had.)

Voor het eerst in mijn leven heb ik letterlijk geshopt untill I dropped. ‘Carmen,’ verzuchtte ik rond een uur of half vijf, ‘ik moet écht even zitten nu.’ Een paar uur lang hadden we gelopen, gepast, geprobeerd en gekeken. We begonnen bij Nike Town en waren, na Topshop, Urban Outfitters, Boots en verschillende warenhuizen, op weg terug naar diezelfde enorme winkel midden op Oxford street. Inmiddels kon je het geen lopen meer noemen wat ik deed. Mijn voeten hadden nog steeds last van het ‘blauwe plekken fenomeen’. Ik kon enkel nog hobbelen. Gelukkig was daar de redding in de vorm van Starbucks. Maar niet voor lang – er moesten nog schoenen gekocht worden.

Het moet een grappig gezicht geweest zijn, twee meisjes, één rennend, één hobbelend, over de roltrappen van Nike Town. ‘Excuse me! Excuse me!’ De schoenen die maar niet uit Carmens hoofd gingen, bleken er niet meer te zijn. Het duurde best even voordat de verkoper daar achter kwam. Voor de metro richting Picadilly Circus, het ontmoetingspunt van vandaag, stonden er boven de grond al mensen te dringen. Dus we hadden haast.

Vraag me niet hoe, maar we arriveerden op tijd. We wisselden verhalen uit, lieten onze aankopen aan elkaar zien en vertrokken weer richting Catford. We eindigden de dag liggend op de tapijtvloer. We wilden nog even niet denken aan de koffers die ingepakt moesten worden, of de kamer die nu nog een ongelooflijke puinzooi was. We waren op. Maar het was weer top geweest, vandaag.