Veel en weinig tegelijk. Laat me dat uitleggen.
Op school ben ik in de gebruikelijke eindejaarshectiek beland: een handvol so’s, twee literaire werken van weet-ik-het-hoeveel bladzijden en een onderzoek naar een maatschappelijk probleem. Dan nog wiskunde (sowieso problematisch), een performance (?) voor CKV en een praktische opdracht voor scheikunde, waardoor het voor mij zo mogelijk nog duidelijker is geworden dat ik nooit nooit nooit op een lab wil gaan werken. Ten slotte is de testweek ditmaal uitgewaaierd over twee weken. Dat is zo gedaan om het voor ons leerlingen wat minder stressvol te maken allemaal. Of dit effect behaald gaat worden, moet ik nog zien.
CKV-performance: abstractie op hoog niveau.
Scheikunde: toverdrank brouwen op hoog niveau
De motivatie is soms ver te zoeken. Wanneer het warm is en de dagen lang zijn, is er nou eenmaal veel te doen dat geen ‘huiswerk’ heet. Er is elke week wel sprake van een festival of een (eindexamen)feest. Ook het uitgaansgebied wordt met enige regelmaat bezocht, nu ik niet meer hoef te vrezen dat mijn tenen eraf vriezen wanneer ik om vier uur ’s nachts naar huis fiets.
Kortom: vanaf de vrijdag zijn er festiviteiten alsof het al vakantie is. En dan komt de maandag hard aan. Vriendin Colette verwoordde het erg treffend: ‘We gaan naar school tussen de weekenden door.’
Er gebeurt een heleboel, dus. Maar soms voel ik me leeg, ondanks alle dingen die ik doe en waarover ik nadenk. Dat klinkt misschien dramatisch, maar het is voor mij de meest kloppende omschrijving. De drukte in mijn hoofd maakt dan dat ik me nergens meer echt op kan focussen. Gelukkig kan ik inmiddels zonder schuldgevoel het besluit nemen om dit dan ook maar niet te proberen. Niet koste wat het kost elke taak tot in de puntjes af willen ronden, maar gewoon een avond op de bank gaan zitten en vol overgave niets doen. Gaan sporten terwijl ik ook had kunnen leren. Of een heel weekend geen boek openslaan, omdat mijn schema vol zit met leuke dingen.
(Ja, dit is een quote uit Harry Potter. Kon het niet laten.)
Ik weet dat, hoe deze periode ook mag verlopen, het over drie weken helemaal klaar is. Dat er dan even helemaal niets is, behalve dingen die me energie geven. Het zijn ook die dingen die ervoor zorgen dat ik de afgelopen weken prima ben doorgekomen. Ja, het was druk en ja, ik was geregeld moe, maar ik kan zeggen dat het goed met mij gaat. Dat ik me goed voel en blij ben en er een hoop lichtpuntjes zijn die me door de drukte heen helpen. Dingen om naar uit te kijken: een dag naar Pinkpop, een zonnige vrijdag met twee lieve vriendinnen en natuurlijk een hoop blijdschap vanwege geslaagde eindexamenleerlingen. (En niet te vergeten: het bijbehorende gala.) Dit alles maakt me blij en motiveert me om te proberen steeds positief te blijven, niet te veel te piekeren en alles te nemen zoals het komt. Een jaar geleden kon ik dat nog niet op die manier, dus ook het feit dat dit me nu wel lukt, zorgt voor een goed gevoel.
Nog een lichtpuntje in de nabije toekomst: de presentatie van mijn film. Ik kijk er erg naar uit, omdat ik eindelijk kan laten zien waar ik al die tijd mee bezig ben geweest. Anderzijds maakt het behoorlijk wat zenuwen in mij los. Dat lijkt misschien gek, aangezien ik op dat moment niets anders hoef te doen dan de afspeelknop indrukken – het eigenlijke werk is al gedaan. En toch ben ik nerveus. Het verbaast me niets, om eerlijk te zijn. Er komen mensen die belangrijk voor mij zijn en aan wiens mening ik veel waarde hecht. Ik sta achter hetgeen dat ik gemaakt heb en ben er zelf tevreden mee. Maar dat neemt niet weg dat ik heel benieuwd ben of de film overeen zal komen met het beeld dat die mensen ervan gevormd hebben, naar aanleiding van wat ik hen erover verteld heb.
De presentatie zal deze vrijdag, 26 juni, plaatsvinden. Er komen nog twee drukke weken en dan nog een soort van drukke week, die ik hopelijk in dezelfde goede modus ga beleven. Dus dan weten jullie weer wat er gaande is. Ten slotte, voor de strijders in de het-is-bijna-vakantie-strijd: hang in there. And stay positive.
De kunst van 