Met drie lieve vriendinnen was ik vandaag in Den Bosch. Omdat één van ons herstellende is van een heel rottig virus genaamd pfeiffer, werd het een iets andere ervaring dan verwacht.
‘Ik voel me zo bekeken,’ zei ze, terwijl we met z’n vieren langzaam de stad in schuifelden. ‘Ik weet zeker dat die mensen denken: ze is pas vijftien, maar gedraagt zich als een oma.’ Ze had gelijk. Sommige mensen keken inderdaad verbaasd achterom wanneer ze ons inhaalden. ‘Maar weet je,’ zei ik tegen haar, ‘ze kunnen het wel raar vinden… Maar dan weten ze alsnog niet wie van ons zich aanpast, en wie daadwerkelijk de kracht even niet heeft om snel te lopen.’
We deden het dus allemaal rustig aan vandaag. We gingen met de lift in plaats van de trap, namen ruim de tijd om te lunchen en al vrij snel daarna streken we neer op het terras. Er brak een hevig onweer los, dat wij vanonder een luifel en in de nabijheid van warmtelampen konden aanschouwen. Gewapend met onze parapluutjes trotseerden we af en toe de regen, om dan vlug weer ergens naar binnen te gaan om even te kijken. Of gewoon om even uit te rusten. En dat was oké. We hadden het toch wel gezellig.
Of het nu komt door pfeiffer, liefdesverdriet of zorgen: niet in staat zijn om dingen te doen, is rot. Zeker wanneer je veel kan, veel wil en misschien ook wel veel moet. Van jezelf, of van anderen. Maar soms is het niet anders en moet je gas terugnemen. Dat is vaak moeilijk te accepteren, zeker wanneer je ziet dat anderen het vlotte tempo wel aankunnen. Op die momenten zal je erop moeten vertrouwen dat er mensen zijn die af en toe stoppen, je ondersteunen en met je mee schuifelen. Totdat je langzaam weer terug kunt naar hoe het was, of naar hoe je het graag zou willen.
De kunst van 
Mooi Milou, word ik even stil van hoor! Terah
Het laatste stukje tekst van deze blog komt wel even binnen, mooi geschreven! Ik kwam net trouwens via via op je blog terecht en ben lekker aan het scrollen door je foto’s. Echt toffe foto’s!
Dankjewel voor je reactie, word er blij van!