Het is stil geweest hier op m’n blogje, om verschillende redenen. Drukte met school, drukte met leuke dingen. Daarnaast had ik even niet veel onderwerpen om over te schrijven. Dus ik dacht, dan doe ik het maar eventjes niet. Ik kan jullie wel met willekeurige info gaan vervelen, maar dat leek me niet zo’n goed plan. (Oh wacht, dat is eigenlijk wat ik altijd doe. Laat maar.)
Wat ik wel leuk vond om te merken: jullie missen mijn blogjes! Van verschillende mensen heb ik de vraag gekregen wanneer ik weer zou beginnen, of waarom ik niets plaatste. Voor sommigen is mijn blog een onderdeel geworden van hun dagelijkse (of wekelijkse) routine, en dat vind ik echt een hele grappige gedachte.
Zie deze blogpost maar als een soort update, om jullie bij te kletsen over wat ik heb meegemaakt de afgelopen weken. Het leek me wel handig om dit te doen aan de hand van foto’s, die ik natuurlijk heb voorzien van mijn vertrouwde commentaar.
Ik besprak met iemand deze effectieve leermethode. Credits gaan naar vriendin Merel, ik heb het niet zelf bedacht.
Voor Engels moest ik een brief schrijven, en ik bedacht me opeens: al drie jaar lang schrijf ik al mijn brieven naar vriendin Carmen. Of het nou voor Engels, Frans of Nederlands is, al mijn brieven gaan naar haar, en andersom volgens mij ook. Het is een beetje een traditie geworden.
Ik liep over het schoolplein en vond de sfeer opeens wel heel herfstig: niemand te bekennen, grijze lucht, blaadjes die rondgeblazen werden door de wind… Nou is deze foto ook wel in zwart-wit, dat werkt natuurlijk ook niet echt mee.
Ja fijn hoor, Snapchat… Sta je even rustig het leven te overdenken (tenminste, zo ziet het eruit. In werkelijkheid heb ik geen flauw idee wat ik daar stond te doen), en dan zie je dat een uurtje later terug op je eigen telefoon.
De inhoud van de schoolbibliotheek, niet meer in kasten maar in hoopjes op de vloer. De bibliotheek is dus al weg, maar de boeken zijn er nog… Raar.
Al vrij snel na het begin van het jaar werd er een groepsgesprek begonnen, met daarin een heleboel mensen uit V4. 196, 268, of 436 ongelezen berichten zijn niet ongebruikelijk. Waar gaat het dan over? Voornamelijk huiswerk (wat dat is, of de antwoorden ervan) of voetbal. Foto’s van samenvattingen, zoals je hierboven ziet. Expeditie Robinson, op donderdagavond. En natuurlijk een hoop flauwekul. ‘Is het de moeite waard om alles terug te lezen?’ Meestal is het antwoord ‘nee’.
Ik vond een lieveheersbeestje op mijn fietszadel na een dag op school.
Er heerst momenteel een vrij fanatieke strijd bij mij thuis, die te maken heeft met het spelletje Dots. Het spel zelf is te simpel voor woorden, maar het maakt blijkbaar toch iets los, want iedereen wil de highscore halen. Hierboven die van mij, maar 458 is volgens mij de hoogste die tot nu toe gehaald is hier. En daarmee bedoel ik niet alleen mijn familie: na een tijdje bleef de Dots-manie niet meer tot hen beperkt. Mocht je nog een uitdaging zoeken….
Laat huiswerk maken: donker buiten + licht (door mijn bureaulamp) binnen = een weerspiegeling in het raam
En daar sta je dan, voor een dichte brug. Het is wel een grappig gezicht vind ik, aangezien je op zo’n moment goed kan zien hoeveel scholieren er wel niet vanuit mijn dorp naar de middelbare fietsen. En ’s ochtends kan je ook nog zien op wélke school ze zitten: hoe harder ze moeten fietsen na het oponthoud, hoe verder de school.
Opstaan wordt voor mij veel moeilijker wanneer het nog donker is ’s ochtends, maar de zonsopgang die soms volgt op de fiets maakt een hoop goed.
Ik had het met iemand over de stoelen bij ons op school: wat een drama. De enige manier waarop je (of ik, ben ik de enige met dit probleem?) er normaal op kan zitten, is helemaal onderuitgezakt. Dat is niet top voor je rug, ziet er niet zo charmant uit en door docenten wordt het meestal ook niet goedgekeurd. ‘Ga eens rechtzitten!’
Yay, it’s back! Na twee jaar onafscheidelijk te zijn geweest van mijn horloge, moest ik laatst toch echt even afstand van hem doen. Hij liep niet meer, en moest dus gerepareerd worden. Ongeveer een maand droeg ik een horloge van mama. (Ook niet erg, het was namelijk een erg mooi horloge.) Vorige week kreeg ik hem weer terug, gemaakt en daarnaast helemaal shiney.
Oehh dit is lekker. Schil een appel en snijd hem in stukjes, gooi er een heleboel kaneel overheen (Tip vooraf: lees eerst het etiket op het potje, kerrie lijkt erg op kaneel.) Wil je het helemaal mooi maken dan doe je er ook wat rozijnen bij. Even in de magnetron et voilà, appeltaart, maar dan zonder taart.
Nog iets waardoor je hele huis lekker gaat ruiken: popcorn!
Dinsdagochtend fietste ik samen met Colette naar een basisschool een dorp verderop. Net als vorig jaar ga ik filosofielesjes geven aan een klasje en vandaag gingen we een keer kijken om kennis te maken. Moesten we de betreffende school wel eerst even vinden… Neem mijn falende richtingsgevoel, het feit dat ik bijna nooit in dat dorp kom, tel daar extreme mist bij op en je bent zo een kwartier rond aan het dwalen. Gelukkig waren we nog op tijd, en de eerste indruk van het klasje is heel positief. Volgende week dinsdag gaan we zelf onze eerste les geven, veel zin in!
De weg naar school is totaal niet spannend, maar met muziek als enige reisgenoot lijkt het nog wel langer te duren.
Een hartjes-aardappel! (Ik weet dat er mensen zijn die zich verbazen over het feit dat ik daar enthousiast van wordt. Maar laat mij gewoon, het is nou eenmaal zo!)
Tijd om te tekenen! Vorig jaar had ik vijf uur aan creatieve vakken op school: twee uur tekenen en drie uur cultuur. Een flink verschil met mijn rooster nu, dat volstaat met bèta vakken. Cultuur wordt niet gegeven in de bovenbouw, en tekenen heb ik niet gekozen. Ik moest kiezen: filosofie of tekenen, en uiteindelijk ben ik voor het eerste gegaan omdat ik dat niet thuis kan doen. Maar ik mis het wel, creatief bezig zijn op papier! Daarom besloot ik thuis maar eens aan de slag te gaan, al was het maar omdat mijn hoofd er zo heerlijk leeg van wordt.
De voeten van mijn overbuurman, die ik opeens op m’n scherm zag verschijnen toen ik per ongeluk mijn camera opende.
Een vervelings-instagram.
Dansen! Op de foto hierboven zie je de groep die voor mij danst. Meisjes van een jaar of tien zijn het, denk ik, heel leuk om te zien. En daarna mag ik zelf. Ook als ik dans kan ik even alles vergeten, heel lekker is dat. En ik kan ook nergens anders dan bij het dansen zijn met m’n gedachten – ik heb al m’n concentratie ervoor nodig.
Zo, nu weten jullie weer een beetje waar ik mee bezig ben geweest de afgelopen tijd! Ik ga zeker proberen om weer regelmatig dingen te plaatsen, want ik vind het zelf gewoon heel leuk om te doen. Tot snel, hoop ik dus!
De kunst van 