Het zijn vaak grote gebeurtenissen waar je naar uitkijkt. Een vakantie, groot feest. De uitvoeringsweek van het schooltoneel, zeilkamp. Maar het zijn de kleine dingen die ik het leukst vind om te onthouden. Van vroeger weet ik bijvoorbeeld nog hoe fijn ik het vond om in slaap te vallen bij het geluid van de stofzuiger beneden. Of wat voor geluid de grasmaaier maakte wanneer er een dennenappel in terecht kwam, en hoe het na het maaien zo heerlijk rook naar gras.
Het zijn die kleine dingen die me het gevoel van een bepaalde tijd terug kunnen geven. En al helemaal wanneer ik ze heb vastgelegd. Ik heb er denk ik al een hoop gehad. De gedimde dashboardlichtjes tijdens nachtelijke autoritjes naar Zuid-Frankrijk. De eerste fietstocht van het jaar waarbij de winterjassen over de sturen gedrapeerd zijn. Een lieveheersbeestje dat bijna over het hoofd was gezien, mooie lichtval tijdens een natuurkunde les, de eerste pepernoten van het jaar.
Vandaag werd het tijd om iets nieuws vast te leggen, namelijk het kijken van de serie New Girl samen met mijn broer Mart. In Amerika begon het, al snel werd het een kleine verslaving. (Vooral omdat de afleveringen maar zo kort duren. ‘Oké, nog eentje dan.’) Nu we weer thuis zijn, zien we elkaar een stuk minder dan wanneer we samen een kamer deelden op vakantie. Hij ging naar Frankrijk en is de hort op met vrienden, ik zie mijn vriendinnen ook weer en ga volgende week zeilen. Maar tussen de bedrijven door is er tijd om op zijn perfect opgemaakte bed neer te ploffen, een mini Magnum te eten en samen te lachen om New Girl. (Ze zeggen dat meisjes netter zijn dan jongens… Bij ons is dat niet helemaal het geval – het lijkt wel een hotelbed, met opgeschudde kussens en een teruggeslagen deken. Ook zeker iets wat ik me nog lang zal herinneren) Om na afloop te zeggen: ‘Oké, nog eentje dan.’
De kunst van 