Het was de laatste keer dat we voor hem zouden zingen. Hij was achttien en volwassen, dus hierna mocht het wel afgelopen zijn met dat ge-hiep-hiep-hoera. Voor mij de reden om ditmaal des te harder te klinken, natuurlijk. Ook officieus is het geen jongetje meer, besef ik steeds vaker. Wanneer hij met zijn ochtendafro en weekendbaard aan het ontbijt komt, als ik in de bijrijdersstoel naast hem zit, als ik hem zie met zijn vrienden, stuk voor stuk koppen groter dan ik ben. Dat besef laat me automatisch terugdenken aan hoe het eerst was. Martje die in elk straatnaambordje klom. Martje met wie ik ruzie maakte om de Nintendo DS, de badkamer en de dekens van een tweepersoonsbed. Martje die mijn hand pakte en me meenam op avontuur, met zijn pikachu-rugzak in de aanslag. Ik hoop dat het een beetje zo zal blijven. Ik denk dat ik gewoon blijf zingen. Hiep, hiep, hoera. 
Deze wilde ik jullie niet onthouden.
De kunst van 
Die is echt heel leuk