juli 2015 – De kunst van

IK HEB WEER EENS WAT TE VERTELLEN

26 juli 201510 mei 2019 Milou5 reacties

Daar ben ik weer, na wat officieel gezien de eerste week van mijn zomervakantie was. Vorige week zat ik nog niet volledig in de vakantiemodus. Regelmatig had ik het gevoel dat ik nog van alles moest doen, terwijl dat helemaal niet het geval was. (Op één enkel dingetje na. Maar daarover zo meer.) Het is een kwestie van wennen, denk ik; zoals ik na een vakantie weer op gang moet komen op school, moet ik na een schooljaar ook even ‘afkicken’.

De week begon samen met Lizzy, die jullie misschien kennen van mijn foto’s en verhalen over het schooltoneel. Afgelopen schooljaar speelden we voor het eerst samen in een stuk. Zo hebben we elkaar veel beter leren kennen en inmiddels kan ik zeggen dat ik er een goede vriendin bij heb. Tijdens een repetitie ontstond het plan om samen naar de Parade te gaan. Voor wie er niet mee bekend is: de Parade is een theaterfestival dat dit jaar voor de vijfentwintigste keer plaatsvindt. Het reist in de zomer langs Den Haag, Rotterdam, Amsterdam en Utrecht. In die laatste stad waren Lizzy en ik maandagavond. Het was voor ons allebei de eerste keer, maar zeker voor herhaling vatbaar. Alle voorstellingen vonden plaats in tenten, waardoor telkens een speciale sfeer ontstond. Zo was er een tent behoorlijk klein, waardoor je heel dichtbij de acteurs zat. Een andere was rond en heel hoog, waardoor er van alles boven en achter je gebeurde.

We zagen drie voorstellingen die avond en ik kan ze eigenlijk alle drie aanraden: ‘Shadows in the Cloud’ (cool & grappig), ‘Idiotorisch gestoord’ (absurd & grappig) en ‘Hallo Zomergast!’ (prettige chaos & fijne muziek). Mocht je ook willen gaan: de Parade staat tot en met 2 augustus in Utrecht, en daarna van 7 tot en met 23 augustus in Amsterdam.

9R7A3560

Hoewel ik ‘tiener’ een stom woord vind, was ik deze week blij dat ik er één was. Ik kon als tiener namelijk voor 33 euro drie dagen door Nederland toeren. Met al die tripjes naar Amsterdam en Utrecht kwam dat heel goed uit. Ik voelde me wel een behoorlijke sukkel toen ik online kaartjes besteld had die al verlopen waren, waardoor ik zo’n irritant servicenummer moest bellen om dat recht te zetten. De mevrouw aan de lijn was niet bepaald in een opperbest humeur. Het leek haar doel om aan mij duidelijk te maken dat ik inderdaad een behoorlijke sukkel was. Toen kon ik het weer niet laten te zeggen dat ik het vreemd vond dat er kaartjes werden aangeboden die niet meer geldig waren. Voor haar humeur werkte het niet erg bevorderend, maar ik kreeg wel mijn geld terug.

Eenmaal met Lizzy in de trein bleek trouwens na drie minuten al dat zij precies hetzelfde meegemaakt had, inclusief het gesprek met (waarschijnlijk dezelfde) vrouw van de servicebalie. We waren nog maar net onderweg en hadden al enorm de slappe lach. Dat beloofde veel goeds voor de rest van het weekend.

(Ik schrijf weekend, maar het was helemaal geen weekend. Als je niet meer weet welke dag het is, nou dan is het echt vakantie.)

Die belofte werd waargemaakt. We crosten op de fiets Amsterdam door, genoten dinsdag van het heerlijke weer en kletsten tot diep in de nacht. We besloten dat dit maar het begin van een Paradetraditie moest worden.

Verder sprak ik nog met vriendin Ilme af om bij te kletsen en vierde ik het begin van de vakantie met allemaal lieve mensen.

Er was nog één hobbeltje dat genomen moest worden voordat ik echt van al mijn verplichtingen verlost was. Donderdag stond namelijk mijn praktijkexamen gepland. Voor mijn gevoel had ik tijdens de lessen zo’n beetje elke mogelijke examenroute gereden. Toch kreeg ik die dag een andere route voorgeschoteld – dat zal je altijd zien. Ik had geen idee waar ik me bevond en niets kwam me bekend voor. Maar het was gelukkig rustig op de weg, en ik werd niet over hectische verkeerspleinen of onoverzichtelijke kruisingen gestuurd.

Toen ik voor mijn gevoel pas tien minuten gereden had, werd mij gevraagd de navigatie in te stellen richting het CBR. Op de snelweg haalde ik even wat vrachtwagens in, waarna ik de afslag nam. Vanaf daar kende ik de route maar al te goed en wist ik dus ook waar de eventuele moeilijkheden nog zaten. Dat was het moment waarop ik dacht: misschien ga ik gewoon in één keer slagen! Ik had me daar niet per se op ingesteld, omdat ik niet wist in hoeverre ik mijn zenuwen in bedwang zou kunnen houden. Maar voor mijn gevoel was alles goed gegaan, dus zou het zomaar kunnen lukken.

En het lukte. De examinator vertelde me zuinigjes dat het ‘voldoende’ was. Ik daarentegen was redelijk euforisch en er viel een behoorlijke last van mijn schouders. Donderdag kan ik als het goed is mijn rijbewijs ophalen en dan kan ik lekker kilometers gaan maken.

En zoals beloofd: nog wat foto’s van het Holifeest op mijn school. Een paar dagen geleden deelde ik al de aftermovie. Ik was in eerste instantie aanwezig om die te maken, maar kon het natuurlijk niet laten ook wat foto’s te schieten. Het was ondanks het slechte weer een hele leuke middag en avond. De feestcommissie bestond uit allemaal mensen uit mijn lichting, net als de mensen die op de dag zelf kwamen helpen, dus dat was heel gezellig. De dag erna kon ik met wattenstaafjes het gekleurde poeder van mijn camera poetsen, maar het was het waard.

In verband met privacy wil ik niet alle foto’s zomaar op mijn blog gooien, zonder toestemming van de gefotografeerden in kwestie. Er zijn er dus niet zo veel die ik hier kan plaatsen. Voor onderstaande mensen maak ik graag een uitzondering, omdat ik weet dat ze het waarschijnlijk wel prima vinden.

En dan ben ik wel weer uitverteld, denk ik zo.

HOLI – AFTERMOVIE

16 juli 201516 juli 2015 Milou1 reactie

Op mijn school vond voor de tweede keer een Holifeest plaats. Ik was aanwezig voor het maken van beelden. Binnenkort volgen tekst en foto’s, maar eerst, vers uit de montage: de aftermovie!

EEN PERFECT BEGIN VAN DE VAKANTIE

15 juli 201517 juli 2015 Milou2 reacties

Donderdagmiddag zette ik de laatste punt op mijn proefwerkpapier. Die avond nog werd dat uitbundig gevierd in de stad, en de dag erna was het meteen weer feest. Met Carmen en Mienke ging ik een weekend naar Amsterdam. Naast een tas vol kleding, nam ik ook mijn camera mee, waarmee ik het hele weekend foto’s maakte. ‘Maar zou je niet eens een kleinere camera willen kopen?’ vroeg Carmen. ‘Deze is zo zwaar.’ Mijn antwoord verbaasde haar. Ik heb namelijk wel een kleinere camera, maar gebruik ‘m niet zo vaak. Niets gaat boven het gevoel van foto’s maken met mijn spiegelreflex. Het was al even geleden dat ik dat uitgebreid had gedaan, dus nam ik ‘m dit weekend met liefde overal mee naartoe. Zwaar of niet.

‘Hallo, ik ben Carmen en ik ben nogal fotogeniek.’

First things first: ijsjes!

Met onze ijsjes liepen we richting het Museumplein, om daar neer te ploffen op het gras, waar de laaghangende zon nog heerlijk scheen. We kletsten wat, fotografeerden wat en verwonderden ons alle drie over het feit dat het nu écht vakantie was. Dit was het moment waarop het bij mij enigszins door begon te dringen.

(Bij Mienke drong het ook door, zoals je ziet.)

Al van tevoren was besloten dat vrijdagavond een relaxavond zou worden. We keken een film en deden een poging nog een tweede te kijken, maar dat haalden we al niet. En dat was helemaal oké – morgen weer een dag.

Die dag begon in het Vondelpark, waar we hardlopers toeristen op fietsen zagen ontwijken en expatkleuters zagen bootcampen.

Vervolgens gingen we naar de Utrechtsestraat. Al eerder had ik gehoord dat daar een hoop leuke winkeltjes zaten. We wilden niet naar de Kalverstraat of Negen Straatjes, omdat we daar al wel vaker waren geweest. Bovendien was het zaterdag én zomervakantie, dus daar wil je ook eigenlijk niet zijn dan. We kwamen er al snel achter dat de Utrechtsestraat inderdaad een bezoekje waard was. We gingen behoorlijk wat winkeltjes binnen, waaronder een pop-up store waarvan ik helaas de naam vergeten ben. Wel weet ik nog dat de winkel er erg tof uitzag, met schattige details zoals hierboven.

’s Middags haalden we allemaal lekkere dingetjes voor een picknicklunch op het gras.

Mienke dook toch nog even de boeken in.

Zaterdagavond hadden we wel plannen gemaakt om het Amsterdamse nachtleven te verkennen. Het zou misschien geen wilde nacht worden, aangezien de leeftijdsgrenzen in Amsterdam – anders dan in Eindhoven – streng bewaakt worden. Desondanks moesten er wat voorbereidingen getroffen worden. (Lees: haren en make-up.)

Maar eerst ploften we nog even op bed. En repareerden we nog een fiets. En toen konden we dan toch echt gaan.

Al fietsend – zowel heen als terug – ontdekte ik weer eens wat ik zo fijn vind aan Amsterdam: er is altijd wat te doen, of het nu half tien of ’s ochtends of ’s avonds is. Of half twee ’s nachts.

Misschien overbodig te vermelden: het was erg gezellig.

De volgende ochtend stonden we weer vroeg naast ons bed; Carmen had die avond een dansshow, waarvoor ze nog de hele middag moest repeteren. We zetten haar af bij het station, waar ze bijna naar binnen liep zonder haar tas mee te nemen. Zo vroeg was het, inderdaad.

Mienke en ik gingen nog even de stad in. We sprongen weer op de fiets en belandden bij Coffee & Coconuts, aan de Ceintuurbaan. Ik was er – op weg naar ergens anders – al een aantal keer langsgefietst. Van buiten ziet het er al heel gezellig uit, dus ik was vastbesloten er nog eens heen te gaan. Vandaag was het zover! Het is een behoorlijk grote zaak, waar je gezellig koffie kunt drinken. Je kan er ook terecht voor ontbijt, lunch en – ik spreek uit ervaring – lekkere homemade icetea. En verder is het gewoon heel mooi ingericht – zeker een aanrader dus!

De icetea in kwestie.

Rond een uur of twee gingen we weer richting huis, waar ik de hele middag Wimbledon keek vanaf de bank. Het was een weekend vol leuke dingen met leuke mensen – een perfect begin van de vakantie.

NOG EVEN OVER VWO 5

8 juli 20159 juli 2015 Milou2 reacties

Het is niet de eerste keer dat ik dit zeg: ik leef in schooljaren. Het begin en het einde ervan brengen veel veranderingen met zich mee, en het begin van een schooljaar voelt dan ook – meer dan 1 januari – als een frisse start.

Zo’n laatste schoolweek is voor mij dan ook een moment waarop ik als vanzelf terugdenk aan het afgelopen jaar. Het jaar waarin ik – geheel in stijl van mijn profielwerkstuk – het heft in eigen handen heb genomen wat betreft mijn leven en mijn geluk. Voor de zomer maakte ik er al een begin mee. Het was niet altijd makkelijk, maar dit jaar plukte ik er de vruchten van. Zo vaak heb ik gedacht: wat ben ik blij dat ik weer kan genieten en dat ik dingen weer intens beleef. Want één ding is zeker: dit jaar viel er heel veel te beleven.

De laatste zondag van de vakantie stond zoals altijd in het teken van roosterstress; heb ik gunstige uren, welke docenten krijg ik en vooral: bij wie zit ik in de les? Ik bleek geplaatst in V5C, een klas vol natuurkundigen en wiskunde B-ers. Daar ben ik er zelf natuurlijk één van, maar zo voelt het voor mij nog steeds niet. Het was een klein klasje, zo’n twintig man, met gek genoeg maar drie jongens erin. Al snel ontstond er een soort van tweedeling. Niks vervelends hoor, maar elke klas kent nou eenmaal kletsers en niet-kletsers. Mogen jullie raden in welke groep ik me bevond… Juist. Met nog zes andere meisjes vormde ik de groep die geregeld geërgerde blikken of wanhopige schuddende hoofden tot zich gericht kreeg. We noemden onszelf ‘The Row’, omdat we steevast in de rechterrij van de klas zaten. Het is aan hen te danken dat ik alle natuurkundelessen heb overleefd. Wat The Row ook heeft veroorzaakt: er hoeft maar één iemand het woord ‘quark’, ‘neutrino’ of ‘energiebalans’ te noemen en ik heb al de slappe lach.

(En zoals je kunt zien, werden er ook de nodige selfies gemaakt. Hierboven een bescheiden selectie.)

VWO 5 was het jaar waarin ik geacht werd na te gaan denken over mijn toekomst. Omdat ik mezelf ook geregeld afvroeg wat ik nou zou gaan doen, bezocht ik heel wat open dagen. Ik ging naar de TU Eindhoven, de Universiteit van Amsterdam, de Kunstacademie in Utrecht en de Filmacademie in Amsterdam. Daar wil ik volgend jaar nog de Universiteit van Utrecht aan toevoegen, en dan denk ik dat ik er wel uit ben.

Waar school de eerste jaren vooral uit lessen en toetsen bestond, gebeurt er inmiddels steeds meer omheen. Zo organiseerde ik een kerstquiz, samen met vier vriendinnen (en tevens klasgenoten), om op die manier met VWO 5 het jaar af te sluiten. Ik denk dat we tijdens het bedenken van de vragen nog het meeste lol hebben gehad. Naast een aantal serieuze categorieën als ‘nieuws’ en ‘kennis over de school’, ging de rest over uiteenlopende flauwekul: uitspraken die docenten ooit gedaan hadden, bizarre feitjes over medeleerlingen en fotovragen – in welk lokaal staat deze bloempot?

Ik ging naar het gala, waar ik een hele leuke avond had en alvast kon proeven hoe het volgend jaar zou zijn. Verder was ik weer minimentor, hielp ik mee op een themamiddag, deed ik voor de laatste keer mee aan het schooltoneel, leidde ik groep acht rond, maakte ik foto’s bij het theater en rondde ik mijn profielwerkstuk af. Daarnaast maakte ik nog af en toe mijn huiswerk. De sfeer die er rond de meeste lessen hing kon ik heel erg waarderen: minder betutteling, meer ruimte voor discussies en interessante gesprekken. En om gewoon te lachen met z’n allen.

Het schooljaar 2014-2015 stond ook in het teken van concerten en festivals. Ik ging naar Ben Howard, 538 Kingsday, Pinkpop en het festival van de Volvo Ocean Race, waar Racoon optrad. Bij Ben Howard stond ik helemaal zen te genieten van de muziek die ik al zo vaak geluisterd had. Bij 538 was het juist een kwestie van constant springen met een hele leuke groep mensen. Ook werd ik daar een beetje verliefd op Nielson. (Ik was niet de enige.)

Pinkpop was een ervaring om nooit meer te vergeten. Vooral OneRepublic bezorgde me kippenvel en stiekem ook een paar tranen. Het Volvo Ocean Race Festival is pas kort geleden. Racoon zong naast I Love You More ook Blackbird, één van mijn favoriete liedjes, dus dat stemde me intens gelukkig.

Qua muziek was dit voor mij ook het jaar van Bastille, Ed Sheeran, Chef’ Special, Sam Smith, John Mayer, Lorde, Banks, James Bay en Matt Simons. Die laatste komt in oktober naar Eindhoven (of all places). Het eerstvolgende concert staat dus alweer op de planning!

Dit jaar heeft zich een groep met hele lieve mensen gevormd. Mensen met wie ik kan lachen en huilen, bij wie ik mezelf kan zijn en met wie ik het vooral altijd heel gezellig heb. We hebben dit jaar een hoop gedaan samen: feestjes, spontane avondjes aan iemands keukentafel, Sinterklaas, carnaval en zo kan ik nog wel even doorgaan. Geregeld wordt er gevraagd: wie gaat er mee iets doen vandaag? En wie er dan ook op komt dagen, het is altijd leuk. Liefde voor jullie, toppers!

Natuurlijk gebeurden er niet alleen maar positieve dingen dit jaar. In september kwam een oud-trainer van mij te overlijden. Hij was nog veel te jong en moest een heel gezin achterlaten. Voor mij was het de eerste keer dat er iemand overleed die echt dicht bij me stond en met wie ik een bepaalde band had. Op die dag schreef ik: “Een zoete foto op een bittere dag. Bitter en zout, als alle tranen die er gehuild zijn. Vanwege het verdriet dat bestaat, omdat jij er niet meer bent. Terwijl juist jij er altijd was.” Het nummer dat op de dienst gedraaid werd, kan ik nog steeds niet horen zonder aan Ralph te denken.

Die avond nog stapte ik in de auto voor mijn eerste rijles. Ik twijfelde of ik wel moest gaan, maar het stond al een tijd gepland en bood me ook afleiding. Vele lessen volgden. In eerste instantie vond ik het heel frustrerend, omdat ik het niet meteen kon. Niet slim om het op die manier te bekijken: natuurlijk kon ik het niet meteen, anders had ik helemaal geen les hoeven nemen. En die frustratie zou me niet verder helpen. Het duurde even voor ik dat doorhad, maar sindsdien ben ik steeds met goede moed achter het stuur gaan zitten. En zoals ik in de vorige post al zei, mag ik bijna op examen. Het heeft even geduurd, maar dat geeft niet. Het resultaat – een rijbewijs – is hetzelfde.

Seminyak

Toronto

Curaçao

Berlijn

Kaapstad

Ik zag een hoop van de wereld, dit jaar. Wanneer ik bovenstaande foto’s zie, kan ik bijna niet geloven dat ik ze zelf gemaakt heb. Want dat betekent dat ik daar geweest ben, op al die geweldige plekken. Dat ik dat kan en mag voelt als een enorm voorrecht. Ik heb zo genoten van alle nieuwe culturen die ik ben tegengekomen en heb naar hartelust kunnen fotograferen, filmen en schrijven over mijn ervaringen. De herinneringen aan al die mooie reizen worden nog regelmatig opgehaald, en ik weet zeker dat ze niet snel zullen vervagen.

Een hele bijzondere reis maakte ik vanuit school. De reis op zich was mooi: we bezochten Berlijn, Krakau, Auschwitz en Dresden. Maar de mensen met wie ik ging, maakten het extra speciaal. Met z’n allen beleefden we slapeloze nachten, hadden we bijzondere gesprekken, werd er veel gelachen en soms gevloekt na heel wat uren in de bus. We hebben elkaar weer beter leren kennen. En dat geldt voor dit hele jaar, wat mij betreft. We zijn weer meer één groep geworden. En volgend jaar moeten we het echt met elkaar doen: vrienden uit VWO 6 of Havo 5 zijn vertrokken. Gelukkig hebben we allemaal hetzelfde doel voor ogen: slagen. Daarbij heb ik nog een persoonlijke doel voor volgend schooljaar: heel veel lol hebben en genieten, om zo mijn middelbare school tijd op een mooie manier af te sluiten. Aan hen gaat het niet liggen, dat is zeker.

DIT WAS MIJN WEEK (EN EEN BEETJE MEER)

6 juli 2015 Milou2 reacties

Dit was mijn week (en een beetje meer). Want ‘Dit was mijn week en vier dagen’ klinkt nou eenmaal minder leuk.

Hierboven zie je dat ik duidelijk niet de enige ben die van gestreepte shirtjes houdt. Dinsdag tijdens het eerste uur bleek al dat we met vier mensen eenzelfde soort t-shirt aanhadden. In de pauze zagen we dat de streepjesclub die dag zeven mensen telde. Alsof we het zo afgesproken hadden. (On tuesdays, we wear stripes.) Dat moest natuurlijk even vastgelegd worden. (Wegens vermoeide we-zijn-aan-vakantie-toe-hoofdjes, was besloten die er maar niet op te zetten.)

Vrijdag vond de presentatie van mijn film plaats, in de collegezaal op school. Het is allemaal goed verlopen: er heerste een fijne sfeer en de film werd goed ontvangen. Inmiddels is ‘Wie we zijn’ 1000 keer bekeken. In YouTube-Land is dat misschien helemaal niet veel, maar voor mij is dat een behoorlijke mijlpaal. Wat ik vooral heel bijzonder vond om te merken, was wat het allemaal teweeg heeft gebracht. De hoeveelheid reacties die ik heb ontvangen was best overweldigend: via Facebook, Whatsapp, Instagram – het hield maar niet op. De meesten waren enthousiast, anderen zelfs geëmotioneerd. Dat had ik van tevoren nooit kunnen bedenken, dat iets van mijn hand dat kon veroorzaken.

Voor de nieuwsgierigen: de beoordeling (want oh ja, het was ook nog een profielwerkstuk) krijg ik donderdag. I’ll keep you posted!

Zowel op maandag als op vrijdag zat ik weer achter het stuur. Inmiddels heb ik genoeg uurtjes in de Opel gemaakt om te kunnen zeggen dat ik bijna op examen mag. Spannend!

Donderdag had ik de laatste lesdag van het schooljaar, want op vrijdag zou de testweek officieel beginnen. De invulling van de laatste lessen was heel afwisselend. Bij het ene vak was één klacht over de hitte al genoeg om de rest van het uur slechts een beetje te keten. Bij filosofie sloten we op donderdag het jaar af met taart. Andere docenten zetten ons juist zonder pardon aan het werk met een oud eindexamen. Soms was het ook wel nodig, omdat er nou eenmaal nog veel moest gebeuren voor de naderende test.

Bij biologie bijvoorbeeld, bij uitstek een les waar veel lol getrapt wordt, was dat nu eens niet het geval. Het gehele uur werden er in rap tempo vragen gesteld en beantwoord. ‘Dit is denk ik de meest productieve les ooit,’ mompelde ik lachend tegen mijn buurvrouw, waarna ik meteen moest bukken voor een prop papier die naar mijn hoofd geworpen werd. Ik had niet gedacht dat de docent mijn opmerking ook zou horen.

Die avond gingen we (net als de rest van Nederland) barbecuen. En dat zag er best feestelijk uit, vond ik zelf.

Ik maakte nog een foto van de mooie lucht.

En voor de rest waren mijn activiteiten vrij eenduidig: leren, leren, leren. Al probeerde ik tussendoor ook regelmatig wat zonnestraaltjes mee te pakken of ergens in een zwembad te springen.

Hierboven was ik bezig met mijn aller liefste lievelingsvak: wiskunde! Ik was zo mogelijk nog minder gemotiveerd dan anders om eraan te werken, aangezien het hoofdstuk waar we mee bezig waren geen examenstof was. Dat betekent dus dat ik er nu een toets over moest maken, om er vervolgens nooit meer iets mee doen. Daarnaast was het ook gewoon een moeilijk hoofdstuk. En het was warm, natuurlijk. Maar die toevoeging kan je in principe achter elke zin in dit verhaal plakken.

Mijn eerste cijfer heb ik inmiddels binnen: een 9,8 voor filosofie! Het was geen moeilijke test, dat moet gezegd. Voor mijn overgang of voor mijn gemiddelde maakte dit cijfer niet zoveel uit, maar toch ben ik er blij mee. Alleen al omdat ik het vak heel leuk vind en er een kans bestaat dat ik er verder mee wil. Ik heb dit jaar wel een aantal tienen gehaald, maar dat was meestal een kwestie van domweg dingen uit mijn hoofd leren. Dan valt er aan een filosofietest meer eer te behalen, wat mij betreft.

Dus dat was mijn week (en een beetje meer). Op naar de volgende!