Weekendmake-up
Het begin van mijn zaterdag is in drie woorden te omschrijven: school, school, school. Zo vlak na de testweek is er nog geen sprake van bulten huiswerk. Maar wanneer ik daadwerkelijk alles wil maken wat er wordt opgegeven (en dat neem ik me meestal wel voor, aan het begin van een nieuwe periode), ben ik toch twee uur bezig.
Weekendjurkje
’s Middags was ik in de stad te vinden, onder de terrasverwarming van een café op de Markt. Ik had afgesproken met een vriend die ik al even niet meer gezien had. Fijn dus om weer bij te kunnen kletsen. Hij is zo iemand waarmee ik nooit uitgepraat zal zijn. We hebben bijna drie uur op het terras gezeten en nog had ik het idee dat we elkaar een hoop te vertellen hadden. Maar dat is dan een goede reden om snel weer af te spreken.
Weekendactiviteit
De zaterdagavond besteedde ik heel avontuurlijk op de bank. Ik had wel iets leuks te doen, namelijk het monteren van beelden die ik de dag daarvoor gemaakt had. Eerder vertelde ik al dat het mij voor mijn filmproject belangrijk leek, om mijn hoofdvraag (‘Wat maakt ons tot wie we zijn?’) aan een heleboel mensen te stellen. De puberteit is een fase waarin je over deze vraag (bewust of onbewust) steeds meer na gaat denken. Daarom besloot ik verschillende klassen van mijn eigen middelbare school te interviewen.
Eerder ging ik al langs in een vierde klas, vrijdag was de brugklas aan de beurt. Naast dat ik merkte dat ze behoorlijk overvallen werden door deze vraag, zo vlak voor het weekend, vond ik ook dat ze met hele verassende antwoorden kwamen. Brugklassers zijn meestal nog onbevangen, ze zeggen wat ze denken en dat is in zo’n interview heel leuk. Met het monteren van de beelden was ik wel een avondje bezig, maar dat was, door het materiaal waar ik mee werkte, helemaal niet erg.
Mijn – inmiddels enigszins gehavende – script
Zondag was een drukke dag, die gelukkig nog enigszins rustig begon. Ik kon lekker uitslapen – zoals dat eigenlijk iedere zondag zou moeten zijn. Om twaalf uur ging ik ergens heen waar eigenlijk niemand op zondag wil zijn, namelijk school. Het was om een goede reden, dat wel: de hele middag vonden er repetities plaats voor het schooltoneel. Meestal zijn die op dinsdagmiddag, maar naarmate de uitvoeringsdata dichterbij komen, is er af en toe ook een zondag ingepland.
Dat betekent vijf uur repeteren – klinkt heel lang, maar het is zo voorbij. We deden één of andere opwarming die enorm op mijn lachspieren werkte en gingen vervolgens aan de slag met verschillende scènes.
En het awesome hoesje waar het in zit
Het stuk gaat over een groep mensen die elkaar al heel lang kennen. Het is een hechte groep, waarin iedereen het idee heeft alles van elkaar te weten. Alles loopt volgens een vast stramien. Echter, wanneer er eens iets anders loopt dan gewoonlijk, donderen alle verhoudingen in elkaar. Er wordt van alles opgebiecht en dit zorgt voor veel spanning. Ondertussen probeert de groep richting de buitenwereld de schijn op te houden. Ook eisen alle individuen zo nu en dan de aandacht op – ondanks de heftige gebeurtenissen hebben ze toch nog behoefte aan hun momentje in de spotlights.
Na een lunch met de hele groep was het tijd voor een doorloop – voor het eerst kwamen alle scènes die we tot nu toe gerepeteerd hebben, samen en lieten we het zien aan de andere groep. (Er zijn twee groepen die ieder een eigen stuk gaan spelen.) Voor mij is dat altijd een moment om naar uit te kijken. Enerzijds omdat ik altijd heel benieuwd ben naar het stuk van de andere groep, anderzijds… omdat het gewoon leuk is. Spannend, ook wel – je hebt opeens publiek, na twee maanden tegen een muur aangepraat te hebben. Ook is het inspannender dan een gewone repetitie, omdat je niet even een momentje voor je uit kan staren, tussen scènes door. Iedereen is tijdens het hele stuk op, dus moet je er constant bij zijn. Ook al heb je geen tekst, het is toch belangrijk te reageren op je medespelers. Al is het maar met een heel klein knikje of een geërgerde blik.
Vanuit school ging ik vlug naar huis, om vervolgens door te gaan naar het Parktheater in Eindhoven. Om zes uur begon daar de uitvoering van Flexx’n, de dansschool waar mijn vriendin Carmen ook danst. Het was niet de eerst keer dat ik erbij was, maar ik ben telkens weer onder de indruk. Het ziet er altijd zo strak en snel uit – soms betrapte ik mezelf erop dat ik met open mond zat te kijken. Er was ook een groepje met kinderen, die allemaal niet ouder dan 5 geweest kunnen zijn. Er was er één met een superman-shirt, een ander had een zwart tutuutje aan. En dan stonden ze daar een beetje te zwaaien en te springen en gewoon schattig te zijn. Ik smolt, dat begrijp je.
Zo werd het het half tien en had niemand nog echt avondeten gehad. De show was afgelopen en iedereen had honger – McDonalds was de oplossing. En zo zat ik op zondagavond, tien uur, kipnuggets te eten. Moet kunnen. Om kwart voor elf was ik thuis en toen moest ik natuurlijk nog van alles doen. Spullen opruimen, spullen klaarleggen – ’s ochtends ben ik niet tot dat soort dingen in staat. En zo was het al lang maandag toen ik mijn ogen sloot.
Een fijne week gewenst!
Waar je makkelijk een liter thee per dag drinkt.
Nog voordat carnaval begonnen was, besloot ik hier te delen 
Dus, wat heb ik de hele avond gedaan? Vooral dansen, springen, zingen. En mensen kijken, natuurlijk. Dat vond ik misschien nog wel het leukste onderdeel, aangezien sommigen echt heel creatief geweest waren. Bijvoorbeeld een meisje dat verkleed was als wegpiraat. Haar kleding was een kruising tussen een piraat en een toerist, met Hawaï-bloemenketting en zwaard. Regelmatig zwaaide ze met een wegenkaart, met daarop geschreven: ‘Op weg naar de klote.’ Vond ik erg leuk gevonden.
De kunst van 