EEN EXCUUS OM VEEL TE ZUIPEN

Al ruim een maand geleden werden de eerste voorbereidingen zichtbaar. Op het plein voor de kerk liepen mensen heen en weer met balken en wit zeil. Een paar dagen later stond er een enorme witte tent. Boven de winkels hangen borden met uitspraken in dialect. Op school werd er gepraat over kostuums en pakjes, wie er nog dit of dat te leen had en wie voor welke dag kaartjes had gehaald. ‘En fijne dagen, hè!’ werd mij gisteren nageroepen, bij wijze van afscheidsgroet. Fijne dagen – alsof het Kerstmis is! In Brabant zijn de dagen die eraan komen, voor veel mensen belangrijker dan Kerst. Al maanden wordt er naar uitgekeken: carnaval.

Hoewel het van oorsprong een katholiek feest is, heeft carnaval daar voor mij weinig meer mee te maken. Ik associeer het met harde, lompe muziek, dringende mensenmassa’s en vooral: bier. Bier dat je schoenen aan de vloer laat plakken en waar je de volgende ochtend nog naar ruikt. Carnaval heeft het imago alleen maar leuk te zijn wanneer je (heel) veel gedronken hebt. Dat roept bij mij meteen de vraag op: is en feest waarvoor je bezopen moet zijn om lol te hebben, eigenlijk wel leuk? Of werkt het andersom en is carnaval enkel een excuus om veel te zuipen?

(Correct me if I’m wrong, maar ik neig naar optie twee.)

Als Brabander kan je het eigenlijk niet maken dit te zeggen, maar ik doe het toch: mijn feest is het niet. Ik kan niet zo goed tegen de extreme drukte en vind dronken mensen niet altijd gezellig – voornamelijk irritant. Zaterdag is het toch zover: met een hele groep vriendinnen ga ik een avond doorbrengen in ‘De Tent’, zoals het ding genoemd wordt. Met hen heb ik het sowieso wel leuk. Daarnaast vind ik dat ik het op z’n minst één keer meegemaakt moet hebben om er een eerlijk oordeel over te kunnen vellen. Want misschien mis ik iets. Misschien snap ik als ‘buitenstaander’ niet wat de magie van dit feest is. Weet ik nog niet wat het zo geweldig maakt, maar ga ik dat zaterdag meemaken.

De meeste van mijn vriendinnen zijn behoorlijke diehards wanneer het op carnaval aankomt: de nacht doorhalen, overdag slapen, een nieuwe outfit aantrekken, bodempje leggen en weer door. En dat vijf dagen achter elkaar. Voor mij is dit mijn ‘ontgroening’, vandaar dat ik het bij één avond houd. ‘Maar ik heb nog kaartjes voor de andere dagen, als je wilt.’ zei één van mijn vriendinnen. Mochten mijn opvattingen omtrent dit feest radicaal veranderen, dan heb ik de kans er nog wat extra avonden van te genieten.

Dus voor nu: alaaf. En wordt vervolgd.