Je zou zeggen dat sleeën makkelijker is dan skiën. Er zijn zoveel kleuters die het doen – dat kan nooit heel moeilijk zijn. Ha, fout. Sleeën is wel moeilijk. Het gaat heel hard. En het is best eng. Maar boven alles is het heel erg grappig.
Vanavond was het weer zo ver hoor: het befaamde Nachtschlitteln in Arosa. Op donderdagavond blijft de lift langer open en kan je van vijf tot negen naar hartelust naar beneden sleeën. Het klinkt misschien een beetje suf of kinderachtig. En dat zou het ook zijn, als je op een normaal weitje naar beneden zou roetsjen. Maar de Schlittelnbahn in Arosa is niet zomaar een weitje. Het is een heus parcours, met alle haarspeldbochten, hobbels en steile hellingen van dien. En als gevolg daarvan de bijkomende lachstuipen, crashes in de tiefschnee en gestuiter over de baan.
Het leek veel sneller te gaan dit jaar. Dat zou kunnen liggen aan het feit dat ik iets schijteriger geworden ben. Maar zelf had ik een andere oorzaak beredeneerd. Vorig jaar bestond de baan namelijk uit behoorlijk wat poedersneeuw, waar je flink je hakken in kon zetten. En dan stond je vrij snel stil. Dit jaar was de baan echter veel ijziger, waardoor remmen er niet echt in zat. Er was niet echt een optie tussen ‘stilstaan’ en ‘als een malle naar beneden stuiteren’. De jongens maakten een wedstrijd van het sleegebeuren, en kozen natuurlijk voor de hoogste versnelling. Ik probeerde toch die tussenliggende optie mogelijk te maken. Soms lukte dat. En soms ook niet, getuige de blauwe plekken op mijn achterwerk. Niet zo erg – morgen hoefde ik er alleen nog maar mee in de trein en het vliegtuig te zitten.
De kunst van 