Nieuwjaar – De kunst van

ingehaald door tijd

6 januari 201815 april 2020 Milou2 reacties

Het jaar begon doorweekt op een parkeerplaats. Een tropische regenbui overviel ons op weg naar 2018. Het was zwemmen-met-kleren-aan-regen, we-doen-hier-niets-tegen-regen en zo liepen we om half twaalf haastig door de uiteen geweken menigte naar huis.

De weg was rustig, enkele mensen verplaatsten zich nog vluchtig naar hun bestemming. Als het ene jaar het andere wordt, wil je tenminste zelf nog op één plek zijn. (Het is tenslotte al verwarrend genoeg, dat concept van tijd en ruimte en dat de aarde draait en dat het bij de één al een ander jaar is.) Je wil dat het klopt wanneer de klok slaat, al je geliefden bij elkaar en dat de champagne bruist, dat het feest gaat en de muziek het liefst een beetje leuk meedoet richting de climax van het jaar. Je wil dat alles even goed is, tijdens een einde en begin tegelijk. Zo wordt die ene slag van de klok vanzelf belangrijk.

(Terwijl ze er elke dag zo veel slaat.)

Wij werden ingehaald door tijd. 2018 begon – kippenvel, natte haren, uitgelopen mascara – doorweekt op een parkeerplaats. Maar memorabel was het zeker.

Lieve lezer, een heel gelukkig 2018 gewenst. Bedankt dat je – sinds 2012 of vorig jaar of vorige week – de tijd hebt genomen om mijn verhalen te lezen, mijn beelden te bekijken en te laten weten wat je ervan vond. Op naar een jaar vol nieuws om over te schrijven. Veel liefs, Milou.

bloemen van vuur

1 januari 201715 april 2020 MilouPlaats een reactie

Processed with VSCO with b1 preset

Het is 31 december en de stad zit op slot. Waar Nederlanders klaar zijn met vuurwerk, vanwege kat of hond of kind of milieu, sluit men hier de verkeersaders ervoor af. De straten kleuren rood, vanwege de weg te jagen geesten of gewoon voor het plezier, voor de explosies die je voelt tot in het diepste van je buik.

We komen terug van het strand en rijden regelrecht de puinhoop in. Het is warm in de auto. Een bijna onmogelijk, maar toch aangenaam soort warmte aan mijn natte lichaam. Mijn haren laten zoute druppels achter op mijn rug en de verhitte bekleding verspreidt de geur van plastic. Het maakt me enigszins misselijk. Tegelijkertijd wens ik het in een potje mee naar huis te nemen.

Zo ruikt alles hier sterk, alsof de zon niet alleen de kleuren, maar ook de geuren helderder maakt. De olieraffinaderij, asfalt dat dampt na een regenbui. Een echte kerstboom in de zon, tropische planten in de ochtend. En de kruitdampen, zoals ze vanavond in de haven zullen hangen

Het zal druk zijn, alsof het hele eiland op één plek is samengekomen. Een mengeling van toeristen, locals en stagiairs die een avond vrij konden regelen, samen op een drijvende brug. Muziek van vijf kanten, onderbroken door bijna-bommen die echoën in de nauwe steegjes. Ik zal denken dat het fout gaat. Het zal niet fout gaan.

We zullen aftellen, een mengeling van Spaans, Engels, Papiamento en Nederlands. De lucht zal oplichten; bloemen van vuur en patronen die wegwaaien in de wind. Ik zal over de reling leunen en de explosies voelen tot in het diepste van mijn buik, totdat er slechts rook overblijft aan de donkerblauwe hemel.

Het is één januari, de stad zal weer stil zijn. De rode sneeuw aan restanten wordt richting de goten geveegd, in de hoop dat het water ze mee zal nemen. Dat zal het doen.

Lieve lezer: ik wens je een heel gelukkig 2017.

LAST PICTURES

13 januari 20149 januari 2014 MilouPlaats een reactie

Met de harde knallen worden de boze geesten verjaagd, zodat men ‘schoon’ het nieuwe jaar in kan. De stoepen kleuren rood na deze traditionele pagara’s.

En dan zijn we eindelijk aangekomen bij de laatste Curaçao-foto’s, gemaakt vlak voor of vlak na de jaarwisseling. Ik zal je eerlijk zeggen dat ik van de meeste niet precies meer weet wanneer ik ze maakte. De dagen op Curaçao veranderen na een tijdje in een blur van strand, zon en zee. Dat je niet meer weet welke dag het is, hoe lang je er al bent of er nog zal zijn.