Het jaar begon doorweekt op een parkeerplaats. Een tropische regenbui overviel ons op weg naar 2018. Het was zwemmen-met-kleren-aan-regen, we-doen-hier-niets-tegen-regen en zo liepen we om half twaalf haastig door de uiteen geweken menigte naar huis.
De weg was rustig, enkele mensen verplaatsten zich nog vluchtig naar hun bestemming. Als het ene jaar het andere wordt, wil je tenminste zelf nog op één plek zijn. (Het is tenslotte al verwarrend genoeg, dat concept van tijd en ruimte en dat de aarde draait en dat het bij de één al een ander jaar is.) Je wil dat het klopt wanneer de klok slaat, al je geliefden bij elkaar en dat de champagne bruist, dat het feest gaat en de muziek het liefst een beetje leuk meedoet richting de climax van het jaar. Je wil dat alles even goed is, tijdens een einde en begin tegelijk. Zo wordt die ene slag van de klok vanzelf belangrijk.
(Terwijl ze er elke dag zo veel slaat.)
Wij werden ingehaald door tijd. 2018 begon – kippenvel, natte haren, uitgelopen mascara – doorweekt op een parkeerplaats. Maar memorabel was het zeker.
Lieve lezer, een heel gelukkig 2018 gewenst. Bedankt dat je – sinds 2012 of vorig jaar of vorige week – de tijd hebt genomen om mijn verhalen te lezen, mijn beelden te bekijken en te laten weten wat je ervan vond. Op naar een jaar vol nieuws om over te schrijven. Veel liefs, Milou.
De kunst van 
Jullie gingen in ieder geval gezegend t nieuwe jaar in!
Al t goede komt van boven, dus wie weet wie dit over jullie heeft neer laten dalen!
Ik sluit het niet uit!