Ondanks de nieuwe naam blijft Koningsdag een feest waarbij veel verschillende dingen samenkomen. Op de eerste plaats: verschillende mensen. In het Stadswandelpark struikelde je over kleuters, die hoorden bij de vele gezinnetjes die vanuit hun kramen spullen verkochten. Hoe anders was dat in het centrum van Eindhoven. Hier bevonden zich vooral veel jongeren tussen de zestien en vijfentwintig jaar oud. Wel uiteenlopend van de categorie ‘ook mijn foundation is oranje’ tot ‘ik ben vannacht helemaal niet thuis geweest maar feest nu gewoon vrolijk verder’. Verder zag ik mannen met bierbuiken, zestig-plussers met naveltruitjes, kale gasten met rode ogen en een vrouw met twee chiuaua’s op haar arm. Het leek mij niet heel verstandig dat ze hen mee had genomen: één keer laten vallen zou voor de beestjes al fataal zijn.
Ja, het klinkt cru, maar het was wel de waarheid. Want wat was het druk. In de menigte kwamen niet alleen mensen, maar ook geuren samen. Bier, zweet, loempia’s, wiet, oliebollen en – excuse my French – pislucht, het was mogelijk om het binnen een wandeling van nog geen vijf minuten allemaal te ruiken. (Soms zelfs meerdere geuren door elkaar, wat behoorlijk… exotische combinaties opleverde.) De muziek varieerde van hardstyle tot Wouter Kroes’ ‘Viva Hollandia’, de één ging helemaal los terwijl de ander vanaf de vensterbank op driehoog toekeek. Het was voor iedereen mogelijk om zijn eigen feestje te vieren.
De kunst van 