Tag: Tekenen
#84 EYE SEE YOU
WHAT’S UP
Ik was bezig met het tikken van een blogje. Over vakantieplannen, schoolbezigheden en andere persoonlijke dingen. What’s up? wilde ik het noemen. Wel raar dat ik deze term gebruikte, terwijl er toch wat vragen bij heb. Twee jaar geleden was ik op vakantie in de Verenigde Staten. In winkels en hotels werd het door allerlei mensen gevraagd: ‘What’s up?’ Heel aardig bedoeld natuurlijk, maar ik kon in zo’n situatie niet veel anders dan een beetje stamelen. Want wat moet je in hemelsnaam antwoorden op zo’n vraag? ‘Not much’? Komt ook nogal onverschillig over, als je het mij vraagt. ‘I’m fine’ lijkt me niet helemaal de goede reactie – de vraag was niet ‘how are you?’ (al komt het natuurlijk wel op hetzelfde neer). Ik heb het wel eens gegoogled. (Want dat doe ik met een vraagt waarop ik het antwoord niet weet!) En ik bleek niet de enige te zijn die met dit ‘probleem’ zat.
Er waren niet alleen veel vragen, maar ook veel antwoorden. ‘Some clouds, at this moment’ vond ik wel leuk gevonden.
Rest mij nog één vraag: what’s up with you?
VIDEO: ANIMATION
Voor het vak Cultuur ben ik bezig geweest met het maken van een animatie. Het uitgangspunt was een gezicht, en de animatie moest een vervreemdend effect hebben. Afschrikwekkend hoefde het niet per se te zijn, maar gaandeweg is het dat wel een beetje geworden. Het begin van de animatie moest ook het einde zijn, zodat je hem kon herhalen (wat ik in de montage ook gedaan heb). Ten slotte hebben ik zelf allerlei geluiden opgenomen, met wat hulp van twee klasgenootjes. Getik op een spiegel, een muisklik, een zenuwachtig deuntje op een keyboard en natuurlijk de gil. Stonden we dan, met z’n drieën op het toilet (want daar heb je geen last van achtergrondgeluiden. Althans, als er niemand anders is). Ik drukte op record en we gilden uit volle borst. Een paar minuten later liepen we het lokaal weer binnen. ‘Waren jullie zo aan het schreeuwen?’ vroeg de docent. ‘We hoorden het helemaal hier.’ Tussen de toiletten en ‘helemaal hier’ zaten nog zeker zes andere lokalen. Waar het dus ook allemaal te horen was geweest. Oeps…
Ik was zeker enthousiast over de opdracht. Ik vind tekenen heel leuk en bij ‘vervreemdend effect’ schoten er meteen allerlei ideeën door mijn hoofd. Maar pfoe…. wat een werk! Op een bepaald moment was ik er behoorlijk klaar mee. Je moet namelijk al die tekeningen apart maken, blaadje voor blaadje. Dat lijkt heel simpel, aangezien je op overtrekpapier werkt. Zo krijg je telkens precies dezelfde tekening die je een klein beetje aanpast. Dit zorgt voor de beweging. Het is dus vooral overtrekken, maar ook dat kost veel tijd.
Na het tekenen moesten alle 67 tekeningen ingescand worden. Onze scanner is niet geheel geluidloos, dus na twintig minuten ‘TUUUUUUM. IE – UU – IEEEEEM.’ gehoord te hebben, begonnen er toch vragen te komen. ‘Milou, wat ben je allemaal aan het doen, joh?’ ‘Cultuuropdracht!’ riep ik door het trapgat. Nou heb ik wel meer opmerkelijke dingen gedaan voor cultuur. Zagen in een boek, een zwevend meubel ontwerpen, iemands gezicht beschilderen met groene verf en zo kan ik nog wel een paar dingen bedenken. Thuis zijn ze hiervan op de hoogte. Dus ook toen ik mijn animatiefilmpje aan het bewerken was, toonden ze begrip. ‘Waar ben jij nou weer naar aan het luisteren?’ ‘Cultuuropdracht.’ ‘Oh, oke.’
De kunst van 