De wekker om kwart voor acht is niet echt mijn ding, maar wakker worden in Parijs wel! Er is altijd bedrijvigheid, dus ook wanneer je om negen uur aan het ontbijt zit in een caféetje op de hoek. Sterker nog: dat caféetje was al sinds vijf uur ’s ochtends open, en het zou met niet verbazen als er toen ook al behoorlijk wat mensen waren. Zakenlui gooien aan de bar een espresso achterover, hippe Parisiennes eten een croissant en buiten crosst het verkeer al door de Parijse straten.
Nadat we zelf ook een lekker ontbijtje hadden gegeten gingen we richting de metro – er zat een station tegenover het hotel, erg handig. We stapten uit bij de Sacre Coeur, één van de beroemde kerken in Parijs. Wel moesten we eerst aanspraak maken op onze beenspieren om een paar steile trappen te beklimmen. We bekeken de gigantische kerk van binnen en van buiten. En alles eromheen, natuurlijk: een prachtig uitzicht over de stad en duizenden mensen. Frans, buitenlands (veel Nederlanders. Grappig hoe dat altijd erg duidelijk is. ‘Ik geloof d’r nie in, maar ik vin het toch wel mooi hoor, zo’n kerk.’ klinkt het dan keihard). Jong, oud – sommigen erg slecht ter been, ik vroeg me af hoe zij die trappen op zijn gekomen – toeristen, zwervers. Van alles. Zittend op de trappen voor de kerk genoten we van het uitzicht, met harpmuziek op de achtergrond.
We gingen door naar Montmartre, de schilderswijk. Vele kunstenaars lieten hun charmes op Carmen en mij los. ‘Jolies filles, do you want a portret?’ ‘You, pretty girl! Come over here!’ ‘Non, merci’ met een glimlach, dat was ons standaard antwoord. Ik vond het kijken naar hoe anderen geportretteerd werden veel leuker. We liepen door smalle straatjes naar beneden, richting Galeries Lafayette. Ik heb in mijn leven al behoorlijk wat warenhuizen gezien: in Hongkong, Dubai, Amerika en Londen waren ze allemaal groot, modern en vol met de prachtigste spullen. Toch denk ik dat er geen enkele zo mooi is als Lafayette. Die prachtige koepel, constante drukte, een geweldige cosmetica-afdeling (altijd pluspunten!) en étages vol met mooie kleding.
Het bleef bij kwijlen en kijken, maar bij de volgende winkel sloegen Carmen en ik wel onze slag: Séphora! Ik houd erg van cosmetica. Carmen houdt erg van cosmetica. Zet ons samen in een Séphora en dan… ben je zo anderhalf uur verder. (Geen grapje.) Eerst alles bekijken, en dan de grote vraag: wat nemen we mee naar huis? Want dát we iets mee zouden nemen, was natuurlijk zeker. Zo’n beetje álles was mooi, en dan is kiezen lastig. De ouders van Carmen waren gelukkig op een terras neergestreken. Uiteindelijk kwamen we allebei met een zwart-wit gestreept tasje naar buiten.
Bij Ladurée kocht ik een doosje voor het thuisfront. Ik stuurde er een foto van. ‘Als ze het maar halen dan!’ kreeg ik terug. Daar had ik natuurlijk al aan gedacht: voor mezelf kocht ik een macaron ‘to go’. Op de eerste avond hadden we een druk programma, maar nu was iedereen behoorlijk moe. We aten bij Indiana in Montparnasse, een Mexicaans-achtig restaurant waar ook weer die Parijse bedrijvigheid heerste. Carmen en ik sloten de avond af met de laatste aflevering van The Carrie Diaries. Het licht ging uit en binnen vijf minuten viel ik in slaap.
De kunst van 