De week in Seminyak was heerlijk. Ik heb strandwandelingen gemaakt, gezwommen in de zee, een paar onderwaterkoprollen gemaakt in de zee (iets met onderstroom). Ik heb in de zon gelegen, mezelf goed ingesmeerd en ben toch verbrand. Ik heb lekker gegeten en een hele leuke jumpsuit gevonden waar ik inmiddels al niet meer uit te slaan ben. Bovenal ben ik deze week nog meer in de vakantiemood gekomen. Zo van: hee, het maakt allemaal niet zoveel uit. Geniet gewoon. Nu. En dat deed ik dan. Heel fijn.
Dit alles betekende ook dat ik iets minder foto’s heb gemaakt dan gewoonlijk. Niet erg! Want ik heb genoten. (En ik heb alsnog wel een paar foto’s voor jullie, natuurlijk. Milou die geen foto’s maakt – dat zou gewoon niet kloppen.)
Dreigende lucht op de weg naar Seminyak.
Eenmaal in Seminyak bleek al snel dat het tanksysteem hier hetzelfde is als in Ubud.
Dit zou de voorkant kunnen zijn van een afgezaagde chicklit. Of van een CD met dramatische liefdesliedjes.
Maar eigenlijk was het een afscheidsritueel.
Niet omdat ik dit nou zo’n mooie foto vind. Maar ik wilde het nog even laten zien: die laadbak waarin een hoop mannen zaten te wachten, tijdens de ceremonie.
(Ik sneak er even wat instagrammetjes tussendoor.)
Blije shutters.
Blaadjes
Steentjes.
We gaan weer vliegen. (Dit is dus een vliegveld. Met mooie plantjes. En parkeergarages overwoekerd met bloemen. Kunnen ze op Schiphol nog wat van leren.)
Op naar Jogjakarta!
De kunst van 