Op deze regenachtige woensdagmiddag besloten Merel en ik een appeltaart te bakken. Buienradar vertelde ons dat we precies een half uur de tijd hadden om naar de Albert Heijn te gaan, mochten we deze tocht droog willen maken. Dat moest lukken.
Het lukte. Toen de taart nog.
Met het bakken van appeltaart heb ik redelijk wat ervaring. Of laat ik het zo zeggen: ik heb er een boel gemaakt zien worden, dus ik wist wel hoe het moest. Merel bleek ervaring te hebben met een ander soort taarten. (‘Oh, die waar je alleen maar water bij hoeft te doen?’ ‘Ja, lach maar, die zijn heel lekker, hoor!’) Toch bleken we een goed team. Ik ontfermde me over het deeg, Merel was chef appels. Af en toe vroegen we om elkaars kritische mening.
‘Wat denk jij, Lou, meer kaneel?’ ‘Ja.’ ‘Oké, zeg maar stop.’
(Het bleef nog een lange tijd stil. In een appeltaart kan nóóit teveel kaneel zitten.)
Het ging redelijk volgens plan, afgezien van het deeg dat nogal slap was, en dus moeilijk in de vorm te krijgen. Ik heb het er maar als een bolletje ingeduwd, om het vervolgens in de goede vorm te boetseren. Dat bleek ook prima te werken. Ik denk wel dat ik hierbij mijn eigen krachten onderschat heb, want na een uurtje in de oven was de taart met geen mogelijkheid uit de vorm te krijgen. Na vijf minuten proberen hingen we hikkend van de lach boven het aanrecht. Dit was niet erg bevorderlijk voor het bevrijdingsproces van onze appeltaart.
Uiteindelijk kregen we onszelf en de springvorm onder controle. En zo kwam het allemaal toch nog goed.
De kunst van 